⁊ tūc ſcelus hoc poſſem forte cōmode deplorare: ⁊ fortiſſimis verbis: ſi caſu iſta legere ꝯtingeret: illoꝝ duriſſimū pectus emollire. At cum omnia hec deſint: et iuuenis vix pͥma cognoſcēs elemēta: nō tante ſum arrogātie ꝙ homines illos duros: verbis meis a tāto ſcelere poſſe reuocare preſumā. Sed ſua miẜicordia ⁊ pietate operet̉ deus q̄ voluerit: mihi ſufficit ſic loqui vt intelligar: ⁊ ꝟitatē ip̄aꝫ nudā ſicut nouero ſimplicit̓ enarrare. Cū multo ſiquideꝫ melius ſit vera ruſtice(vt ait Hieronymꝰ ad damaſuꝫ) qͣꝫ Hierony. diſerte falſa ꝓferre. Et Auguſtinꝰ ad Hieronymuꝫ. InAuguſtinꝰ. cōparabiliter pulchrior eſt veritas xp̄ianoꝝ: qͣꝫ Helena grecoꝝ: ꝓ iſta em̄ fortiꝰ noſtri martyres aduerſus hanc ſobdomā: qͣꝫ ꝓ illa illi heroēs aduerſus troyā dimicauerunt. Nam vt ait Iuſtinus martyr contra gentes. Iuſtinus εσι γαρ ήϖασα ρα ψωσ ίαιλίαθοσ τέκαί οσῦο martyr. σείασ αρχήκαι τέλοσ γυωf Sed ſi quis plene ⁊ copioſe materiam hanc legere optauerit: legat que ad Theodolum lapſū fortiſſime ſcripſit Chryſoſtomꝰ. Un cheiſoſto de plura ad litterā Hieronymꝰ tranſtulit in diuerſis epiHierony. ſtolis: qͣs ad diuerſos lapſos ſcripſit: ⁊ in ea maxīe quam fortiſſimā ad Sabinianū direxit. Nos aūt breuiter ꝓ for ma tractatuli que nouerimus explicabimus. Cōſiderauimus enī ꝙ duabus maxime cauſis homines hi diſcretiōe etatis fruentes: de qͥbus ſolū loqͥmur: ſic miſerabilit̓ ducti xp̄m dn̄m ⁊ deū ſuum negarūt. Aut enim ab infidelibus cauſa aliqua detētis fuit hec appoſita cōditio: qd̓ vel mortē ſubeant: vel xp̄i nomē abnegent ⁊ viuāt: ⁊ timore mortis ꝑterriti: xp̄m negare potius qͣꝫ pro illiꝰ nomīe mori eligunt. Aut peſſimi alij mūdi illecebris aliqͥbus ille cti/ ſponte ⁊ nullo mortis mētu inſtāte chriſtū ſe negaturos offerūt. Sed hoꝝ pͥmi coram alijs chriſtianis ſe: ꝙ po nis deuicti chriſtū ⁊ ſi ore negauer̄t nō tamē corde: quo firmius illū retinere predicāt: cū ⁊ illoꝝ infideliū cognoſcant inſanias: ⁊ ſe peccaſſe ore negādo ꝑpendāt. Que ⁊ ſi vera ſunt quid moraris inter illos amice? Cur illorū fe
