Seite
Capitulo II Fo. XXIX mortē in maturiꝰ ſubtrahunt̉: aut vi­uentes hoſtiū impugnatiōibꝰ deſtru­unt̉. Sꝫ qꝛ iuſto dei ſit iudicio manū ſuā a ꝑditōe eoꝝ qui corruūt nō auer tere deplorat̉: eo ꝙ vrbs fortitudinit nr̄e multotiens offenſo deo nō minꝰ ab inuiſibilibus interiꝰ qͣꝫ ⁊ a viſibili bus exteriꝰ deuaſtat̉. Hec eſt inquaꝫ vrbs fortitudīs nr̄e in qͣ ſaluator iu­xta Eſaiā ponendꝰ decantat̉ murus ⁊ antemurale. Sꝫ nō immerito luxiſſe plangit̉: in hac ꝑegrinatione nr̄a duꝫ lugubres ⁊ lugentes nos inſinuat. eo ꝙ in nobis moab ſcꝫ de patre necduꝫ eſt humilitatus et cōtritꝰ vſqꝫ ad pul uerē nr̄is ſub pedibꝰ conculcatꝰ. Alio quin niſi mo ab ſub pedibꝰ eccl̓ie con terat̉: nequaqͣꝫ ī ea recte canticū iſtd̓ cantat̉. Un̄ ⁊ ſancti. Quō inquiūt cā­tabimus canticū dn̄i in terra aliena. Aliena nanqꝫ terra eſt in qͣ de pr̄e dia bolo moab adhuc necdum deuictus regnat. Ideoqꝫ luxiſſe antemurale il lius iure plangit̉: qꝛ totū ad caput re­fert̉: quicqͥd in membris lugendū in­uenit̉. Un ⁊ murus diſſipatꝰ plangit̉ quotiēs ip̄a diuino auxilio deſolatur nō ꝙ murus diſſipari queat: ſꝫ qꝛ ꝓ tectio eiꝰ ex ea culpis ingruentibꝰ au fert̉. Nā ⁊ dn̄s qn̄ periturā lugebat īe cuſalē dicens. ſi cognouiſies ⁊ tu. qͥd aliud qͣꝫ antemurale eius flebat. Sꝫ quia indignos ſe fecerint tanti muni minis tranſpoſitus eſt ad gentes ſal­uator: qͣſi antemurale qui ſcit compa ti ⁊ condolere nr̄is infirmitatibus et factus eſt nobis murus. Moralit̉ autē dominꝰ cogitauit diſſipare mu­rū filie ſyon id eſt anime que filia no­minatur. Vt in pſalmo canitur. Audi filia ⁊ vide. Sed qꝛ videtur eam dn̄s de arce contemplationis ſue ad ima tendere ac refrigerari. Cogitauit diſ ſipare murū eius nec tamen libere lꝫ omnia nuda ſint ei ⁊ aperta. donec tē dat funiculū ſuum: ⁊ videat cuiꝰ men ſure vel pondere: punienda ſint vniuſ cuiuſqꝫ peccata. Primū qͥdem delibe rat: vt facultas ſit anime redeūdi ad penitentiā: ⁊ cogitat quatinus ⁊ ipſa anteqͣꝫ diſſipet̉ murus auxilij eiꝰ de ſe recogitet. Extenditur funiculꝰ ſuꝑ eam iam quanta ſint eius delicta vl̓ qualia ſi quomodo vt ītelligat. Sin autē: nouerit ꝙ non auertit manū vl­tionis ſue dn̄s a ꝑditione. Et hoc eſt qd̓ ſequitur. Luxit antemurale: ⁊ diſ ſipatus eſt murus eiꝰ. Hoc igitur co gitauerat dn̄s necdum libere ſed ſcru tans ⁊ ꝑtractans ac deliberans vt ei cōuertendi daretur libertas. Illa ꝟo qꝛ noluit: nec ipſe auertit manū a ꝑdi tione. Sed in fine excreſcētibꝰ malis diſſipatur murus vndiqꝫ ⁊ illa diripi tur ab hoſtibꝰ. Uideant qͥ temere de ſingulis iudicare nō metuūt neqꝫ vo­ſunt cauſas ꝑpendere cū ipſe dn̄s ꝑ ſe nō abſqꝫ menſura ⁊ deliberatione d̓r inferre iudiciū. Cuiꝰ examen non po teſt humana fragilitas adp̄hendere In cuius ꝓfecto arbitrio ⁊ magnitu do penarū eſt ⁊ menſura. Ꝙ auteꝫ lu gere dicitur: antemurale diſſipatur. anime murus fides eſt: nō illa que ꝑ dilectōnem oꝑatur. Sꝫ qꝛ demones credunt ⁊ contremiſcunt. Per quam itaqꝫ fidem anteqͣꝫ murus eius diſſi­paretur virtutū ſcꝫ ceterarum cōſtru ctio: erat ei xp̄us murus ⁊ antemura le ꝑ eandem fidem in anima colloca tus. Sed quia noluit infelix cuſtodē ⁊ defenſorem xp̄m habere: diſſipan­tur virtutum opera ⁊ luget antemu­rale fides videlicet qua credit futurū dei iudicium ⁊ contremiſcit. Nec ta­men adeo ſe valet hoſtibus iam expo