¶ Octaua pars de miſtica ferrū aliud ad ſe valeat trahere. ſic vapor qͥ eſt ſub̓aliter aqͣ leuitatē accipit ⁊ quandaꝫ ex caloreaeris ꝯditionē. ¶ Dāt alij ſimilitudinē generaliter ꝓ p̄fate vnionis manuductiōe de vnione materie ad formā ſeu ꝑfectibilis ad ſuū ꝑfectū. Conſtat nimiꝝ ꝙ materia an̄ ſuſceptionē forme īꝑfecta eſt/ et ſine decore ſine v̓tute ſine actiōe det̉ ei for ma/ mox venit ad ꝑfectionē iuxta forme ſi bi vnite ꝓprietatē. Sic aīa pͥus qͣꝫ vniatur deo/ ꝑ viuificū amorē/ manet in qͣdam mor te ſpūali ſine decore/ ſine v̓tute adactus vi ficos meriti vite eterne. Si aūt deo ꝯiungat̉ tanqͣꝫ fontali totiꝰ vite pͥncipio/ dat̉ ſibi vita q̄dam diuina. nō qͥdem ꝑ formaleꝫ inheſionē dei ad aīam. hͦ enī repugnat diui ne ꝑfectioni ſꝫ ꝑ illapſū q̄ndam intimiorē ⁊ ſpūalē/ ſecluſa īꝑfectiōe qͣlibet/ ⁊ hoc mediā te amore/ tanqͣꝫ qͣlitatiua ⁊ armonica diſpo ſitione/ qͦdammodo ꝓportionabiliter/ ſicut diſpoſitio materie p̄reqͥritur/ nec tn̄ ſufficit ad hūane forme ſuſceptionē ¶ Premiſſis igit̉ his ſimilitudinibꝰ/ dicamꝰ ꝯſequenter ad eas/ ꝙ amor ſicut calor naturā hꝫ ꝯgregādi ſeu vniēdi omogenea ſicut etiā ſeꝑat ⁊ diuidit etherogenea. Cōſtat aūt ꝙ ſpūalia cū ſpūalibꝰ omogenitatē qͣndā.i. ſil̓itudinē ſeruāt adinuicē ⁊ a corꝑalibꝰ ſeu terre ſtribꝰ ſint diſſimilia. Oē igr̄ qd̓ in hoīe reperit̉ ſpūale vel diuinū ſegregat̉ quodāmo do ꝑ amorē vnificū ab omī eo qd̓ terreſtre eſt atqꝫ corporeū ſic fit ibi diuiſio ſpūs ⁊ anime.i. ſpūalitatis ⁊ aīalitatis ⁊ ſeuſualita tis/ ⁊ ſeꝑatur p̄cioſum a vili/ ⁊ qꝛ deus ſpūſ eſt ⁊ ſil̓itudo eſt cā vnionis/ ꝑſpicuū eſt cur ſpūs rōnalis ſic depuratꝰ ⁊ defecatus/ vnit̉ ſpūi diuino qꝛ vicꝫ ſil̓is efficitur cū deo Addamus tn̄ alterā huius vnionis cām etiā qͦ ad ea q̄ corpus ip̄m reſpiciūt. Spūs itaqꝫ ſic aſſimilatus deo ſic qͣlificatꝰ/ ⁊ affe ctuſ ꝑ amorē/ qͣlificat/ ⁊ afficit ꝯſeq̄nter cor pus ꝓpriū tanqͣꝫ ſuū formabile ſeu materia le/ ꝑ redūdantiā ſpūs ad corpꝰ. Quo fit vt corpus ꝓpriū ſic hītuatū ⁊ affectū induat ⁊ gerat qͣſdā ꝓprietates ip̄ius ſpūs/ ꝓprijs vl̓ derelictis vel multū ab actione ſuſpenſis. Inde eſt dictū ariſto. in virtuoſo inqͥt oīa conſonantrōni. Sic ergo ſpūs noſter tra ctus a deo trahit ꝯſequēter ea que corꝑis ſunt/ ac ꝓinde reſultat vnio mirabilis ſpiri tus ad deū/ ⁊ corporis ad ſpiritum. Conſidera. XL.II. quietem