Seite
Expoſitio beati Gregorij pape ſuper Ezechielem uerat: ⁊ tamē pauore vnius mulieris ter­ritus per deſerta fugebat. 3. Regū. 18. et 19. et. 4. Regū. i. Apparet fugiēti ange­lus: cibum prebet: quia longū iter reſtat p̄dicit ⁊ tamen timorē de corde nō excu­tit: quia in corde ꝓphete mentis magna erat cuſtodia ſortitudinis illa infirmitas timoris. Sequitur. Pone cor tuuꝫ in omnia que ego oſtendā tibi: quia vt oſten­datur tibi adductus es huc. Ad nuncia omnia que tu vides do­mui iſrahel. Pone cor tuū. Ac ſi dicat̉: Conſidera: quia vt oſtendant̉ tibi adductus es huc. Et annūcia om̄ia que vides Ad hoc ideo es adductus huc: vt videas. Et ideo vi­des: vt adnūcies. Quia quiſquis ſpirita­lia vidēdo ꝓficit: oportet vt hec loquēda etiā alijs ꝓpinet. Uidet quippe vt annū ciet qui ideo qd̓ in ſe ꝓfecerit: ⁊ predicā­do de ꝓfectu ꝓximi curā gerit. Vnde et alibi ſcriptū eſt. Qui audit: dicat veni. Apocal̓. 22. Cui em̄ iam vox vocātis dei efficit̉: in corde neceſſe eſt vt ꝓximi per p̄ dicatōis officiū erumpat in voce. Et icci­co aliuꝫ vocet: quia iam ip̄e vocatus eſt. Unde ⁊ ſpōſus quoqꝫ in cāticis canticoꝝ loquit̉ dicens: Que habitas in ortis ami ca: auſculta: fac me audire vocē tuā. Can ticoꝝ. 8. In ortis em̄ ſancta eccleſia. In ortis vnaqueqꝫ anima habitat: que etiā viriditate ſpei eſt ⁊ bonoꝝ operū repleta. Sicca quippe ſpes eſt huiꝰ ſeculi: qꝛ om nia que hic amant̉: cū ſeſtinatiōe marce­ſcūt. Et petrus nos apl̓us feſtinare admo net dicēs: In hereditatē incorruptibilē: incontaminatā: immarceſſibilē. 1. Petri I Que ergo in ortis habitat: oportet vt ſponſū ſuū vocem ſuā audire faciat: ideſt canticū bone predicatiōis emittat: in qua ille delectet̉ quē deſiderat: quia amici au ſcultāt: videlicet om̄es electi: quia vt ad celeſtē patriam reuiuiſcāt: verba vite au­dire deſiderant. Sed iam ꝓpheta ea no­bis que videt aperiat. Sequit̉. Et ecce murus forinſecus in circuitu domus vndiqꝫ. Plerūqꝫ in ſacro eloquio ex protectiōis ſue munimīe murus dici ip̄e incarnatus dn̄s ſolet: ſicut de ſctā eccleſia ꝑ ꝓphetā dicit̉: Ponet̉ in ea murus ⁊ antemurale. Eſaie. 26. Ipſe em̄ nobis murus eſt: qui nos vndiqꝫ cuſtodiendo circūdat. Ante­murale autē muri noſtre ꝓphete oēs fu­rūt: qui priuſꝙͣ dn̄s appareret in carne ad conſtruendā fidē: ꝓphetando miſſi ſunt. In ſancta ergo eccleſia dn̄s murus nobiſ ⁊ ꝓphete eius antemurale ſūt poſiti. Qꝛ ad nos quos ip̄e perfecte ꝓtegit: etiā pro phetaꝝ verba in fidei conſtructionē vene rūt. Vnde ⁊ bene prius murus ⁊ poſt an­temurale ponit̉: quia vocati ex gentibus niſi prius dn̄m cognoſceremꝰ: ꝓphetarū illiꝰ dicta minime ſuſcepiſſemꝰ. Et notā­dū ꝙ iſte murꝰ ſpiritalis edificij eſſe forin ſecꝰ dicit̉. Murꝰ quippe qui ad munitio­nē edificij cōſtruit̉: nō interiꝰ ſꝫ exteriꝰ po ni ſolet. Quid ergo neceſſariū fuit vt di­ceret̉ forinſecꝰ: dū nunꝙͣ poni muros in­trinſecꝰ ſoleat: qꝛ neceſſe ē vt exteriꝰ poſt tus ea q̄ intus ſunt: defendat. Sꝫ in hoc verbo: quid aꝑte niſi ipſa dn̄ica incarna­tio demōſtrat̉? Murꝰ enī nobis intꝰ ē de us: murꝰ vero foris ē deus homo. Unde ⁊ ꝑ quendā ꝓphetā dicit̉. Exiſti in ſalutē populi tui: vt ſaluos facies chriſtos tuoſ­Abac. 3. Iſte etenī murꝰ incarnatus: vicꝫ dn̄s murꝰ nobis nō eſſet: ſi forinſecꝰ non fuiſſet. Qꝛ intꝰ nos nō ꝓtegeret ſi exteri­nō appareret. Sed neqꝫ hoc negligenter pretereundū eſt qd̓ idē murꝰ poſitꝰ dicit̉ incircuitu domꝰ vndiqꝫ. Domꝰ qͥppe dei nō ſoluꝫ angeli ſancti de quibꝰ pſalmiſta ait: Dn̄e dilexi decorē domꝰ tue: ⁊ locuꝫ tabernaculi glorie tue. p̄s. 29. Sed etiaꝫ nos ſumꝰ quorū mētes inhabitare digna tur. Et murꝰ iſte vndiqꝫ incircuitu domꝰ eſt: qꝛ vnigenitꝰ patris qͥ ſurſum eſt firmi­tas angelorū: ipſe deorſum factus eſt re­demptio hominū. Illis fortitudo ne ci­