Capitulo Fo. XXI. adnunciet̉. ex quo vt dixi omnia reſe rant̉ ſigna: ⁊ patefiant vniuerſa. Nec nō ⁊ lamentationis nr̄e a pͥncipio in quibꝰ multa ꝯcurrerūt ſigna iudicio rū dei dignꝰ eſt finis vt gementibꝰ in p̄ſentiaꝝ ⁊ dolentibꝰ quoꝝ in frontibus crux ſignata ꝓmicat merces laborū recompenſet̉ a dn̄o ⁊ his qͥ eos tribulare nec ſigna tanti oꝑis voluere agnoſcere digna retributionis cōſequant̉ vltio. Et hinc eſt qd̓ d̓r. Non optantis affectu ſꝫ ꝓphetātis ſpiritu. Ingrediat̉ omne malū eoꝝ loraꝫ te⁊ vindemia eos ſicut vindemiaſti me ꝓpter om̄s iniquitates meas. ¶ Quā tū ad littera expectat. ſic factū eſt ⁊ in ceteris regnis iudeoꝝ inimicis. Le ge ꝓphetas ⁊ omnia cōpleta reperies Sed ad nr̄am hierl̓m hec om̄ia melius congruunt que orat indeſicient etiā de ſub ara dei ſicut legit̉. Quare dn̄e nō defendis ⁊ vindicas ſanguinē. nr̄m: ⁊ cetera q̄ ſequunt̉. ita ⁊ hic chorus fideliū vt rememoraret̉: in cōſpectu dei ꝑſecutoꝝ. crudelitas ⁊ vltiōis vindicta iuſtū dei iudiciū eos iam iā qꝫ adp̄hendat humilier ⁊ ꝑdat. qͥ ſuꝑ biendo crudeli nō timuerūt ꝑſecutio ne xp̄i eccleſiam vexare affligere vl̓ puuire. Unde inquiunt egrediat̉ omne malū eoꝝ. corā te: qꝛ ꝓfecto qn̄ talia ⁊ tanta eoꝝ incalut malicia quaſi deꝰ neſcire ⁊ nō videre putabat̉: quē nulla latent. Ingrediat̉ aūt malū omne eoꝝ corā te ex his impondere et punant̉ ſine fine. qͥ finem ſuis prauis ope ribꝰ noluerūt imponere. Uindemia eos qͥ me vindemianere. Uindemiare em̄ vnūquēqꝫ eſt. operū ſuorum fru ctum recolligere. Et ſeruat metaforā ex vinea quā ex egypto adduxerat vl̓ ex ea quā in euangelio ipſeplantarat. Uindemiat gͦ hoſtes ſuos dn̄s qͥ ſan ctos eiꝰ in hoc ſeculo vindemiare qͦs ad ꝓbatiōꝫ eoꝝ oppͥmere ipſe ꝑmiſerat: qn̄ in futuro iudicio ꝑpetuā vltime vnuſqͥſqꝫ recipiet ꝓut geſſit. Sed alit̓ vindemiati ſunt ſctī quodāmō in hoc ſaculo: ⁊ alit̓ īpij in futuro. Quia ſancti tꝑalia amiſerūt ⁊ contempſere bona: impij ꝟo ⁊ amatores ſcl̓i ſempiterna. Et hec eſt equa recōpenſatō qꝛ ſicut hi deuindemiati ſunt ab om̄i bus hꝰ vite gaudijs vt ip̄i ex cōfeſſione vere humilitatꝭ cōfitent̉ ꝓpter iniqͥ tates ſuas: ita ⁊ illi a futuris ꝓpt̓ impietates ſuas ⁊ mala ſuo priuantur. Deinde ſicut ſctī eoꝝ iuſto dei iudicō ꝑtulere p̄ſſuras. ita ⁊ illi erratibꝰ ſuis penas ſempiternas. Un̄ ne ꝯtingant talia plorans ac gemens dicit eccl̓ia. Multi em̄ gemitꝰ mei ⁊ merens cor meum Siquidē qꝛ multi exceſſus: multi et gemitus. Et qꝛ multꝰ dolor: multus ⁊ cordis meror: ſi quōtandē queat di cere dn̄o miſerantes ẜm multitudinē doloꝝ meoꝝ in corde meo cōſolationes tue letificauere animā meā. Sed hic multitudo dolorū. lꝫ in ſpū ſpe intus interdū cōſolet̉: Alibi ꝟo cōſola tionis erit remuneratō. Et iō donec veniāt q̄ futura ſunt pleniꝰ edocte de om̄ibꝰ dicit eccl̓ia ſeu anima ſctā mul ti gemitus mei ⁊ cor meum merens. ¶ Que nimirū anima etiā moraliter expanſa corā dn̄o rogat dicēs. Ingrediat̉ om̄e malū eoꝝ corā te qd̓ malū qꝛ mihi frequent̉ ingerunt ⁊ oſtendūt intus foriſue frequent̉ ⁊ infligunt. in grediat̉ corā te vt reuincas ⁊ enerues qꝛ meis nequeo viribꝰ euadere. Naꝫ vbicūqꝫ me verto nō niſi eoꝝ mala video. Et qd̓ grauiꝰ eſt etiā in memet il la fabricata ſupra dorſū repereo. Id
