Seite
Primi Libri tione connotati. vt pote hoc nomen principium dictuꝫ eſſentia ſed intentio ꝓducētis ⁊ ꝓducti. qꝛ poſſibile eſt ꝙ ꝓductus ſit liter connotat effectum. dictuꝫ perſonaliter nihil cōnotat crea ſumme ꝑfectus ⁊ equetur ꝓducenti. ideo recipit̉ in diuīs. ſil̓r tū et illud inducit multiplicitatem ẜm analogiam nō ẜm eōuo s ⁊ ītentio principij. Ad illd̓ quod obijcitur ꝙ ad pͥncipiū ſeqͥt̉ cationem. Secundum analogiam quideꝫ qꝛ accipitur ꝓ diuer priꝰ ⁊ ad pͥus poſterius dd̓m ꝙ ſicut dr̄ ẜm Hyla. pater maior ſis ſiue diuerſa importat que non habēt niſi vnitatem ꝓportio eſt filio. nec tamē filius minor. qꝛ ſonat in īꝑfectionen hoc qd̓ eſt minor. iō ꝙͣuis recipitur ꝙ pater ſit prior filio. qꝛ ille eſt ab nis. ⁊ ideo neceſſario opportet ꝙ incidat ibi analogia. ſed non equiuocatio. qꝛ equocatio habet plures īſtitutiones. ⁊ deterīa illo non econuerſo. non tamē recipit̉ ꝙ iſte poſterior. Attamē te accipitur ꝓ qualibet. ſicut pꝫ in hoc nomine canis. ſed nō ſic nec ratio prioris omnino recipitur ꝓprie. qꝛ cū ī diuinis ſit ori ſe habet hoc nomen principium. Nam principium de ſua impo go. ꝓprius eſt origo. ⁊ minus ꝓprie ordo. nec eſt niſi ſolum ra­tione originis. Quoniam ergo prīcipiū principaliter importat ſitione impoſitum eſt ab actu producendi. non creandi nec ge­originem. ⁊ prius ordinem iō ſimpliciter recipitur intentio prī nerandi. Unde ſicut ꝓducere. de ꝓductione filij ⁊ creature nō dr̄ equiuocē ſed analogice. ita ⁊ hoc nomem principiū ẜm bas cipij. Intentio vero prioris minus proprie ⁊ cū determinatiōe Intentio autem principij ꝓut priuat anterius. ꝓprijſſime reci­tres accipit̉ cōꝑationes differenter. Cōcedo ergo ꝙ ibi eſt ml̓ pitur in deo. maxime quātum ad ꝑſonam patris ⁊ ideo non ſe­tiplicitas quedam. ꝙͣuis non ſit multiplicitas ſimpl̓r ſicut eqͥ­quitur ꝙ ita ꝓprie dicat̉ priꝰ ꝙ tātū dicet reſpectū ad poſteriꝰ uocationis ꝓprie dicte. ⁊ cōcedende ſunt rōnes ad hoc. qꝛ non Ad illud quod obijcitur de initio. dicēdum ꝙ initio mō ac­cōcluduūt ꝙ ſit equinocatio vera. Tamen illud verbum philo cipitur large ad principium eſſendi et durādi. Alio modo ꝓpͥe ſophi intelligitur quando nomē habet diuerſa oppoſita. q̄ non ad principium durandi. vt illud dicatur habere initium quod vniunt̉ in aliquo nec vniuoce nec analogice quod ſit illi termi­incipit eſſe. Primo modo poteſt accipi in diuinis. ⁊ ſic accipit no oppoſitum ſed primo ⁊ per ſe opponuntur. non ſic autē eſt ī Hyla. in litera. ſcd̓o vero mō non pōt. ⁊ ſic nō eqͥualet prīcipio ꝓpoſito. qꝛ principiū non dicitur primo ad filium vel ad crea­ Ad illud quod obijcitur de cauſa ꝙ idem eſt ꝙ principiū di­turam ſed ad hoc quod eſt ꝓductum ſiue principiatum. ⁊ qui­cendum ꝙ in creaturis idem eſt principiuꝫ ⁊ cauſa. ⁊ hoc eſt qꝛ dem dicitur de filio et creatura ꝙͣuis nō vniuoce ſꝫ analogice. iꝫ ꝓductum differt a producente. ⁊ iō pōt dici effectꝰ eius et iſtd̓ Ad illud quod obijcit̉ de baſilio. dicēdū. ꝙ baſilius accipit poteſt dici cauſa. ⁊ in idem concurrit intentio cauſe ⁊ principij cōe ꝓ analogo. qd̓ eſt medium inter