Di. XI. Ad primū cōcedo ꝙ naͣ hūana pōt ter minare creatōeꝫ generalit̓ dictā ⁊ termi nauit eā ut ip̄a vere dicat̉ creatura. nec tn̄ ꝓpter ip̄am xp̄us dr̄ creatura qꝛ eſſe ꝓpriū vel primū huius naͣe ſequit̉ eē pͥmū xp̄i qꝛ eſſe v̓bi ⁊ aliud eſſe pͥmū nō poteſt xp̄s hr̄e. Et cū dicit ꝙ iſta mutaſ. creatio nō magis ponit primū eſſe termini acqͥri ꝙͣ aliqͣ alia mutatio. dico ꝙ hoc eſt falſuꝫ qꝛ iſtā ſpecificatiōeꝫ addit creatio vltra alias mutatōes. ut ſicut ali quid nō eſſet creatura ſi eſſet tm̄ a 2ª cā ꝓ eo ꝙ creari dicit reſpectū ad pͥmū efficiēs. ⁊ tn̄ poteſt dici genitū reſpectu cāe ſcd̓e. ſil̓r licet ꝑ generatōeꝫ acqͥrat̉ aliqd̓ eſſe ſimpl̓r ſi tn̄ illud non ſit pͥmū eē ge niti ⁊ etiā primū eſſe geniti ſequat̉ non eſſe tale genitū non dr̄ creatura. ⁊ iō nō ſequit̉ xp̄s eſt genitus ꝓut predicatū ꝯue nit ei rōe naͣe hūane. gͦ eſt creatus nec ēt in alijs ſequit̉ formal̓r. ignis eſt genitus gͦ eſt creatura generalit̓ niſi gr̄a maͣe qꝛ eſſe ſimpl̓r terminās generatiōem ignis eſt primū eſſe ipſius qd̓ dr̄ genitū. Ad 2ᵐ dico ꝙ mortuū non pͥuat primū eſſe chriſti. ſed eē ſimpl̓r qd̓ eſt viuere. ita ēt generari dicit acqͥſitōem eē ſimpl̓r ſꝫ n̄ neceſſario primi eſſe. vn̄ vere ꝯcedit̉ xp̄ſ mortuus. ſicut genitus tꝑalit̓ non tn̄ ꝯcedit̉ annihilatus. qꝛ ſicut non dr̄ creatus ita non dr̄ annihilatus. qd̓.n. opponit̉ creatōi dicit ānihilatōem primi eſſe. Ad iſtam concluſi onē etiā ponit̉ alia rō talis qꝛ illd̓ denominatm̄ qd̓ natū eſt denoīare generalit̓ multa. puta totū ⁊ ꝑtem. accn̄s ⁊ ſubiectū. non denoīat totū ꝑ ꝑtem. neqꝫ ſubiectū ꝑ accn̄s. ſicut vnū qd̓ natū eſt dici de ſubiecto ⁊ accn̄te non denoīat forma liter ſubiectū ꝑ accn̄s. non.n. dr̄ ſor. vnꝰ vnitate accn̄tis ut albedinis. ita ꝙ ſi albedo ſit vna ⁊ ſor. erit vnꝰ. ⁊ ſi albedīes plures ſor. plures. qꝛ ſor. eſt tm̄ vnus. gͦ cū hoc ꝙ eſt creatura natū ſit dici generalit̓ de entibꝰ tam de ſuppoſito ꝙͣ de naͣ non denoīabit ſuppoſitū rōe naͣe niſi cō ueniat ſuppoſito ꝓpria d̓noīatōe nullo aūt mō ꝯuēit huic ſuppoſito niſi qꝛ denoīat ip̄am naͣm ⁊ per ipſā non pōt denoīare ſuppoſitū igr̄ ⁊cͣ. Et ꝑ hͦ patet quare xp̄us dr̄ genitus tēꝑalit ⁊ non cre atura qꝛ generari denoīat naͣm ⁊ mediā te naͣ natū eſt denoīare ſuppoſituꝫ. crea tura nata eſt denoīare vtrūqꝫ ꝓpria denoīatōe ⁊ ita neutrū eſt ibi ratio qua re ſpectu alterius. Ad argumenta Ad pͥ mum dico ꝙ illud qd̓ natū eſt denoīar ſuppo ſitū rōne naͣe poteſt dici de iſto ſuppoſito puta viuere. intelligere. comedere ⁊cͣ. ſed creatura non eſt tale denoīatm̄. Exē plū hō ẜm caput dr̄ criſpus non tn̄ ẜm caput dr̄ triangulatꝰ vel rotundus. quia pͥmū denoīatm̄ natū eſt denoīare ꝑtem ⁊ per illā totū. 2ᵐ vero non. ita eſſe crea torē natū eſt denoīare naͣm ⁊ ſuppoſitū rōne naͣe: non ſic creatura. Al̓r poteſt dici ẜm pͥmā rōem poſitā ad qōnem. ꝙ creator non dicit aliqͥd repugnās naͣe vl̓ huic ſuppoſito ſicut creatura. creare.n. eſt dare eſſe pͥma cālitate poſt non eē. hꝰ xp̄o non repugnat. creari eſt acciꝑe eſſe primū a pͥmo efficiēte poſt non eē. hoc xp̄o repugnat. Ad aliud cōcedo ꝙ hō predicat aliqͥd de xp̄o ⁊ illud eſt creatū ⁊ creat̉a ita ꝙ de illa naͣ vere dr̄ creat̉a ſed non ſequit̉ ergo de xp̄o ſi.n. mediuꝫ accipit̉ in maiori in abſtracto. ⁊ in mīo ri dicat̉ de xp̄o in cōcreto erūt quatuor termini. Ad aliud pōt dici ꝙ eſt hō cre atus ita ꝙ lycreatus diſtrahat̉ ibi ꝑ hͦ ꝙ eſt hō ut dicat̉ creatus hō. ⁊ tunc non ſequit̉ ergo eſt creatura. ſed eſt fallacia ẜm quid ⁊ ſimpl̓r. ſicut hic ſor. factus ē albus gͦ eſt factus. Al̓r poteſt dici ꝙ di uiſio eſt inſufficiēs. qꝛ lꝫ quodcūqꝫ vnū diuidat̉ in ſe per alteꝝ iſtoꝝ non tn̄ qd̓ in ſe īplicat duo.ſ. naturā ⁊ ſuppoſituꝫ qꝛ rōne naͣe repugnat ſibi vnū ⁊ ratōne ſuppoſiti repugnat ſibi aliud. Ad alid̓
