THEMA XCII VET. TEST. 237muel. f.v. 24. Erat enim hypocrita, quod manifeſtumeſt exverſ 3o.Contra vide quam ſolicite Dauid petat ſibi remittiſuum peccatum, 2. Sam 42. v. 10.Ideoque& nobis cauendum, ne ſimus ſecuri,& ne pa-tjamur dormire peccatum in foribus, Genef.7..7. fed veſemper cum timore& ttemore operemur ſalutem, Phil.2.v. 12. Syr. y. v. Non ſis ſecurus.Mox conuerte te ad Dominum,& quære conſolatio-nem. Quæ vbi inueniantur, iam ſequitur.In Pars,Solieitus eſt Rex noſter, vbi velit accipere conſolatio-nem, de remiſſione peccatorum fuorum.Fidelis itaque Dominus non ſinit ipſum deſperare. Id-eoque ſic ait: Tu vero amaſti animam meam. Verba inGerm. verl lunriepanzørey. Noluifti perireanimulammeam afflictiſſimam. Du haft dich jhr hertzlich ange⸗nommen Omnem tuam miſericordiam communicaſti a-nimæ meg.&aperuiftiillicardgraæ atse.(Luc. 1. v. 78.)ne periret in aternum. Quomodo igitur Dominus huicmalo inuenit temedium, aut quodnamꝰ? Proieciſti omniamea peccata poſt tergum tuum. Similitudine vtitur, velaiparmmayiy fumpta à geſtu humano quo ea, quæ auet-ſamur tanquam moleſta& odioſa, reiicimus poſt tergumvtpote perpetua obliuione delenda. Sic, inquit, delerevoluiſti peccata mea, ne in conſpectum tuum veniant vl-tra. Et omnia quidem peccata mea ſic abieciſti. Hæc veramihi erat conſolatio. Et id demonſtraſti mibi, non tan-tum(per Prophetam) verbis annuncians tuam gratiam,& precum mearum exauditionem, fed etiam ftupendomiraculo:fole retrogrado,Locs Inſignis eſt hæc conſolatio, qua vix maior efiepoflet,& agis grata cordianzio.r Videmusenim quam verum fir illud, Pfalm. ș T-v. ih.& Eſai.o 6, v. a, quod cor contritum& humiliatumTes Deu
