Seite
Capl̓o I Fo. VI dem ꝓpheta longe ſuperius ſatis exe crat ⁊ deplorat. De qua Iob ille do­lens: Sit nox(inqͥt) illa ſolitaria nec laude digna. Quando hic nanqꝫ no­cte animaꝫ inuoluit̉ merito plorans plorare ꝑhibet̉. ⁊ hoc nō ſuo arbitrio ſed dn̄i gratia. Propterea in ꝑſona dei prius ꝓpheta voce plangentis cla mat. Quomodo ſedet ſola ciuitas et cetera que ſequunt̉ Alioqͥn niſi domi nus eam priꝰ videns ſolam ſedere mi ſericordia motꝰ planxiſſet: ip̄a ſe mi­nime plorans defleret. Sic nanqꝫ qꝛ reſpexit dominꝰ petrum: ipſe recorda tur verbi hieſu mox fleuit amariſſi­me. Quod ſi bene perpendis: ita in oībꝰ ſcripturarū ſcāꝝ inuenies locis eos perfecte poſt culpā rediſſe ad pe­nitentiā lamenta: quos prius dei pre uenit ⁊ diuina reſpexit clementia. la­chryme inquit eius in maxillis eius. Maxille nāqꝫ anime intima eſt eius cōſcientia. quia ſicut vultus in maxil lis format̉: ita vniuſcuiuſqꝫ qualitas in conſcientia monſtrat̉. Ideo lachry me in maxillis iure eſſe ꝑhibentur: vt nunqͣꝫ cōſcientia peccatrix a fonte la­chrymaruꝫ arida inueniat̉. Sed ẜm dauid coram ſe ſemꝑ peccata ſua pro­ponens: ea que admiſit punire fleti­bus non obmittat. Sin alias nemo eſt qui cōſolet̉ ex omnibus charis eiꝰ Conſolatore amiſſo ſcꝫ ſpirituſancto effugato: preſertim cum omnes ami­ci chariſſimi videlꝫ praue delectatio­nis ſue affectus facti ſunt ei inimici. quando in die allocutiōis nouiſſime ẜm apl̓m inſurgent. miſeraꝫ accuſan tes inuicem cōſcientiam cogitatiōes aut defendentes: tunc itaqꝫ non ſolū chariſſimi affectus prauitatis: qͥ nūc quaſi amici vident̉ ꝑmulcendo infeli cem ſpernent accuſantes animā. veꝝ etiam ipſi demones perſuaſores peſ ſimi. qͥ nunc decipiendo blandiuntu incautos atrociores: tunc econtra cū omnibus que geſſimus inſtabūt ini mici. Quapropter quando conſolan tem anima ſpiritū amittit diuinū: in ſtanter imploret eundem: vt ẜm mul titudinem doloris ſui conſolator idē qͥ ⁊ paraclitus animā deſolatam rur ſus letificet quandoqꝫ vt ad ſui ſpon ſi oſcula hoſtibus deuictis reconcili­ata perueniat: ſequit̉ GIMEL Imel littera que plenitudo interp̄tat̉. Plenitudo nāqꝫ delictoꝝ migrare fecit miſerā iudeaꝫ in captiuitatem: quia cumulādo ſibi atrociora delicta. dei ꝓuocauit iram. Alioquin eius niſi completa eſſet ma licia: ad tanti dedecoris ignominiaꝫ gens illa prius dilecta deo nō perue­niſſe. Nam iuſtus iudex deuſ abrahe amico ſuo terrā chananeoruꝫ in here ditatem cum ꝓmitteret necdū ſe dare poſſe denegat. quia(inquit) necdum completa ſunt peccata amorreorum quāto magis gentē glorioſam ſibiqꝫ valde dilectā nō niſi ob plenitudineꝫ et enormitatem ſceleruꝫ ſuoꝝ inimi­cis traderet. Idcirco in hac ſententia trāſmigrationis iuda. iure gimel id ē plenitudo p̄ponit̉ vt ſit ſenſus. quia ꝓ plenitudine pctōꝝ captiuata eſt inter hoſtes. Et nō ſolū eminꝰ int̓ chaldeoſ in babiloniā: verū ad exaggeratione crudeliſſime captiuitatꝭ etiā inde lon gius ꝓpter afflictioneꝫ. ⁊ multā ſerui tutē trāſmigraſſe int̓ exteras paſſim gētes. Nec inueniſſe requiē amariſſi­me deplorat̉: qd̓ ſeruoꝝ eſt infideliū. cū nimia p̄munt̉ ſeruitute paſſim fu­