PERSTHEMA XCH. VET. TEST. 295THEMA X CII.Eſa. 3 8. v. 17.Ecce angebar de conſolatione valde. Tu vero amaſti a-nimam meam, ne periret. Peccata enim mea proieciſti poßttergum tuun.DISPOS1ITIO.Verba ſunt hæc Regis Jehiskiæ, deſumpta ex ſeriptura(ſie enim textus vocat) illa Euchariſtica, quam compo-ſuit& conſcripſit Domino Deo ſuo, poſtquam lanitatireſtitutus fuit& prorogationem vitæ ad annos 15. im⸗petrauit.Eleganter autem expreffit,& quafi depinrit Rex, quæfuerint ipſius cogitationes, cum nuntium mortis acce-piſſet. Et inter cæteta his verbis oftendit, quantæ in cor-de ipſius fuerint anxietates& quam neceſſaria fuerit ipſiconſolatio diuina. Verba autem ſunt admodum præ-gnantia& notatu digniſſima.Videbimus ergo r. Hiskiam anxium de conſolatione,& quæ tam anxie deſideratæ conſolationis cauſa.2. Quomodo ſubſidium animæ in tantis anguſtiis in·uenerit. Wie jhme geholffen worden.I. Pars:Ecce, inquit, omne tibi cor meum aperio,& dico quodres eſt. Non poſſum enim reticere, quis fuerit tum affe-&us cordis mei. Tu vero oblerua.Quidigitur?Anxius eram,& ſolicite deſiderabam conſolationem.Cui ſingulari co nfolatione opus, cum certe afflictum&ſatis perturbatum eſſe neceſſe eſt. At auget anguſtias illascordis, vocula valde. Sehr baug war mir vmb Troſt.Quidigiturerat, quod requirebat cam, quam anxic ex-ſpectabat conſolationem.Multa ſane ipſum bonum Regem affligebant.1. Mox præmatura: quam deplorat apud ſe, yerſ 10.2. Stå-