pure vniuocū ⁊ equocum. ⁊ ſimiliter nomen. ſed non ita in diuinis. qꝛ ibi poteſt eſſe vniꝰ Ad illud quod obijcit̉ de ſapientia ⁊ ſapientia nata. dd̓m ꝙ ſubſtantie producens cum producto. ideo non valet illud. non eſt ſimile. qꝛ ibi non eſt diuerſificatio niſi ſolum ꝙͣtum ad I Ad illud quod obijcitur de fine iam ptꝫ reſponſio. qꝛ finis ꝙͣ ſuppoſitum. hic aūt eſt quantum ad connotatum. et ꝑ hoc ptꝫ. tū eſt de ſe dicit exceſſum bonitatis reſpectu eius quod eſt ad ſequens. Ad illud quod obijcitur vltimo ꝙ non cadit prius finem nō ſic principiuꝫ reſpectu eius quod eſt ex illo. ⁊ ideo de ibi ⁊c. dicendum ꝙ ꝙͣuis non cadat ibi prius ⁊ poſterius in ſe. us non poteſt eſſe finis. niſi creature inequalis. pōt tn̄ eſſe ⁊ eſt cadit tamē reſpectu effectus. qꝛ in cōparatiōe ad effectuꝫ acci principium ꝑſone omnino equalis. ⁊ ideo vna perſona non eſt pitur analogia. Qd̓ autem dr̄ ꝙ non eſt ibi diuerſitas dicēdū finis alterius eſt tamen principium. ꝙ verū eſt in re tamē in ſignificando et intelligendo aliud eſt 10 Utrum hoc nomen principium cuꝫ acci intelligere eſſentiam. aliud intelligere ꝑſonam. ita ⁊ dicere. ac 8 d) UUCINIO. Cj. piatur eſſentialiter ⁊ notionaliter. di­per hͦ ⁊ ſignificare. ⁊ ideo ꝙͣuis nō ſit diuerſitas a parte rei ab cat̉ vniuoce vel equiuoce. Et ꝙ vniuoce videt̉ Baſilius dicit ſolute. nihilominus poteſt eſſe a parte ſignificationis. ꝙ filio dei accipere cū creaturis eſt commune. ſed habere per Onſequenter eſt queſtio de ſecūdo articulo ſcꝫ eſſentiam ꝓpriū ſi igit̉ cōe eſt acciꝑe. gͦ ⁊ dare ⁊ ſi hoc cū peneſ de vnitate huius noīs principium. ⁊ circa hoc hͦ accipiat̉ rō prīcipij reſpectu filij ⁊ teſpectu creature. vr̄ ꝙ di queruntur duo. Primo queritur vtruꝫ pater et cat̉ vniuocē. Item ſic differt prīcipiū eſſentialiterdictū ⁊ no filius poſſunt dici vnū principiū ſpūſſancti. tionaliter. ſicut ſapientia ⁊ ſapientia genita. ſed non dr̄ eqͥuoce Secundo vtrū poſſunt dici vnꝰ ſpirator vel idē ſapientia ſic ⁊ ſic ergo ⁊c. Iteꝫ nihil dr̄ multipliciter ex hoc principium ſpirituſſancti. ꝙ dr̄ de genere ⁊ de ſpecie. ſiue ex hoc ꝙ habet vnuꝫ ſuppoſitū Qd̓ poſſunt dici vnum principiū eſſe ſpi­ UCITIO. l. rituſſancti. videtur in littera vbi dicitur ⁊ plura. ⁊ qꝛ multiplicitas reſpicit ſignificatiōes diuerſas nō ſuppoſita. ſed prīcipium eſſentialiter dictū eſt in plus. ⁊ pluri­fatendum eſt patrem ⁊ filium vnum principiū eſſe ſpūſſancti. bus cōuenit ꝙͣ notionaliter. cōuenit eiſdem ipſis. gͦ non dr̄ ml̓ Item rōne videtur. qꝛ vnius prīcipiati vnū eſt principium tipticiter ſed vniuocē. Item ꝙ non dicatur analogice videt̉ in vno genero. ſed ſpūſſanctus vnus eſt. gͦ habet vnū prīcipiuꝫ qꝛ vbi eſt analogia ibi eſt prius ⁊ poſterius. ſed in diuinis nō ē ergo ſi immediate ⁊ ꝑfecte eſt a patre ⁊ filio ſunt ergo pater et prius ⁊ poſterius. ergo nec analogia. Et iterū ꝙ nec equiuoce. filius vnum principium. Item pater ⁊ filius ſpirant. aut er Quia vbi eſt equiuocatio ibi eſt diuerſitas ſignificationis. ſꝫ go vna potētia aūt duabus. Conſtat ꝙ vna qꝛ cū in eis eſt vna ꝑſona et