horis canonicis ſi ſatiſfaciat. vt d̓t Io. an̄. in. c. do lētes. Inno. in. c. j. de cele. miſ. Et idē di Hoſti. ſi eſt tanta di uerſaꝝ horaꝝ negligentia q̄ſi impoſſibile eſt eas redicere: com­mutet̉ in aliā pnīam. Septimo querit̉ an̄ ille ex occupatiōe lici ti operis. vt qꝛ multū ſcripſit: vel audiuit cōfeſſiones: vl̓ aliud fe­cit qd̓ neglexit horas: mortal̓r peccet. Rn̄deo. qꝛ talis ig­norantiā ꝓbabilē excuſat̉. de cle­rico excōicato miniſtrāte. apl̓ica. Octauo querit̉ an̄ tot qͥs pecca­ cōmittit mortalia quot horas vnius diei obmiſit vel neglexit. Rn̄deo licet officiū totū vniꝰ diei ſit quoddā totū integratuꝫ exſuis partibꝰ. vno p̄cepto p̄­cipiat̉. ꝯſequēs trāſgrediens oēs ſimul̓ vna die peccat ni­ſi pctō vno mortali. Tn̄ ſi quis negligit vnā hora. vtputa pͥma vl̓ tertiā ⁊c̄. alias cōplet etiam peccat mortal̓r. ſꝫ ita gͣuiter ſi cut obmittēs vl̓ negligēs oēs ho ras. vn̄ vnū pctm̄ mortale ē gra uiꝰ alio. Eſt aūt ꝟitas negli­gētia horaꝝ vniꝰ diei integre in­currit qͥs mortale grauiꝰ qͣꝫ pro negligentia vniꝰ hore canonice diei illius qꝛ maior eſt ꝯtem ptus diuine laudis in totoqꝫ in parte. Nono querit̉ an̄ attentio mētis in horis ſit neceſſaria. Rn̄ deo ẜꝫ Tho. ij. ij. q. lxxxiij. du plex eſt attētio vna attedit̉ ad verba ne quis in eis erret. Se­cūda atteditur ad finē oronis ſcꝫ ad deū ad qua orat̉. quidē maxime eſt neceſſa.4. Et hācetiā ꝑdiote pn̄t habere. Qn̄ ergo euagatio mētꝭ ſit in or̄one ex ꝓpoſito: pctm̄ eſt mortale: et īpedit oratiōis fructū. vn̄ p̄cipit̉ dericis vt officiū diuinū qͣꝫtum deꝰ dederit ſtudioſe celebrēt pa riter deuote. de cele. miſ. dolen tes. Hoc aūt ꝯtingit qn̄ hore ca nonice trāſcurrūtur ſyncopan tur. vl̓ extranea ꝓphana: va­na inhoneſta colloqͥa intermiſ cent̉. vt d̓r ex ꝯcilio pͥmo vien. cele. miſ. graui. ī cle. Euagatio tn̄ que ſit preter intentionē: oratio­nis fructum non tollit: quia di­cit Baſilius homo ex fragi­litate nequit orare attēte: deꝰ il­lud ignoſcit. vnde dicit gloſa. v. in cle. graui. primo allegata. in tali caſu ſatꝭ eſt ex labijs ſuis ſer uire deo in diuinis officijs. licet cor diuertat ad alia. ẜm Inno. Hoſtien. de cele. miſ. in ca. do­lentes. qui tenēt talis pec­cat mortalit̉: maxime cogitando ſpūale qͥd: vl̓ tēporale qͦd de ſui natura ſit malū. ſicut ille qui in veſꝑis cogitat de ſermone fa­ciēdo poſt veſꝑas. p̄cipue ſi eſſet fatigatꝰ. de Tho. iiij. ſen. di. xv. Ex quibꝰ oībꝰ infert̉ ſi ſub­eſt neceſſitas dilationem non capit: pn̄t licite tunc alia negocia expediri Scd̓o infert̉ ſi qͥs ſtu dioſe īcipit legere horas tādē ī medio errat: ſꝫ in fine ſe recolligit merito non fruſtrat̉ apud deū.