Liber poſito moribꝰ aliena: īmo ſuo bono ꝓpoſito: moribuſqꝫ cōtraria: ſiue illa cogitemꝰ: ſiue illa videamꝰ: ſi digne ꝯſideremꝰ: lachrymas tene­re vix poſſumꝰ: aut forte nec poſſumꝰ? Quid dicā de his demonū patiunt̉ incurſus? Ubi hn̄t abſcōditā velobrutā intelligentiā ſuaꝫ qn̄ ẜm ſuā volūtatē aīa eoꝝ corꝑe maliguꝰ vti tur ſpūs? Et qͥs ꝯfidit malū in hac vita euēi­re poſſe ſapiēti? Deinde ꝑceptio ꝟitatis in hac carne qͣlis aūt qͣꝫta ē: qn̄ ſic̄ legimꝰ ī veraci Sap̄. o. libro ſapīe. Corpꝰ corruptibile aggͣuat aīaꝫ: depͥmit t̓rena īhabitatio ſenſū ml̓ta cogitāteꝫ Impetꝰ porro vl̓ actiōis appetitꝰ ſi recte latine appellāt quā greci vocāt Ormen: qꝛ ip̄am pͥmis naͣe deputāt bonis: nōne ipſe ē gerunt̉ etiā inſanoꝝ illi miſerabiles motꝰ: fa cta horremus qn̄ ꝑuertit̉ ſenſus: rōqꝫ ſopit̉? Porro ip̄a ꝟtꝰ ē int̓ pͥma naͣe qm̄ eis poſtea doctrīa introducēte ſuꝑuēit: ſibi bonoꝝ cul vēdicet hūanoꝝ qͥd agit niſi ꝑpetua bel­la vicijs: nec exterioribꝰ: ſꝫ interioribꝰ: nec alienis: ſꝫ plane nr̄is ꝓprijs: maxime illa que grece ſophroſine: latine tēꝑantia noīat̉: car nales frenant̉ libidines: ne in queqꝫ flagicia mētē ꝯſentiētē trahāt? Neqꝫ em̄ nullū ē vitiuꝫ Gal. c. ſic̄ dic̄ apl̓s. Caro ꝯcupiſcit aduerſus ſpiritū cui vitio ꝯtraria virtꝰ ē: ſic̄ idē dic̄ Spūs ꝯcupi ſcit adu̓ſus carnē. Hec inqͥt ſibi inuicē adu­ſantur: vt ea vultis faciatꝭ. Quid āt face re volumꝰ ꝑfici volumꝰ finē ſūmi boni: niſi vt caro adu̓ſus ſpm̄ ꝯcupiſcat: nec ſit in no bis vitiū ꝯtra qd̓ ſpūs ꝯcupiſcat? Qd̓ in hac vita qͣꝫuis velimꝰ qm̄ face̓ valemꝰ id ſalteꝫ in adiutorio dei faciamꝰ: ne carne ꝯcupiſcēti ad uerſꝰ ſpm̄: ſpū ſuccūbēte cedamꝰ: ad ꝑpetrā­ pctm̄ nr̄a ꝯſenſiōe ꝑtrahamur. Abſit qͣꝫ diu in bello inteſtino ſumꝰ: nos btītudinē ad quā vīcēdo volumꝰ ꝑuenire: adeptos eſſe credamꝰ. Et qͥs ē vſqꝫ adeo ſapiēs vt ꝯtra libi dines nullū hēat oīno ꝯflictū? Quid illa ꝟtꝰ prudētia d̓r? Nōne tota vigilātia ſua bona di­ſcernit a malis: vt in illis appetēdis iſtiſqꝫ vi­tandis error nullꝰ obrepat; Ac ꝑh̓ ip̄a nos ī malis: vel mala in nob̓ teſtat̉. Ip̄a docet nos malū ad peccandū ꝯſentire: bonūqꝫ ad peccādū ꝯſentire libidini. Illd̓ tn̄ maluꝫ cui nos ꝯſentire prudētia docet: facit tēꝑan tia. Nec prudētia nec tēꝑantia oīno vel īpru­dētiā vel intꝑantiā tollit huic vite. Quid iuſti cia cuiꝰ munꝰ eſt ſua cuiqꝫ tribuere? Un̄ ſit in ip̄o hoīe qͥdaꝫ iuſtꝰ ordo nature: vt aīa ſubdat̉ eo: aīe caro: ac deo anīa caro. Nonne demonſtrat in eo ſe adhuc oꝑe laborare potiꝰ qͣꝫ in huiꝰ oꝑis fine reqͥeſcere? Tāto qͥppe mi nus aīa ſb̓dit̉ deo: qͣꝫto minꝰ deū inip̄is ſuis co gitationibꝰ ꝯcipit. tātominꝰ aīe ſubdit̉ caro qͣꝫto magꝭ adu̓ſus