Seite
XII faſtu alijs animis corporeis ſenſibꝰ deditis eſſe affectat excelſior: aut cenoſo gurgite car nalis voluptatis immergitur Que ſit humana tēptatio: ⁊ qd̓ pctm̄ ex­tra corpus habeatur. Ca. X Um gͦ bona volūtate ad interiora ⁊ ſuꝑiora ꝑcipienda: q̄ non pͥuatim ſed cōmuniter ab oībus qͥ talia di­ligunt ſine vlla anguſtia vel īuidia caſto poſ ſident̉ āplex: vel ſibi vel alijs ꝯſulit: ⁊ ſi fal­lat̉ in aliqͦ ꝑ ignorantiā tꝑaliū: qꝛ ⁊ hoc tꝑali ter gerit: ⁊ modū agendi nō teneat quē de­bebat: humana tēptatio eſt. Et magnū ē hāc vitā ſic degere: quā velut viā redeuntes car­pimꝰ: vt tēptatio nos nō apprehēdat niſi hu­j. Coꝝ. 10 mana. hoc em̄ pctm̄ extra corpꝰ eſt: nec for­nicationi deputat̉. ⁊ ꝓpterea facilime igno­ſcit̉. Cū vero ꝓpter adipiſcenda ea q̄ ꝑ cor­pus ſentiunt̉ ꝓpter experiendi vel excellen di vel cōtrectandi cupiditatē: vt in his fineꝫ boni ſui ponat: aliqͥd agit: quicqͥd agat tur­piter agit: ⁊ fornicat̉ in corpus ꝓprium pec­cans: ⁊ corporeaꝝ rerū fallacia ſimulacra in trorſus rapiēs: ⁊ vana meditatōe cōponēs vt ei nec diuinū aliqͥd. niſi tale videat̉. priua tim auara fetat̉ erroribꝰ: ⁊ priuatim ꝓdiga ī anitur viribus. Nec ad tā turpē ⁊ miſerabilē fornicatōꝫ ſimul ab exordio ꝓſiliret: ſꝫ ſic̄ ſcri ptū ē. Qui modica ſpernit paulatī decidet. Ecc̄i. 19 Quibꝰ demutatōibꝰ hō ab imagine dei in ſil̓itudinē pecoris delabit̉. Ca. XI Uomō em̄ coluber nō aꝑtis paſſi­bus: ſꝫ ſquamaꝝ minutiſſimis niſi­bus repit: ſic lubricꝰ deficiēdi motꝰ negligentes minutatim occupat: ⁊ incipiēs a ꝑuerſo appetitu ſimilitudinis d̓i: ꝑuenit ad Gen̄. 3. ſimilitudinē pecoꝝ. Inde ē ꝙ nudati ſtolā pͥ ma: pelliceas tunicas mortalitate meruer̄t. Honor em̄ hoīs verꝰ eſt imago ⁊ ſimilitudo dei: que non cuſtodit̉ niſi ad ip̄m a quo impͥ­mitur. Tāto magis itaqꝫ inheret̉ deo: qͣꝫto­minus diligitur ꝓpriū. Cupiditate vero ex­periende poteſtatis ſue: quodā nutu ſuo ad ſeip̄m tanqͣꝫ ad mediū proruit. Itaqꝫ cū vult eſſe ſicut ille ſub nullo: ⁊ ab ipſa ſui medieta­te penaliter ad ima ꝓpellit̉: id eſt ad ea qui­bus pecora letant̉: atqꝫ ita cum ſit honor eiꝰ ſimilitudo dei: dedecus aūt eius ſimilitudo Psͣ. 