Liber poſito ⁊ moribꝰ aliena: īmo ſuo bono ꝓpoſito: moribuſqꝫ cōtraria: ſiue illa cogitemꝰ: ſiue illa videamꝰ: ſi digne ꝯſideremꝰ: lachrymas tenere vix poſſumꝰ: aut forte nec poſſumꝰ? Quid dicā de his qͥ demonū patiunt̉ incurſus? Ubi hn̄t abſcōditā velobrutā intelligentiā ſuaꝫ qn̄ ẜm ſuā volūtatē ⁊ aīa eoꝝ ⁊ corꝑe maliguꝰ vti tur ſpūs? Et qͥs ꝯfidit hͦ malū in hac vita euēire nō poſſe ſapiēti? Deinde ꝑceptio ꝟitatis in hac carne qͣlis aūt qͣꝫta ē: qn̄ ſic̄ legimꝰ ī veraci Sap̄. o. libro ſapīe. Corpꝰ corruptibile aggͣuat aīaꝫ: ⁊ depͥmit t̓rena īhabitatio ſenſū ml̓ta cogitāteꝫ Impetꝰ porro vl̓ actiōis appetitꝰ ſi h̓ mō recte latine appellāt eā quā greci vocāt Ormen: qꝛ ⁊ ip̄am pͥmis naͣe deputāt bonis: nōne ipſe ē qͥ gerunt̉ etiā inſanoꝝ illi miſerabiles motꝰ: ⁊ fa cta q̄ horremus qn̄ ꝑuertit̉ ſenſus: rōqꝫ ſopit̉? Porro ip̄a ꝟtꝰ q̄ n̄ ē int̓ pͥma naͣe qm̄ eis poſtea doctrīa introducēte ſuꝑuēit: cū ſibi bonoꝝ cul mē vēdicet hūanoꝝ qͥd h̓ agit niſi ꝑpetua bella cū vicijs: nec exterioribꝰ: ſꝫ interioribꝰ: nec alienis: ſꝫ plane nr̄is ⁊ ꝓprijs: maxime illa que grece ſophroſine: latine tēꝑantia noīat̉: qͣ car nales frenant̉ libidines: ne in queqꝫ flagicia mētē ꝯſentiētē trahāt? Neqꝫ em̄ nullū ē vitiuꝫ Gal. c. cū ſic̄ dic̄ apl̓s. Caro ꝯcupiſcit aduerſus ſpiritū cui vitio ꝯtraria virtꝰ ē: ſic̄ idē dic̄ Spūs ꝯcupi ſcit adu̓ſus carnē. Hec eī inqͥt ſibi inuicē aduſantur: vt nō ea q̄ vultis faciatꝭ. Quid āt face re volumꝰ cū ꝑfici volumꝰ finē ſūmi boni: niſi vt caro adu̓ſus ſpm̄ nō ꝯcupiſcat: nec ſit in no bis hͦ vitiū ꝯtra qd̓ ſpūs ꝯcupiſcat? Qd̓ in hac vita qͣꝫuis velimꝰ qm̄ face̓ n̄ valemꝰ id ſalteꝫ in adiutorio dei faciamꝰ: ne carne ꝯcupiſcēti ad uerſꝰ ſpm̄: ſpū ſuccūbēte cedamꝰ: ⁊ ad ꝑpetrādū pctm̄ nr̄a ꝯſenſiōe ꝑtrahamur. Abſit gͦ qͣꝫ diu in hͦ bello inteſtino ſumꝰ: iā nos btītudinē ad quā vīcēdo volumꝰ ꝑuenire: adeptos eſſe credamꝰ. Et qͥs ē vſqꝫ adeo ſapiēs vt ꝯtra libi dines nullū hēat oīno ꝯflictū? Quid illa ꝟtꝰ q̄ prudētia d̓r? Nōne tota vigilātia ſua bona diſcernit a malis: vt in illis appetēdis iſtiſqꝫ vitandis error nullꝰ obrepat; Ac ꝑh̓ ⁊ ip̄a nos ī malis: vel mala in nob̓ eē teſtat̉. Ip̄a eī docet nos malū eē ad peccandū ꝯſentire: bonūqꝫ eē ad peccādū nō ꝯſentire libidini. Illd̓ tn̄ maluꝫ cui nos n̄ ꝯſentire prudētia docet: facit tēꝑan tia. Nec prudētia nec tēꝑantia oīno vel īprudētiā vel intꝑantiā tollit huic vite. Quid iuſti cia cuiꝰ munꝰ eſt ſua cuiqꝫ tribuere? Un̄ ſit in ip̄o hoīe qͥdaꝫ iuſtꝰ ordo nature: vt aīa ſubdat̉ eo: ⁊ aīe caro: ac ꝑ hͦ deo ⁊ anīa ⁊ caro. Nonne demonſtrat in eo ſe adhuc oꝑe laborare potiꝰ qͣꝫ in huiꝰ oꝑis iā fine reqͥeſcere? Tāto qͥppe mi nus aīa ſb̓dit̉ deo: qͣꝫto minꝰ deū inip̄is ſuis co gitationibꝰ ꝯcipit. ⁊ tātominꝰ aīe ſubdit̉ caro qͣꝫto