ſpm̄ ꝯcupiſcit. Ꝙdiug̓ nob̓ ineſt hec infirmitas: hec peſtis: hic languor: Quomodo nos iam ſaluos et ſi nondum ſal­uos: quomodo beatos illa finali btītudine dicere audebimꝰ? ꝟo illa virtꝰ cuiꝰ ē nomē fortitudo in qͣꝫtacūqꝫ ſapīa euidētiſſima teſtis ē hūanoꝝ maloꝝ cōpellit̉ patientia tolerare Que malaſtoici ph̓i miror fronte mala non ꝯtendant: quibꝰ fatent̉ ſi tāta fuerīt vt eaſa piens vl̓ poſſit: vel debeat ſuſtinere: co gi mortē ſibimet inferre: atqꝫ ex hac vitamigrare. Tātus aūt ſuꝑbie ſtupor ē in his ho­mībus hic ſe hr̄e finē boni: a ſeip̄is fieri btōs putātibꝰ vt ſapiēs eoꝝ: ē qͣlē mirabili vanita te deſcribūt: etiā ſi cecet̉ obſurdeſcat: obmute ſcat: mēbris debilitet̉: doloribꝰ cruciet̉: ſiqͥd aliud taliū maloꝝ dici aut cogitari pōt īcidat in: ſibi mortē cogat̉ inferre: hāc in his ma lis vitā ꝯſtitutā eos non pudeat btām vocare O beata vita: que vt finiatur mortis querit auxilium. Si beata eſt maneatur in ea. Ei ve ro ꝓpter iſta mala fugit̉ ab ea quō eſt btā: aut quo iſta ſūt mala vincūt fortitudinis bo­: eandēqꝫ fortitudinē ſolū ſibi cede̓ veꝝ etiā delyrare cōpellūt: vt eandē vitā dicant beatā: ꝑſuadeāt fugiendā? Quis vſqꝫdeo cecꝰ ē vt videat ſi beata eēt fugiēda eēt: ſꝫ ſi ꝓpt̓ īfirmitatis pondꝰ p̄mit̉ hanc fugiēdā fatēt̉ Quid igr̄ cāe ē cur etiā miſerā fracta ſuperbie ceruice fateātur. Utrūª obſe­cro catho ille patiētia an potiꝰ īpatīa ſe ꝑemit em̄ hoc feciſſet: niſi victoriā ceſaris impa­tientertuliſſet. Ubi ē fortitudo? Nēpe ceſſit: nempe ſuccubuit: nēpe vſqꝫ adeo ſuꝑataē: vt vitam beatam derelinqueret: deſereret: ac fu geret. An non erat iam beata? Miſera ergo erat. Quomodo igirur mala non erant: que vitam miſeram fugiendamqꝫ faciebant? qua propter etiam ip̄i qui mala iſta eſſe cōfeſſi ſūt ſicut peripatetici: ſic̄ veteres academici: quo­rum ſectam varro defendit: tolerabilius qui­dem loquuntur: ſed eoruꝫ quoqꝫ mirus eſt er ror in his malis: etſi tam grauia ſint vt mor te fugiēda ſint: ab ipſo ſibimet illata qui hec patitur vitam beatā tamen eſſe cōtēdūt. Ma la ſūt inquittormenta atqꝫ cruciatus corporꝭ et tanto ſunt peiora: quanto potuerūt ma iora: quibꝰ vt careas ex hac vita fugiendū eſt Qua vita obſecro? Hac inquit tantis ag­grauatur malis. Certe ergo beata ē in ciſdem ipſis malis: ꝓpter dicis fugiēdā: an bea tam dicis qꝛ licet tibi ab his malis morte diſce ca Hic ſi īmētiod ca­thoneqͥ ſe ip̄m inticē apd̓ vticaꝫ zelabat em ꝑtes pom­pex ꝯtra iu liū ceſarem vicio peio occi lo. romā in greſſus di­ctator ſul appela tus c. dein de ī dintū trāſiēs qͥca to fugerat oēs poptij duces dbel lauit et ne­pul auditꝭ caro apd̓ vticaꝫ ciuitateīfrice crns ī terfec̄ ſcijꝫ