Seite
cut iudei non excuſantur qꝛ xp̄m adueniſſe igno­rant. i. q. iiij.§. vltimo. xij. q. ij. qui diuinis. xxiij. q. i. paratus. circa medium. xi. q. iij. cure. viij. q. i. licet ergo. xx. diſt. ſi decreta. xvi. diſtin. quod di­citis. Ignorantia iuris alia eſt iuris naturalis que omni­bus adultis ⁊ diſcernentibus ē damnabilis. alia eſt iuris ciuilis ⁊ canonici que quibuſdam ꝑmit titur ignorare: quibuſdam non.i. q. iiij.§. vltimo in fi. Ꝙ ignorantia iuris ciuilis vel canonici excuſat a tanto. xxiiij. q. i. ſiquis dederit. xxxij. q. vij. quem­admodum. vi. q. i. quero. Ꝙ ignorantia iuris ciuilis vel canonici non excuſat a toto.i. q. iiij.§. vltimo. ante finem. xxxviij. diſt. preſbyterum. Ꝙ filij iſrael circa promiſſionem gabaonitarum ha buerunt ignorantiam facti: ſed non iuris. xxij. q. iiij. innocens.§. i. Ꝙ ignorantia in ciuilibus que eſt ex furore vel de­mentia: ſi eſt ex caſu non imputatur. ſi autem ve­nit ex culpa noxia eſt. xv. q. i. ſiquis inſaniens. ⁊ c. proximo. ⁊. c. queritur.§. itaqꝫ. Ꝙ ignorantia vincibilis procedens ex negligentia excuſat a tanto ſed non a toto. xxxij. q. vij. quem admodum. Ꝙ affectata ignorantia eſt quando quis non vult ī telligere vt bene agat. xxxvij. di. c. vlti. cū. ij.§. ſe. Ꝙ ignorantia eſt mala ⁊ periculoſa qꝛ mater eſt cūc torum errorum. xxxviij. di. ignorantia. Ꝙ licet laicis ſit noxia: ſacerdotibus tamen qui du catum prebere debent alijs eſt periculoſior. xxxvij. di. c. vlti.§. vt itaqꝫ. ⁊. xxxviij. di. c. i. ⁊. vi. c. ſe. Ꝙ ignorans non ſemper errat. xxxiij. di. quāuis. Ꝙ dicitur quis ignorare quādo nō cognoſcit illud eſſe peccatum quod facit: vel non tantum quātuꝫ eſt: talis excuſatur pro tanto ſed nō pro toto. viij di. conſuetudo. Ꝙ qui ignorat modum ⁊ qualitatem facti: ipſe tūc peccat quando ignorantia iuris laborat. viij. di. conſuetudo. Exempluꝫ de paulo: ſed tunc nō pec cat quando facti ignorantia habet. xxxiiij. q. i. ī le ctum. Ꝙ qui dando operam rei licite ignorās quid et fac to ſuo ſit ſecuturum: vt ille qui volens patrē ſuū a leone liberare ſagittam mittet patrem occidit non peccat. xxiij. q. v. de occidendis. l. di. ſepe. Ꝙ licet aliquis ignoret ſe debere continere recipien do ordinem ex eo ꝙ recipit ordinem tenetur conti nere xxviij. di. preſbyterum. Ꝙ licet quis ignoranter rebaptizetur ad ſacros tn̄ non pōt promoueri. de conſe. di. iiij. qui bis. Ꝙ qui patre procurante eccleſiaꝫ ſymoniace ſꝫ igno renter adeptus fuerit crimine careat: fructum ta­men paterne emptionis reportare non poterit.i. q. v. hos qui.§. ex hac. Imitatio. Ꝙ imitatio xp̄i eſt neceſſaria nobis ne ab ipſius corpore ſe­paremur. vi. di. dominus. lxxij. diſ. propoſuiſti. Ꝙ filij dei ſumꝰ ⁊ ip̄m imitari debemꝰ. lvi. di. dn̄s. Ꝙ xp̄s dedit exemplum imitationis in patientia ⁊ humilitate. xciij. di. dominus. Ꝙ ſuperiores noſtros in bono imitari parati eſſe d̓ bemus. xxij. di. de conſtantinopolitana. lxiij. di. valentinianus. Imitator. Ꝙ imitator debet ſe totius ⁊ turis imitationem oſtendere. lxiij. di. valentinianus. Imago. Ꝙ imago ponitur circa finem ī littera. v. Imperator. Ꝙ imperator catholi­cus filius eſt non preſul eccleſie. xcvi. di. ſi imperator Ꝙ nihil honorificentius ꝙͣ ꝙ imperator filius ec­cleſie dicat̉. xxiij. q. viij. conuenior. ante fi. Ꝙ īperator conſtantinopolitanus pape coronā om nemqꝫ regiam dignitatem in vrbe romana: ⁊ in talia ⁊ in partibus occidentalibus cōceſſit. xcvi. di. conſtantinus. Ꝙ nulli imperatori licet decernere de electione ſum mi pontificis: ⁊ de rebꝰ eccleſiaſticis. xcvi. di.§. i. Ꝙ imperator aduocatus ⁊ defenſor debet eſſe eccle­ſie. xcvii. diſ. eccleſie mee. Ꝙ imperator debet iurare fidelitatem pape: ⁊ bo­na eccleſie defendere. lxiii. di. t. bi domino. Ꝙ nec īperator iura pōtificatus nec pōtifex nomē iꝑatoris. debꝫ vſurpare. xcvi. di. cū ad verum. Ꝙ imperator pēdet ex pape iudicio: nō papa ex im peratoris. xcvi. di. domino. Ꝙ īperatores debēt pōtificibus caput īclinare. lxiij di. valētinianus. xcvi. di. duo ſunt. Ꝙ imperator poteſt ītereſſe cōſilio pōtificis pro cō­firmatiōe fidei: al̓s nō. xcvi. di. uos ad fideꝫ. ⁊. c. vbi. ⁊. c. ſatis. Ꝙ nec ſpectat̉ ad īperatorē prelatos eccleſie iudica­re. xcvi. di. ſi imperator. ⁊. c. in ſcripturis. Ꝙiperiali iudicio nō poſſunt eccleſiaſtica tura diſ­ſolui qꝛ imperator ſubeſt eccleſie x. diſtinc. per to tum. Ꝙ ab imperatore nō poteſt peti cognitio iudicioꝝ clericorum: ſed tēporale poteſt peti. xi. q. i. placu­it vt quicūqꝫ.xij. q. v. ſiquis a proprio. Ꝙ papa poteſt imperatorem excōicare: qꝛ gelaſius papa anaſtaſiū īꝑatoreꝫ excōicauit. xcvi. diſt. duo ſunt Ꝙ papa zacharias d̓poſito rege frāchoꝝ tradidit regnū pipino patri caroli īꝑatoris. xv. q. vi. alius Ꝙ lodouicꝰ iꝑator ⁊ pͥmus hēricus ⁊ primꝰ Otto renūciauerūt pͥuilegio ſuꝑ puiſiōe pape ꝙ ſūmi pō tifices ꝑꝑ ſciſmaticos cōtulerāt īperatoribus. lxiij. di. per totū: ⁊ precipue.§. ex his. De hac materia habes vbi agitur de rege. Impoſitio. Ꝙ īpoſitō manꝰ qꝛ nō ē ali ud ꝙͣ or̄o ſuꝑ hoīeꝫ pōt repe ti.i. q. i. manus. Ꝙ bi qui baptiſmū ab hereticis ſuſceperit nō ſunt