Seite
XIX tur: atqꝫ ꝑfruat̉: magis minuſqꝫ vt queqꝫ inter ſe maiora atqꝫ minora ſunt: tn̄ om̄ibꝰ gaudens ⁊ quedā minora ſi neceſſitas poſtulat: ꝓpt̓ ma iora vel adipiſcēda vel tenēda cōtemnēs. Om niū aūt bonoꝝ vel animi vel corꝑis nihil ſibi ꝟ tus oīno p̄ponat. Hec enī bn̄ vtit̉ ⁊ ſeip̄a ⁊ cete ris que hoīem faciūt beatū bonis. Ubi ꝟo ip̄a nō ē: quālibet multa ſint bona: nō bona eiꝰ ſūt cuiꝰ ſunt: ac ꝑ hoc nec eiꝰ iam bona dicēda ſūt: cū male vtenti vtilia eē nō pn̄t. Hec gͦ vita ho­minis q̄ ꝟtute ⁊ alijs animi ⁊ corꝑis bonis ſine qͥbus ꝟtꝰ eē nō pōt fruit̉: btā eē d̓r. Si ꝟo ⁊ alijs ſine qͥbꝰ eſſe virtꝰ pōt vel vllis vel pluribꝰ: bea tior. Si aūt prorſus oībus vt nullū oīno bonū deſit: vel animi vel corꝑis: beatiſſima. Nō enī hͦ ē vita qd̓ ꝟtus: quoniā nō oīs vita: ſꝫ ſapiens vita virtꝰ eſt: ⁊ tn̄ qualiſcūqꝫ vita ſine vlla ꝟtu te pōt eē: ꝟtus ꝟo ſine vlla vita nō pōt eē. hoc ⁊ de memoria dixerim atqꝫ rōne: etſi qͥd aliud ta le eſt in hoīe. Sūt enī hͨ ⁊ an̄ doctrinā: ſine his aūt nō pōt eſſe vlla doctrina: ac ꝑ hoc nec virtꝰ que vtiqꝫ diſcit̉. Bn̄ aūt currere: pulcrū eē cor pore viribꝰ ingentibꝰ p̄ualere: et cetera hmōi talia ſunt: vt ⁊ virtus ſine his eē poſſit: ⁊ ip̄a ſi­ne virtute bona ſunt: tamen ⁊ ẜm iſtos etiā ip̄a ꝓpter ſeipſam diligitur virtus: vtiturqꝫ illis ⁊ fruitur: ſicut virtutem decet. Hanc vitam be­atam etiam ſocialem ꝑhibent eſſe: que amico­rum bona propter ſeipſa diligat ſicut ſua: eiſqꝫ propt̓ ſeip̄os hoc velit qd̓ ſibi: ſiue in domo ſint ſicut coniunx ⁊ liberi ⁊ quicūqꝫ domeſtici: ſiue in loco vbi domus eiꝰ eſt ſicuti eſt vrbs: vt ſūt hi qui ciues vocant̉: ſiue in orbe toto: vt ſūt gē tes quas ei ſocietas humana coniungit: ſiue ī ip̄o mundo qui cenſetur nomīe celi ⁊ terre: ſic̄ eſſe dicunt deos quos volunt amicos eſſe ho­mini ſapienti: quos nos familiarius āgelos di cimus. De bonorum autem ⁊ econtrario ma­lorum finibus negant vllo modo eſſe dubitan duꝫ: ⁊ hanc inter ſe ⁊ nouos academicos affir­mant eſſe diſtantiam: nec eoꝝ intereſt quicqͣꝫ ſiue cynico: ſiue alio quolibet habitu et victu: in his finibus quos veros putant qualiter qͥſ­qꝫ philoſophetur Ex tribus porro illis vite ge neribus: ocioſo: actuoſo: et quod ex vtroqꝫ cō poſitum eſt. hoc tertiū ſibi placere aſſeuerant hoc ſenſiſſe atqꝫ docuiſſe academicos vete­res varro aſſerit: auctore āthiocho magiſtro ciceronis et ſuo: queꝫ ſane cicero in pluribus fuiſſe ſtoicum qͣꝫ veterem academicuꝫ vult vi deri. Sed quid ad nos: qui potius de rebus ip ſis iudicare debemus qͣꝫ pro magno de homi­nibus quid quiſqꝫ ſenſerit ſcire. Capitulum. IIII. I ergo querat̉ a nobis qͦd ciuitas dei de his ſingulis interrogata rn̄deat: ac primū de finibus bonoꝝ malorūqꝫ qͥd ſentiat: rn̄debit eternā vitā eē ſummū bonuꝫ: eternā ꝟo mortē ſummū malū: ꝓpt̓ illā ꝓinde adipiſcendā: iſtāqꝫ vitandā: recte nobis eē vi­Abac̄. 