magꝭ adu̓ſus ſpm̄ ꝯcupiſcit. Ꝙdiug̓ nob̓ ineſt hec infirmitas: hec peſtis: hic languor: Quomodo nos iam ſaluos et ſi nondum ſaluos: quomodo iā beatos illa finali btītudine dicere audebimꝰ? Iā ꝟo illa virtꝰ cuiꝰ ē nomē fortitudo in qͣꝫtacūqꝫ ſapīa euidētiſſima teſtis ē hūanoꝝ maloꝝ q̄ cōpellit̉ patientia tolerare Que malaſtoici ph̓i miror qͣ fronte mala non eē ꝯtendant: quibꝰ fatent̉ ſi tāta fuerīt vt eaſa piens vl̓ nō poſſit: vel nō debeat ſuſtinere: co gi eū mortē ſibimet inferre: atqꝫ ex hac vita emigrare. Tātus aūt ſuꝑbie ſtupor ē in his homībus hic ſe hr̄e finē boni: ⁊ a ſeip̄is fieri btōs putātibꝰ vt ſapiēs eoꝝ: hͦ ē qͣlē mirabili vanita te deſcribūt: etiā ſi cecet̉ obſurdeſcat: obmute ſcat: mēbris debilitet̉: doloribꝰ cruciet̉: ⁊ ſiqͥd aliud taliū maloꝝ dici aut cogitari pōt īcidat in eū: qͥ ſibi mortē cogat̉ inferre: hāc in his ma lis vitā ꝯſtitutā eos non pudeat btām vocare O beata vita: que vt finiatur mortis querit auxilium. Si beata eſt maneatur in ea. Ei ve ro ꝓpter iſta mala fugit̉ ab ea quō eſt btā: aut quo iſta nō ſūt mala q̄ vincūt fortitudinis bonū: eandēqꝫ fortitudinē nō ſolū ſibi cede̓ veꝝ etiā delyrare cōpellūt: vt ⁊ eandē vitā dicant beatā: ⁊ ꝑſuadeāt eē fugiendā? Quis vſqꝫ adeo cecꝰ ē vt nō videat ꝙ ſi beata eēt fugiēda nō eēt: ſꝫ ſi ꝓpt̓ īfirmitatis pondꝰ q̄ p̄mit̉ hanc fugiēdā fatēt̉ Quid igr̄ cāe ē cur n̄ etiā miſerā fracta ſuperbie ceruice fateātur. Utrūª obſecro catho ille patiētia an potiꝰ īpatīa ſe ꝑemit Nō em̄ hoc feciſſet: niſi victoriā ceſaris impatientertuliſſet. Ubi ē fortitudo? Nēpe ceſſit: nempe ſuccubuit: nēpe vſqꝫ adeo ſuꝑataē: vt vitam beatam derelinqueret: deſereret: ac fu geret. An non erat iam beata? Miſera ergo erat. Quomodo igirur mala non erant: que vitam miſeram fugiendamqꝫ faciebant? qua propter etiam ip̄i qui mala iſta eſſe cōfeſſi ſūt ſicut peripatetici: ſic̄ veteres academici: quorum ſectam varro defendit: tolerabilius quidem loquuntur: ſed eoruꝫ quoqꝫ mirus eſt er ror ꝙ in his malis: etſi tam grauia ſint vt mor te fugiēda ſint: ab ipſo ſibimet illata qui hec patitur vitam beatā tamen eſſe cōtēdūt. Ma la ſūt inquittormenta atqꝫ cruciatus corporꝭ et tanto ſunt peiora: quanto potuerūt eē ma iora: quibꝰ vt careas ex hac vita fugiendū eſt Qua vita obſecro? Hac inquit q̄ tantis aggrauatur malis. Certe ergo beata ē in ciſdem ipſis malis: ꝓpter q̄ dicis eē fugiēdā: an iō bea tam dicis qꝛ licet tibi ab his malis morte diſce ca Hic ſi īmētiod cathoneqͥ ſe ip̄m inticē apd̓ vticaꝫ zelabat em ꝑtes pompex ꝯtra iu liū ceſarem qͥ vicio pō peio ⁊ occi lo. romā in greſſus dictator ⁊ cō ſul appela tus c. dein de ī dintū trāſiēs qͥca to fugerat oēs poptij duces dbel lauit et nepul auditꝭ caro apd̓ vticaꝫ ciuitateī africe crns ī terfec̄ ſcijꝫ