Albertꝰ magnꝰ ꝙ ſimplex recordatio ſeu meditatio paſſionixp̄i plus valet qͣꝫ ſi aliqͥs integra ānū ieiunaret in pane et aqͣVel ſi cottidie flagellis vel v̓gis cederetur ad effuſionē ſanguinis vel ſi cottidie legeret pſalteriū vnū. Item in corde ſancti Cipriani figura ſancte crucis apparuit quia in maxima reuerenciapaſſionis dn̄i habuit. Et quid ſit de ſancto Franciſco et qualit̓xp̄i ſtigmata portauit in eius legenda reꝑitur. vn̄ ad ꝓpoſituꝫlegit̉ ꝙ quidā heremita dep̄cabat̉ dn̄m. vt ſibi reuelaret cuiuſmodi ſeruiciū ſibi acceptabilius eſſet. Et ecce cum quadaꝫ viceoraret in ſua cella. audiuit vocem et admirans. exiuit et vidithominē nuduꝫ nimiū afflictum frigore. dentes ſibi ſonabant. ⁊totus miẜabilit̓ trepidabat habēs ſuꝑ ſuam ſcapulā magnamcrucē quā ꝑ terram vix poſt ſe portauerat: Tunc ille interrogabat eū dicens. Tu qͥs es. Cui ille ego ſum xp̄us. Et ille. O domine ad quid veniſti. At ille qꝛ tu me cōpuliſti. orando vt tibion̄derē carius ſeruiciū. et acceptabilius qd̓ tibi on̄di. vt iuuasme crucem meā portare ſciꝫ paſſionē meam in corde portando.et ſic diſparuit Legit̉ etiaꝫ in dyalogo ceſarij. ꝙ quidā pͥmade ordine regulariū tꝑe quodaꝫ tanto ſapore fuit obpreſſus ꝙniſi cicius dormiret moreret̉. qui cum in lecto ſe reclinaſſet. moxquidē ꝯuerſus affuit dicens dn̄e. cuꝫ licencia vr̄a vado. Et illequo vadis. qui rn̄dit ad deum vado quia mortuꝰ ſū hac horaet prior Cum multi ꝑfecti tranſeunt ꝑ purgatoriū. quid eſt ꝙtu tam abſolute dicis te ſtatim iterū eſſe ad deū At ille hēbamconſuetudinem. vt quociens ꝑtranſirem crucifixo hanc dicereorationeꝫ dn̄e ꝑ illam amaritudinem quam ſuſtinuiſti in crucemaximie quando aīa tua egreſſa eſt de corꝑe tuo. miſerere anime mee. quando egreſſa fuerit de corꝑe meo Et exaudiuit orationem meā dn̄s meiqꝫ miſertus eſt. et ait prior qūo fuit tibimoriēti. qͥ rn̄dit mihi videbat̉ ī agoīa ꝙ totꝰ mūdꝰ eſſet lapisvnꝰ et primeret pectus meū. Itē erat quidā ſatis auſterā et ſtrictam ducebat vitam. ſed non ẜm ſcienciā dei.i. voluntatē. Naꝫiſte frater non comedebat cibos hominū ſed pecorum. Ipſe eniꝫſūmo mane finitis ſuis orationibꝰ exibat de cella. ⁊ iuit ad locaamena. et cōmodebat ſolūmodo radices et herbas cibos iumētorū et in maximaꝫ ſibi penam abſtinebat ab omnibꝰ cibis hominū. et valde maxime ſe affligebat ī quo credebat ſe maximūdeo preſtare obſequium. Videns vero deus ſuam ſimplicitatemmiſit ad eū angelū. qui ſibi dixit O frater mi. nimiū te affligiſed modicuꝫ fructum reportas. melius eſſet tibi manere in cellatua et comedere cibū hoīm. et cottidie memorari paſſionē xp̄i