eſſentia non ſunt diuerſa. ergo nec poteſt equiuoce. eſſentia eſt ⁊ vna potentia. ergo cum ipſi dicantur eſſe principi Sed contra ꝙ dicatur multipliciter videtur primo per ma­um ratione potētie. ⁊ vna ſit potētia in patre et filio. patet ⁊c. Itē ſicut tres ꝑſone vnica creatiōe creāt ita due vnica ſpira giſtrū in lr̄a qui dicit. ꝙ hoc nomē principiū multiplice facit ī­telligentiā. ergo dr̄ multipliciter. Item hoc ipſum vr̄ ratio tione ſpirant. ſed tres. qꝛ vnica creatione creant ſunt vnum prī ne qꝛ iſti actꝰ generare. ſpirare. creare. ſunt ip̄ius principij ẜm cipium creature. ergo due vnum principium ſpirituſſancti. ꝙ differenter accipitur. ſed non eſt vnam cōmunem rōnem īue Contra. cū dicitur ſunt vnum principium ſpirituſſancti. aut vnū dicit vnitatem eſſentie. aut vnitatem ꝑſone. aut notionis. uenire ad iſtos actus. gͦ nec ad principiuꝫ quod dicit reſpectū Nō eſſentie qꝛ tunc ſpūſſanctus eſſet priucipiuꝫ ſpūſſancti. Nō ſic differentē. Item regula eſt philoſophi ꝙ ſi aliqͥd in vna ꝑſone qꝛ tunc pater et filius eſſent vna ꝑſona. ergo notionis. ſui acceptione habet vnū oppoſitū ⁊ in alia aliud. dr̄ multipli Sed cōtra. ſi pater et filius ꝓpter vnitatem notionis dicūtur citer ſꝫ prīcipiū eſſentialiter dr̄ reſpectu creati. ⁊ notionaliter vnū prīcipiū. gͦ ab oppoſitis pater ꝓpter pluralitatem notiōiſ reſpectu increati. gͦ multipl̓r ſic ⁊ ſic. Item principium eſſen poteſt dici plura pͥncipia. Item ſi pater eſt pͥncipium ſpiri­tialiter dictum dicitur temporaliter. notionaliter dictum eter tuſſancti ⁊ filius principiun. ⁊ hoc pͥncipium nō eſt illud. ergo naliter. ſed nihil eſt cōmune vniuocum eterno ⁊ tēporali. gͦ ⁊c. duo pͥncipia. Item pater ⁊ filius ſunt vnuꝫ pͥncipium ergo k Reſpon. dicendū ꝙ nomen accipi differēter in diuinis pōt 16 vnum pͥncipium eſt pater ⁊ filius. ⁊ ſi hoc: ergo pr̄ eſt filius. eſſe tripliciter. Aut ꝙͣtū ad ſuppoſitū. aut quantum ad ſignifi­ Item ſi vnum ſunt principium. aut vnū quod eſt pater. aut catum. aut quātum ad connotatū. Primo modo accipitur dif vnum quod non eſt pater. Si vnum quod eſt pater ergo pater ferenter hoc nomen deus. qꝛ cum dr̄ deus eſt eternitas. ⁊ deꝰ ⁊ filius ſunt pater. Si vnum quod non eſt pater. ergo pͥncipiū gn̄at. in prima ſtat ꝓ natura. in ſecunda ꝓ ꝑſona. et illud non ſpūſſancti non eſt pater. ergo pater non eſt principiū ſpūſſctī. inducit aliquam multiplicitatem. Aliomodo contīgit terminū Reſpon. dicendum ꝙ omnes iſtam concedunt pater ⁊ filiꝰ differēter accipi quātū ad ſignificatū. ẜmꝙ ip̄e terminꝰ in vna ſunt vnum pͥncipium ſpūſſancti. quoniam Auguſtinus iſtam ꝓ ſui acceptione ſignificat eſſentiā. in alia perſonam. ſicut hoc no ponit ⁊ dicit. ſed in modo intelligendi diuerſificantur. Naꝫ qͥ­nomen pr̄ ꝓut dr̄ deus pater filij. ⁊ ꝓut dr̄ pater noſter. ⁊ hoc ī dam dicunt ꝙ hoc nomen pͥncipium nō dicit ibi eſſentiam. nec ducit equiuocationeꝫ. qꝛ eſt diuerſitas ſignificationis nō in re notionem. nec ꝑſonam. ſed dicit conuenientiam duaruꝫ ꝑſona ip̄a ſꝫ in ſignificādo. Tertio mō contingit differēter accipi ra­rum in