48. pecoris: homo in honore poſitus non intelle xit: comꝑatus eſt iumētis inſipientibus: ⁊ ſi­milis factus eſt eis. Qua igitur tam longe trāſiret a ſūmis ad infima: niſi ꝑ mediuꝫ ſui? Cum em̄ neglecta caritate ſapientie q̄ ſemꝑ eodē modo manet: concupiſcit̉ ſciētia ex mu tabilium temporaliūqꝫ experimēto: inflat n̄ j. Coꝝ. 8 edificat: Ita p̄grauatus animus quaſi pōde re ſuo a beatitudīe expellit̉: ⁊ ꝑ illud ſue me dietatis exꝑimentū pena ſua diſcit qͥd inter ſit inter bonū deſertū: malumqꝫ tommiſſum nec redire poteſt effuſis ac perditis viribꝰ: niſi gratia conditoris ſui ad penitentiaꝫ vo cantis ⁊ peccata donantis. Quis em̄ infeli­Rom̄. 7 cem animam liberabit a corpore mortis hu­ius niſi gratia dei per ieſum chriſtuꝫ dominū noſtrum: De qua gratia: ſuo loco quando ip ſe preſtiterit diſſeremus. Ꝙ comꝑabilis ſit primoꝝ hoīm preuari­cationi mens q̄ ad amorē tꝑalium ſenſu ē tra cta corporeo. Ca. XII. Unc de illa parte rationis ad quā ꝑ tinet ſcientia.i. cognitio reꝝ temꝑa liū atqꝫ mutabiliū nouādis vite hu ius actionibus neceſſaria ſuſceptā: conſide­rationem qͣꝫtum dn̄s adiuuat peragamꝰ. Si cut em̄ in illo manifeſto cōiugio duorum ho­minū qui primi facti ſunt: non manducauit ſerpēs de arbore vetita: ſed tantūmodo mā­ducandū ꝑſuaſit. Mulier aūt non manduca Gen̄. 3. uit ſola: ſꝫ viro ſuo dedit: ⁊ ſimul manducaue runt: qͣꝫuis cū ſerpēte ſola locuta eſt: ⁊ ab eo ſola ſeducta ſit. Ita ⁊ in hoc qd̓ etiā in homīe vno gerit̉ ⁊ dinoſcit̉: occulto quodā ſecreto­qꝫ coniugio carnalis: vel vt ita dicam: qͥ cor­poris ſenſus intenditur ſenſualis animi mo­tus: qui nobis pecoribuſqꝫ cōmunis eſt: ſeclu ſus eſt a ratione ſapientie. Senſu quippe cor poris corporalia ſentiunt̉: eterna vero ⁊ incō mutabilia ſpiritalia ratione ſapientie intelli gunt̉. Rationi aūt ſcientie appetitus vicinus eſt: qn̄ quidē de ipſis corꝑalibꝰ que ſenſu cor­poris ſentiunt̉ ratiocinantur ea que ſcientia dicitur actionis: ſi bene vt eam noticiam refe rat ad finē ſūmi boni: ſi aūt male: vt eis fruat tanqͣꝫ bonis talibꝰ in quibus falſa btītudine conqͥeſcat. Cum gͦ huic intentioni mentis q̄ ī rebus tꝑalibꝰ ⁊ corꝑalibus ꝓpter actiones of ficiū rōcinādi viuacitate verſat̉: carnalis ille ſenſus vel animalis ingerit quādā illecebrā fruendi ſe: id eſt tanqͣꝫ bono quodā priuato ⁊ ꝓprio: non tanqͣꝫ publico ⁊ cōmuni: qd̓ eſt in cōmutabile bonū: tunc velut ſerpens alloqͥ­tur feminā: huic aūt illecebre conſentire: d̓ li gno ꝓhibito manducare eſt. Sꝫ iſte ꝯſenſus ſi ſola cogitationis delectatione cōtentus ē: ſuꝑioris vero auctoritate conſilij ita membra retinent̉: vt nō exhibeantur iniqͥtatis arma Roma. 6 peccato: ſic habendū exiſtimo velut cibū ve­titum mulier ſola comederit. Si autē in ꝯſen