qui licet à Berengario& noſtri temporis Sacras mentarijs, ipſiſque etiam Lutheranis, tranſul. ſtantiationem negautibus, differant, nihilomi- nus ſiloquantur de eo, quod in recto demontra- tur, eſt intolerabilis ſententia, merito etiam rea futatà à S. Ihoma. Vel enim cogitur eneruare propriam ac genuinam fignificationem Voculé EST, vt ſit idẽ quod fignificat, vel tranfit,yt quidem citati Autores declarant; vel cogitur alium errorem tueri, de quodam communi grae du velentitate Panis, in ytroque termino pete manente cõtra Tridentinum Sef, 13. tan, 4. dl- ſiniens totam Sulſtantiam Panis conuerti,© fo- las ſpecies ſiue accidentia pof Conſec rationem remanere. Prænoto duas eſſe celebriores ex. plicationes dictarum Particulatum. Vna eſt nihil omnino ex parte ſubĩecti per&s ſub- intelligi, ſed ipſum folum pronomen pro ſubiecto propoſitionis poni, quod demon. ſtret non quod eſt, ſed quod erit in fine pro- lationis, vt ſi quis dum pingit lineam aut circulum, dicat hæc eſt linea, hic eſt circu- lus. Hec explicatio; inquit Bellarminus li de Sacraméto Euchariftiæ c. 11. non videtur plens ſatiſſacere propter duas cauſas. l. Quia erfi pronomen demonftratiuum demonftret té futuram, quando nihil eft præfens, quod demonftretur vtinexemplis allatis; tamet fi quis digito'aliquid oftendat, dum prono- smen effert, valde abfurdum videtur dicete r pros momi nen; imp rps anem Catho! Aiche amà tonom arunt in Ve idicere Wtan Ala tamen idia neq meong titie *ahisve anr fy mpri ngao tapre Ahi ifrat i Itp} Mhi ten n “inn