aīe in deo ẜm triplicē ip̄ius tenſio nem oſtendit/ ꝓut ſancte trinitati ſil̓itudinarie quodāmō in eadē ſtabilitatur. Erp̄dictā amoroſam vnionē in qͣ miſtica theologia ꝯſiſtere videtur. aīa qͥetatur. ſatiat̉ ⁊ ſtabilit̉. quod facile eſt in pͥmis ex priori deducerere ⁊ Nā cū res q̄libet ſit inqͥete/ dū ꝑfectōnē ſuā ade pta eſt illiqꝫ coniūcta. ⁊ ſpus noſter vnitur ⁊ cōiungitur ſummo ꝑfectibili/ ꝑ amorem ꝑfectū/ vt exinde qͥetetur ſatietur ⁊ ſtabilia tur neceſſe eſt. Sic materia in forma hīta. ſic lapis in centro poſitus. ſicres q̄libet in adepto fine ſuo qͥetatur. Aīa qͥpperōnalis dum coniūgitur ⁊ vnit̉ deo copulatur ſuo ſummo bono. Eſt enī deus ſummū bonuꝫ eius eſt centꝝ eius/ finis/ totaqꝫ ipſius ꝑfectio/ qͥd ergo aliud ip̄a requireret? aut ad qͥd aliud vlterius inhiaret? ¶ Porro in ipſa aīa ꝯſidero tres tendentias pͥncipales/ ꝓ portionabiliter ad triplicē vim eiꝰ ſiue potentiā. quaꝝ vna eſt ꝯcupiſcibilis. alia rōnalis. tertia iraſcibilis noīatur. ꝯcupiſcibi lis tendit in bonū. rōnalis in veꝝ. iraſcibilis in arduū. Sic aīa ꝑ has vires tendenti am habet in bn̄dictam ⁊ ſanctā trinitatem Nimiꝝ qꝛ ad eā ⁊ eius ſimilitudinē facta ē eiuſqꝫ imago conſtituta. ¶ Attribuimus itaqꝫ ſpūſancto bonitatē ⁊ ad hanc tendit vis ꝯcupiſcibilis. attribuimus filio verita tem/ ⁊ ad hanctendit vis rōnalis/ attribui mus pr̄i potentiā maieſtatē. ⁊ gl̓iam. ⁊ ad hͦ tēdit vis iraſcibil̓. Oportet igit̉ vt his vi ribꝰ ſatiatꝭ ꝑ ꝯiūctōeꝫ cuiuſlibet cū ſuo ſup̄ mo appetibili aīa rōalis total̓r ſatiet̉. qͥete tur ⁊ ſtabiliatur/ nā ſi delectatio ī bono cōueniente ⁊ voluptatis ſuauitate q̄ritur/ qͥd de aīe voluptate/ btā maxime: ſentiendū ē? Audiamus qͥd ꝓpheta dicit ad dn̄m. Torrente voluptatis tue potabis eos. Oīs aūt delectatio in infimis/ plus aloes qͣꝫ mellis habet inqͥt ſatiricus lingit enī mel in ſenti bus ⁊ vrticis/ ꝓpter qd̓ recte dicit Boetius habet hͨ voluptas oīs ꝙ ſtimulis agit fruē tes. Si p̄terea querit̉ veritatis cognitioconuertat̉ aſpectus ad verbū diuinū; velut ad artē primā; cuius exemplar veꝝ eſt eſſe veꝝ. Si deniqꝫ potentia ſi gl̓ia. ſi opulentia. ſi dignitas q̄ratur. hec oīa eſt deus aīe eū diligēti/ qꝛ eſt merces ſua magna nimis in qͦ ⁊ oīa ſepoſſe gl̓iatur apl̓us. Oīa inqͥt poſſum in eo qͥ me ꝯfortat. Deꝰ ergo finis eſt anīe/ ⁊ eius vltima ꝑfectio/ ipſe eſt velut
