![]()
104 Capitulam. conuenientia, quæ ex appellatione ſequun saei tur. Poſſunt tamen fine vllo peccato ted obu curfum habere ad Superiores per litteras, pral vel alias ipfos perfonaliter cum legitim| dics licentia conuenire, vt pæna eis relaxe 1 gm velmitigetur, Gid pollint facere, vel vtalig| gu modo ab iplis confolationem accipiam,| f" Hoc enim nullo jure prohibetur,& ex alia| in parte, elt{atis conforme charitati, quåâpro.| w cedi debet in Religionibus, Ita Lezan. n 1 i Appellare. pof Sanch. Peir. Port&c. Cæterùm| dei quæ licentia requiratur,& quis modus ob. al! ſeruandus, vt quis perfonaliter Superiorem| di Maiorem accedere poflit, katutum habe| mi tur ¿n c. 2. Conflit.|n Quæ porròculpæad hoc local&Capitu.| M Ium ſpectet, ab antiquo iam temporettadi| ni dit$, Hieron, in Regula Monachar..g ybi| fi fic loquitur: Non pudeat, inquiens, fingulis m Hebdomadis feri ſextd, quo die Saluator oppa. en bria& mortem, pro homine ab homine penmu. i lit, vynamquamque Sororum fuam vitamcoram— ti cætu fororum difeutere,& de commifis coma— A pracepta© Regulam, fe proprio ore criminath| 4 ac difciplinam fubire, quatenus flimulata mens i cogitationis, limulo accufationis ac verborum||} caueat accufanda,pudendaġue committere. Ne|| Zamen propterhoc occulta cogitamina cordium| i Prodantur, nec occulte peccata, gua folisdebem|| Bo sastre 