2. uenduꝫ. Propter qd̓ ſcriptū eſt. Iuſtus ex fi­de viuit. Qm̄ neqꝫ bonū nr̄m iā videmꝰ vnde oportet vt credēdo queramꝰ: neqꝫ ip̄m recte viuere nobis ex nobis eſt: niſi credentes adiu uet ⁊ orantes qͥ ⁊ ip̄am fidē dedit qua nos ab illo adiuuandos eē credamꝰ. Illi aūt qͥ in iſta vita fines bonoꝝ ⁊ maloꝝ eſſe putauerūt: ſiue in corꝑe ſiue in aīa: ſiue in vtroqꝫ ponentes ſū mū bonū: atqꝫ vt id explicatius eloquar ſiue ī voluptate ſiue in virtute: ſiue in vtraqꝫ: ſiue ī quiete: ſiue in virtute: ſiue in vtraqꝫ: ſiue in vo luptate ſimul ⁊ quiete: ſiue in virtute ſiue in vtriſqꝫ: ſiue in primis nature: ſiue in virtute ſi ue in vtriſqꝫ: hinc beati eſſe: ⁊ a ſeipſis btī fieri mira vanitate voluerūt. Irriſit hos veritas ꝑ Psͣ. 93 ꝓphetā dicentē. Nouit dn̄s cogitatiōes hoīm qm̄ vane ſūt. Uel ſic̄ hͦ teſtimoniū poſuit apo­ſtolus paulus. Dn̄s nouit cogitatiōes ſapien­j. Coꝝ. 3 tiū: qm̄ vane ſūt Quis em̄ ſufficit quātouis e­loquētie flumīe vite huiꝰ miſerias explicare? Quam lamentatꝰ ē cicero in cōſolatione de morte filie ſicut potuit. Sed quantū eſt qd̓ po tuit? Ea quippe que dicunt̉ pͥma nature: quan do: vbi quō: tā bene ſe habere in hac vita pn̄t: vt non ſub incertis caſibus fluctuēt? Quis em̄ dolor contrarius voluptati: q̄ inquietudo cō­traria quieti: in corpus cadere ſapientis non poteſt? Membroꝝ certe amputatio vel mem broꝝ debilitas: homīs expugnat incolumita­tē: deformitas pulchritudinē: imbecillitas ſa­nitatem: vires laſſitudo: mobilitatem torpor aut tarditas. Et quid horū eſt: qd̓ nequeat in carnem ſapientis irruere Status qͦꝫ corporis atqꝫ motus cū dicentes atqꝫ cōgruentes ſūt: inter nature prima numerant̉ Sꝫ qͥd ſi aliqua mala valitudo mēbra tremore ꝯcutiat? Quid ſi vſqꝫ ad ponendas in terra manus dorſi ſpi­na curuet̉: ⁊ hominem quodāmō quadrupe­dem faciat? Nonne oēm ſtatuendi corporis et mouendi ſpeciem decuſqꝫ ꝑuertet? Quid ip̄iꝰ animi primigenia que appellantur bona: vbi duo prima ponūt ꝓpter comprehenſionem ꝑ ceptionemqꝫ veritatis ſenſum ⁊ intellectum? Sꝫ qualis quantuſcūqꝫ ſenſus remanet: vt ſi alia taceam fiat hō ſurdus ⁊ cecus? Ratio ꝟo ⁊ intelligētia quo recedat: vbi ſopit̉ ſi aliquo morbo efficiat̉ inſanus. Phrenetici multa ab ſurda cū dicūt vel faciūt: plerūqꝫ a bono ſuo ꝓ M 4