Seite
lxxi. ꝯſiſtit in ſacro eloquio. Tercio vt mundentur Ioh̓. xv. Iam vos mundi eſtis ꝓpter ſermo nē quē locutꝰ ſum vobis. Scd̓o qꝛ ꝑ verbū d̓i datur gratia. ꝓuer. xiij. Doctrina bona dabit gratiā. vbi aūt gracia accedit ibi macula pctī recedit. eo ꝙ macula culpe mortalis et gratia opponunt̉ vt dicit aug. ſuꝑ Iohā. et ſic ꝑ gra­ciam datur mundatio. Exquo habetur ꝙ re­p̄henſibiles ſunt illi qui lauant veſtes et cor­ꝑa et aīam maculatā nō curāt mūdare ꝑ v̓bū dei ꝯtemnētes illud qd̓ amplius eſt ſignū ſtu­ticie ꝓuer. xviij. Non recipit ſtultus verba prudētie niſi ea dixeris q̄ verſant̉ in corde ei­Tales dicūt illud Iſa. xxx. Loquimini nob̓ placentia. q. d. ⁊ audiemꝰ. S Sedi ſunt ꝓficientes ⁊ illi ſil̓r libēter dn̄t audire verbū dei. Etiā tribꝰ de cauſis. primo vt fecundent̉ Habet ſe em̄ verbū dei vt pluuia. Iſaie. lv. Quō deſcēdit imber er nix de celo et illuc vl­tra non reuertit̉ ſed inebriat terrā et infundit eam et germinare eam facit ⁊ dat ſemen ſerēti et panē ꝯmedēti. Sic erit verbū meū qd̓ egre­diet̉ de ore meo nō reuertet̉ ad me vacuū ſed faciet quecūqꝫ volui ⁊ ꝓſperabit̉ in his ad q̄ miſi illud. qꝛ facit hoīem creſcere in virtutibꝰ Deut. xxxij. Creſcat ut pluuia doctrina mea fluat vt ros eloquiū meū. quaſi imber ſuper herbam ⁊ quaſi ſtille ſuꝑ gramīa. Sed iā ſūt multi qui eſtimant ſe poſſe ꝓficere ſine verbo dei ſed fallunt̉. Iob viij. Nūquid virere pōt ſcirpus abſqꝫ hūore aut creſcere carectū ſine aqua. Sic et ſine verbo diuino nō pōt eſſe ꝓ fectus. Greg. Sicut caro cibis ſic aīa paſcitur verbis diuinis. Scd̓o ut inflament̉. pͣs. ciiij Eloquiū dn̄i inflamauit eū. Nā verbū dn̄i ē ignee nature. p̄s. cxviij. Ignitū eloquiū tuuꝫ vehementer. et Hiere. xxxiij. Nūqͥd v̓ba mea ſunt qͣſi ignis. ait dn̄s. Et ſic igne illo accenſi arſerūt diſcipl̓i ambulātes in emaus. Lu. xx. iiij. Nōne cor noſtrū ardēs erat in nobis dum loq̄ret̉ in via et aꝑiret nobis ſcripturas. Ter­cio vt maiori gr̄a dotent̉. ꝓuer. xiij. Doctrīa bona dabit gr̄am. Nā licet hō ſit in gr̄a ꝑ au­ditionē tn̄ verbi dei augmentat̉. Nam et ſpi­ritus ſanctꝰ ꝑ verbi dei dat̉. Act. x. Adhuc lo quente petro ꝟba hec cecidit ſpūs ſanctus ſu ꝑ oēs qui audiebāt verbū. Etiā ſic pr̄ et filiꝰ ad audiētes verbū dei veniēt manſionē apd̓ illos faciētes. Iob. xiiij. Si quis diligit me ẜmonē meū ſeruabit ⁊ pater meꝰ diliget eū et ad eū ve. ⁊ mā. apud eū fa. T Tercij ſūt ꝑfecti et ꝯtemplantes et illi ſicut et p̄cedentes libenter dn̄t audire verbū dei. Tribus de cau ſis. Primo vt indulcorent̉ qꝛ verbum dei hꝫ vim dulcedinis. p̄s. cxviij. Quā dulcia fauci­bus meis eloquia tua ſuꝑ mel ori meo. nam ſicut mel indulcorat liguam carnis. ſic verbuꝫ dei indulcorat linguā mentis. Sed non omēſ ꝑcipiunt iſtam dulcedinem ꝓpter indiſpoſiti onē. qꝛ hn̄t palatū febribus et malis humori bus infectum. Ambro. Sic̄ palato non ſano amarus eſt cibus. ſic verbū d̓i faucibus anime ī qͥbꝰ eſt amaritudo nequicie. qꝛ ẜm aug. ꝟba dei ſunt celeſte manna. Nam ſicut manna ſa­puit vnicuiqꝫ ẜm ꝙ diſpoſitus fuit. ſic verba dei bonis quidem dulcia. malis ꝟo amara. ſic̄ iā ſup̄ patuit in pͥma ꝑte huius ſermonis. Se cūdo vt inebrient̉. qꝛ fons ſapīe eſt verbuꝫ dei Eccī. ii. Fons ſapīe verbuꝫ dei in excelſis Et hiere. xxiij. Factus ſum quaſi vir ebriꝰ ⁊ qua ſi hō madidus a vino a facie verboꝝ ſctōꝝ eiꝰ Et ſic fuerūt apl̓i ebrij. Act. ij. vbi Ber. Gu ſtus verbi diuini inebriauit eos vt ad oēm la­borem hilareſcerēt. Tercio vt conſolentur. ro­xv. Quecunqꝫ ſcripta ſunt ad nr̄am doctrinā ſcripta ſunt vt ꝑ pacientiā ⁊ ꝯſolatōnem ſcri­pturarū ſpē habeamꝰ. naꝫ maior ꝯſolatio non eſt ꝯtemplātibꝰ niſi ꝟbū dei. hiere. xv. Factū eſt mihi ꝟbū dn̄i in gaudiū et leticiā. Hec eſt pars optima quā elegit maria q̄ Lu. x. ſedēs apud pedes dn̄i audiebat verbū illius. ⁊ po­terat dicere illd̓. ezech. xxxiij. Sermo dn̄i ē qͣ ſi carmē muſicū qd̓ ſuaui dulciqꝫ ſono canitur ita ꝙ aliqn̄ viri ꝯtēplātes ex verbo dei ſic ꝯſo lant̉ et ſpūs eoꝝ ſpūi dei vnit̉ ꝙ etiā emittūt ſpm̄ p̄ ſuauitate ꝯſolatōis. V Exēplū legit̉ in Apiario. ꝙ in gallie ꝑtibꝰ fuit qͥdā fra ter noīe Iohānes ꝯgnoīe polinꝰ h̓ pͥmꝰ erat canonicꝰ regularꝭ. poſt hͦ ad ordinē p̄dicatorū tranſiuit. h̓ venit ad vrbē cameracēſem cū face ret ſermonē in feſio philo. ⁊ iaco. et hr̄et p̄ ma­nibꝰ hec ꝟba ſaluatoris. qͥ manet in me et ego in eo hic fert fructū centuplū. ⁊ dicebat de fru ctibꝰ gr̄e et gl̓ie tūc ꝟgo q̄dā primo feruētiſſi­ma deuotione intra ſe incepit fremere pre ni­mio ſcilicet deuotionis ardore. Deinde cepit concuti omnibus membris ſuis. ſed cum ter aut quater reprimeretur a circumſedentibus