Transkription / Sermones [196

Sancti Auguſtini de tempore chariſſimi non tranſitorie vel negligenter: ſꝫ cum ingenti tremore conſiderandū eſt: quia Numeri. 14. de ſexcentis milibus duo tm̄ terram repromiſſionis ingreſſi ſunt. hoc ergo audiant: qͥ ita dominū miſericordē eſſe volunt: vt iuſtū eſſe non credant. Si enim diligenter attendimus fratres chariſſimi: ⁊ erga illa ſexcenta milia quę in heremo mortua fuerāt deus no ſter miſericors fuit: ⁊ circa illos duos qui ter ram repromiſſionis intrarunt iuſtus apparuit: Quomodo nō fuit miſericors: qui eos ꝑ quadraginta annos reſeruauit ⁊ expectauit ad pęnitentiā: ⁊ nō ſolum conuerti noluerunt: ſed etiam frequenti rebellione contra dominū murmurantes: ad peccatorū ſuorū cumulum grauiorem ſemꝑ ſarcinam addide runt? Quomodo nō eſt miſericos: qui nos tanto tempore expectat vt corrigamur? Nūquid tam ꝓlixa miſericordia poteſt deo auferre iuſticiā? Quanto em̄ diutius expectat: tanto grauiꝰ vindicat. Quādo em̄ prolixis temporibus peccamus: ⁊ nihil mali a dominō ſuſtinemus: patientia eſt non negligentia. Non ille potentiā ꝑdidit: ſed nos ad pe nitentiā reſeruauit. Ergo ⁊ in illis qͥ in here mo mortui ſunt miſericors fuit: quos tanta longanimitate ſuſtinuit: et in illis duobus ꝓmiſſa compleuit: quos fidei merito in terB rā repromiſſiōis induxit. Sed dicit aliquis ꝙ etiam ſi egiſſent pęnitentiā terram repromiſſionis intrare non potuiſſent: quia deus Ubi.sͣ. diffinitā illis dederat ſententiā dicens: Nō intrabitis terram ꝓ qua iuraui patribus ve ſtris: ſed in ſolitudine iacebunt cadauera ve ſtra. Non ita eſt fratres chariſſimi: Atqꝫ vtinam tam cito peccator hō reſurgat ad pęnitentiā: qͣꝫcito etiā deus diffinitā vult mutare ſententiā. Audi ipſum dominū ꝑ ꝓphetā ſpem maximā humano generi promittentē. Hiere. 26. Repēte inqͥt loquar ad gentē: vt ꝓ peccatis ſuis faciā eis malū: et ſi ꝓ iniquitatibꝰ ſuis egerit pęnitentiā: et ego pęnitentiā agā ſuꝑ malo qd̓ cogitaui vt facere eis: ⁊ nō faciam. Uidete frēs quanta ſit circa nos pietas dei noſtri: ⁊ agnoſcite vtrū velit negare miſericordiā: qui de cōuerſione noſtra ſuā dixerat mutare ſententiam. Conuertamur ergo fratres chariſſimi: nec emendationē noſtrā ad extremū vitę noſtrę tempus differre velimꝰ: Ecc̄i. 5. ſed audiamꝰ ꝓphetā dicentē: Nolite tarde conuerti ad dominū: nec differatis de die in Proner. 27. diem: quia neſcitis que ſuꝑuentura pariat dies. O homo quare differs de die in diem: forte hodie habiturus vltimuꝫ diem? Semper ergo fratres chariſſimi cum ingenti ti C more atqꝫ tremore ad memoriā reuocemus: ꝙ tanta ſit apud dominū noſtrū iuſticia: vt ſicut iam ſupra dictū eſt de ſexcētis milibus duo tm̄ terrā repromiſſiōis intrauerint. Hęc ſi humili ⁊ cōtrito corde aſſidue cogitare volumus: ſalubrē nobis metū incutiētes: medi camēta nobis de alienis vulneribꝰ facimꝰ: ⁊ aliorū mors ꝓficit ad noſtrā ſalutem. Iterū atqꝫ iterum rogo vos fratres ⁊ admoneo vt iſtam ſęueritatem ⁊ iuſtum iudiciū dei quo ſenior ille populus ꝓ peccato murmuratio nis in deſerto ꝯſumptus eſt: cū grandi ſemper metu ⁊ ſollicitudine cogitemꝰ: ⁊ ſic amemus dei miſericordiā: vt tamē iuſticiā timeamus. Parcit modo et tacet: ſed non ſemꝑ tacebit. Modo em̄ ꝓ ineffabili pietate ſua non ſolum nos admonet: ſed etiaꝫ rogat vt nos a peccatis mortiferis reuocemuſ. Audi amus illū dum rogat: ne nos poſtea nō audiat ille dū iudicat. Audiamꝰ eum ꝑ ꝓphetā dicentē: Fili inqͥt miſerere animę tuę pla. Ecc̄i. 30. cens deo. Quid ad hęc reſpōdebit humana fragilitas? Deus te rogat vt tui miſerearis: ⁊ nō vis. Cauſam tuā apud te agit: ⁊ a te nō poteſt impetrare. Et quomodo te audit ille in die iudicij ſupplicantē: cū tu eum ꝓ teipſo nolueris audire rogantē? Quis em̄ nō expa D ueſcat et metuat frēs chariſſimi: ꝙ pro quadraginta dierū ſpacio: annis qͣdraginta po pulus iudęoꝝ pęnā reciꝑe meruit ī heremo? Si em̄ ꝓ vnius diei culpa vniꝰ anni ſpaciū recōpenſandū eſt pęna: nos qͥ tanta quoti die peccata cōmittimus: ſi elemoſynarū vel pęnitētię nō ſb̓uenerint medicamēta: timeo ne nobis nō inferant̉ temporalia ſed ęterna ſupplicia. Et qꝛ calidis vulneribꝰ ſolēt medicamēta celerius ſubuenire: quotiēſcūqꝫ peccauerimꝰ nō expectemꝰ mortifera ſecuritate vulnera ipſa putreſcere: nec iterum vulnera vulneribꝰ augeamꝰ: ſed cōtinuo ad ſpiritalē medicū recurrēteſ: ſalutē recipere feſtinemꝰ. Et ideo quō qn̄ in corꝑe vulnus accipimꝰ: ſi ſtatim medicamēta reqͥrimus: cito ſanitatē recipere poterimꝰ: ita ſi morā fecerit: neceſſe eſt vt tardius ad ſanitatem plaga ipſa redeat: aut aliqua fęda cicarrix in corpore noſtro remaneat. Si hęc in corꝑe facimꝰ: quātomagis ī animę vulneribꝰ adhibere debemꝰ: vbi ad imaginē et ſimilitudinē dei facti ſumus? del..