230 CL'ASSTS-X nibus animi Dauidis,& periculis animæ ſpiritualibus, (quæin defperationem illum induĉtura videbantur) velt- musintelligere;nibil erit abſurdi. Illa enim nec rara nec Jeuia erant vt patet{al. 3..23-& paflim alibi, II. Membrum verſus 109. Alterum membrum fic habet: Ez legem tuam non fum oblitus: Qual dicerer© In mediis periculis meditatione yetbitui< hoc enim per legem generaliter iatelligit per totum hunc Plalmum, vt&alibi paſſim) animum meum confirmaui Et hoc præſtitit mihi verbumDomini,, ne vel deſperarem, vel vllum genus periculi in vocatione Mea, propter nomen tuum, aut falurem meorum fubditorum ſubterfugerem 2. Nec vnquam paſſus fui mihi perſua- deri, vt negarem nomen tuum& verbo tuo valedicerem. Mordicus illud ſemper tenendum mihi erat. 3. Et licet(vt ſequens verſus innuit) ſæpe mihi aduer- ſarii poſuerint laqueos, non aliter quam folent venato. res, tamen mihi non potuerunt defectionem à verbo tuo perſuadere. 4. Neque etiam vlla erat vis tentationis tanta, vt ver- biĩ tui obliuionem induxerit: quin potius in mediis tentas tionibus femper arripui verbum,& inde percepiconfolas tionem. Niſi enim teſtimonia tua mihi fuiſſent conſola- tioni, periiſſem, Pſal.1..92. 5. Licet ipſe mihi Satan ſtruxetit inſidias, cupiens me à verbo tuo abducere, tamen illud lemper firmiter te- nui, tua adiutus gratia. Quæ ne in poſterum mihi deſit, rogo. Leci CoMMYÝNES. I. Difcimus, nullum periculum vitæ tantum efle, vyt propterillud liceat valedicere verbo Domini. Quin po- tius paratos non tantum verbi miniftros,fed omnes Chri ftianos effe decet omni tempore, vt prius vitam relin- quant, quam vechum Dei ſincerum, Matth.10. v. 39.& 16. verſ.25. Marc, S. verſ. z5.vbi expreſle additur, propłet i Euan THEN elum me 150F.16. enim veti anvhgutad mibereher Bemplofo forcorona m Notandum cruda negu fuut: de terk patienti dne forera verbo Deis galen, kg bs, quo nts, umus pillue & lepar vafa tenun min, Jo dain ma tilim Kurila, walisi in Giotitg ULN bue Dei; animum h becultogi Veemi daloc: dantur
