Seite
Ap. Appellatio ad qͥd inuēta ē. de appella. ca. cum ſpāli. Appellatio lꝫ ſit remota de pͥncipa­li: appellat̉ tn̄ ſuꝑ q̄ſtiōe incidēti. eo. ca. cū teneamur. li. ij. ti. xxviij. Apellationi videt̉ renūciaſſe cū pꝰ eas inducias petit quis vel teſtibus innititur. de officio ⁊ po. iud̓. dele. ca. gratū. li. j. ci. xxix. Appellat̉ ab int̓locutoria ſic̄ a diffi nitiua d̓ appel. ca. directe. li. ti. xxviij. Appellari poteſt a futuro grauami ne. eodē ca. bone me. Appellatio plus eſt facto qͣꝫ verbo. eodē ti. ca. dilecti fil̓. Appellatio admittit̉. ⁊ ante latam ſententiā ⁊ poſt eod̓. ti. ca. ſuꝑ eo. j. Appellatio nō audit̉ in exceſſu no­torio. eodem ti. ca. peruenit. Appellatio fruſtratoria manifeſte etiā ſi nō ſit inhibita nō impedit ne­gociū ⁊ intelligit̉ īhibita q̄ a iure nō indulget̉ exp̄ſſe. eodē ti. ca. paſtoral̓. Appellatio nō d̓ꝫ remitti ad eos a qͥbꝰ appellat̉. eodē ti. ca. accepta. Appellans intelligit̉ qui iter arri­pit ad curiā ro. eodē ti. ca. bone me. Appellātes cogendi ſunt a iudice a qͦ appellatū eſt ad certū diē proſequi appellationē vel iudicio ſuo parere. ibidē. ca. conſuluit nos. xiiij. Appellare contra publicaꝫ eccleſie vtilitatē non valet. d̓ his q̄ fi. a. ma. ꝑ. c. li. iij. ti. xj. ca. iij. Appellatio nō excuſat aliquē a ꝑiu rio. d̓ iureiurā. ca. breui. li. ij. ti. xxiiij. Appellatio nō tuet̉ aliquē in noto rio delicto. de appellatione. lib. ij. ti. xxviij. ca. quia nos. Appellare pōt qͥs ꝓ parrochianis. eodē ti. ca. ad audientiā. Apellatio poſt ſnīam excōicatiōis latā nō tenet. eodē ti. ca. paſtoralis. Si appellatione remota cauſa cō­mittit̉ poſt aduerſe partis citationē in cauſa ꝓcedit̉: ſecus ſi ante iter ar­ripit. eodē. ti. ca. meminimus. Appellatio admittit̉ in paruis ſic̄ ī magnis. eodē ti. ca. de appellatiōibꝰ Appellatio fraudulenter facta nō valet. eodē ti. ca. ſuggeſtū. Appellatiōis articl̓o p̄termiſſo pōt coram iud̓. a quo appellatū eſt litiga ri non obſtante appellatione. eodem ti. ca. cū teneamur. Per appellationem nō excuſat̉ qͥs quin comparere debeat vocatus a le gato. eodē ti. ca. cū parati. Appellari nō dꝫ pꝰ iuramētū ad ſtā dū mādatis eccl̓ie. eo. ti. ca. ad hec. Poſt appellationeꝫ punitur delin quēs grauiter appellatōe nō obſtan te eode ti. ca. p̄terea.j. In appellationis cauſa aduerſa ꝑs per duos mēſes eſt expectanda. de re nūciatiōe. ca. veniēs. li. j. ti. ix. Appellans a ſententia iniuſta debꝫ probare eaꝫ iniuſtā de ſnīa ⁊ re iudi. ca. cām. li. ij. ti. xxvij. Appellare nō poteſt de crimine no torio accuſatus de offi. iudi. ordi. ca. licet. li. j. ti. xxxj. Appellationi facienti ꝯtra iura nō eſt deferendū. de appellationibꝰ. ca. conſuluit. li. ij. ti. xxviij. Appellans iniuſte remittit̉ ad eū a quo appellauit niſi fiat ſuꝑ iudicꝭ re cuſatiōe. eodē. ti. ca. cum in eccl̓ia. Appellari poteſt bis in eadē cauſa. eodem ti. ca. directe. Per appellationē eximit̉ qͥs a pote ſtate ſui ordinarij. ibidē vbi ſupra. Appellatio generalis non admitti tur. eodē ti. ca. ij. Appellatio nullū tuet̉ ī ſua nequi­cia eodem ti. ca. ad noſtrā. Appelatiōis ꝓſeq̄nde annꝰ vnꝰ vl̓ duo. vel ẜm diſtantiā locoꝝ ⁊ perſo narū ⁊ negocioꝝ breuiat̉. eodem ti. ca. cū ſit romana. ⁊ ca. cōſtitutꝰ. Appellatio an̄ litis ingreſſuꝫ d̓r ꝓ­