Seite
Ca. LXVII Fo. XLII re morientiū: ⁊ totꝰ palleſcere: mō claudendo oculos: mō aperiēdo: ⁊ caput inclinare: mō in partē vnā: mō in partē aliā. Deficiētibꝰ viribꝰ ⁊ venis iā vacuis. Tandē addidit ſeptimū verbū cū clamore valido ⁊ lachrymis dicēs. Pater ī manus tuas cōmēdo ſpm̄ meū. Et hͦ dicēs emiſit ſpm̄ inclinato capite verſus matrē. Sil̓iter īclinauit ſe verſus patrē ſuper pectus: quaſi gratias agens ei ꝙ ip̄m inuocabat. Et tra­didit ei ſpm̄ ſuū. Ad hunc clamorē ꝯuerſus fuit Centurio qͥ erat ibi ⁊ dixit. Uere filius dei erat iſte: au­diens ꝙ ſic clamās expiraſſet. Nā alij hoīes cū moriunt̉: clamare nō poſſunt ideo credidit in eū. Fuit āt ita magnꝰ iſte clamor ꝙ ſicut a ſa pientiſſimo viro intellexi: vſqꝫ in ī­fernū fuit auditus. O qualis erat tunc anima matris: cū ſic videbat eū deficere: languere: lachrymari ⁊ mori. Credo ꝙ ꝓpter anguſtie ama­ritudinē abſorpta erat: ⁊ quaſi in­ſenſibilis facta ⁊ ſemimortua: nūc multomagis qͣꝫ qn̄ obuiauit ei por tanti crucē. Quid tūc Maria ma . gdalena fidelis ⁊ dilecta diſcipula Quid Ioh̓es ab eo pre ceteris dile ctꝰ: Quid alie due ſorores dn̄e fa­ciebant: Sꝫ quid facere poterant: Replete erāt amaritudine ⁊ dolo­ribꝰ. Ecce dn̄s pēdet ī cruce mortuꝰ ⁊ recedit tota multitudo: remanet meſtiſſima mater: cū illiſquattuor ponit ſe ad ſedendū iuxta crucem: ꝯtemplat̉ dilectiſſimū filiū ſuū ex­pectans a deo auxiliū quō eū habe re ⁊ ſepelire valeant. Sꝫ ⁊ tu ſi be­ne ꝯtempleris dn̄m tuū ꝯſiderare potes: ꝙ a plāta pedis vſꝙ ad ve­ticē capitꝭ nō eſt in eo ſanitas. Nō em̄ in eo eſt mēbꝝ nec ſenſus cor­poris qͥ ſuā infirmitatē ⁊ afflictio­nē ⁊ paſſionē nō ſenſerit. De mora noſtre dn̄e iuxta crucem. Ca. LXVIII Ommorantibꝰ igit̉ ⁊ ſeden tibꝰ verecundis dn̄a mater Ieſu: Iohāne: Magdale­na ⁊ ſororibꝰ matris Ieſu ab vna parte iuxta crucē ⁊ aſpiciētibꝰ qua ſi ſine intermiſſiōe dn̄m Ieſum ſic in cruce pedentē inter latrones ſic nudū ſic afflictū: ⁊ ab oībꝰ dereli­ctū: ecce armati multi veniebāt a ci­uitate qͦ mittebant̉ vt ip̄is crucifi­xis frangerēt crura ⁊ occiderēt eos ac ſepelirēt: ne in magno die ſabba ti corꝑa eoꝝ remanerēt in cruce pē dentia. Tunc dn̄a ⁊ oēs ſurgunt: a ſpiciunt ⁊ vident eos. Renouat̉ do­lor pauor ⁊ timor creſcit. Multū eī dn̄a timet ⁊ neſciens qͥd faciat di­cebat ſibi. Fili mi dilectiſſime qua­re redeunt iſti qͥ amplius facere vo lunt? Nōne te occider̄t fili mi? Pu tabā ip̄os eſſe ſatiatos de te: ſꝫ vt video adhuc te mortuū perſequū­tur. Te defendere non potui: nec a morte liberare: ſꝫ veniat ⁊ ſtabo iu xta crucē ad pedes tuos fili mi. Ro go patrē tuū vt illos placabiles ti bi faciat: ego āt qd̓ potero faciā. Et tunc oēs qͥnqꝫ flentes iuerunt ⁊ po ſuerunt ſe ante crucē dn̄i. Appropī quant aūt illi cū furore magno et ſtrepitu ⁊ vidētes latrones adhuc viuere frangunt eis crura: occidūt deponunt: ⁊ in quadā fouea velo­citer proijciunt. Redeūtqꝫ ad Ie­ſum. Tunc timēs mater ne ſic face rent filio ſuo: tacta dolore cordis ī trinſecus ad arma ſua.ſ. ad humi