Liber Secundus Idcirco ardenti animo adiurat eos. nec dubiū qͥn licet ꝓ ſe adhuc dubitā. ter dicat qd̓ ꝑ eū a qͦ nihil eis aliquid charius eſſe exiſtimat. Sꝫ nunqͥd ta les eſſe credunt̉ filie qͣs ꝓpheta luget: Uel nunqͥd aſpergunt̉ capita ſua cinere ⁊ cilicio veſtiunt̉ que feſtinant ve nire vel ꝑueniſſe ſe gaudent ad ample rus ⁊ oſcula ſui ſponſi. Nequaqͣꝫ recte aliquis hoc dixerit. Sed iſte ſunt filie ſyon nomine tantū ⁊ regeneratio nis ſacramento q̄ ceciderunt de thro nō regni aūt in hereſim aut ad puluereas vite actiones. Quibꝰ opilatū eſt os: nec audent oculos ſurſum leuare ad deū. ſed capita ſua mentes vt delicet puluereis aſpergunt oꝑbꝰ et ſacco veſtiunt cilicino peccatoꝝ contexto ſetꝭ caprarūqꝫ pilis Et qꝛ ſemel deiecerūt capita in terraꝫ. mentes ſcꝫ intra terrena cōuoluentes oblectam̄. tamolunt ſe erigere neqꝫ excutere de puluere: ſi quomō rurſus induant̉ a ſponſo ſuis ornamentoꝝ veſtibꝰ. De quibꝰ gͦ collegio ⁊ numero fortaſſis illa que ſic adiurat lꝫ male vulnerata ⁊ nuda iam euaſerat querens dilectū ſuum amore languida. Nec tn̄ ꝑ ſe acedere p̄ſumit: ad eū quaſi impudica ideo ſupplex ante ſe interceſſores ⁊ legatos adiuratos ardent̉ dirigit ⁊ exoptat. Sed miſere interdū anime ſꝫ filie dicant̉ ſyon. ierl̓m ⁊ iuda ſic ſe ha ctenus delictoꝝ circundant vicijs: et mentē terrenis obuoluunt indumen tis qͣſi nunqͣꝫ velint adſurgere. Proqͥbus ſane nō dico ieremias fratrum amator: verū ⁊ omnis ſanctorū chorus iure plorat noſtraqꝫ immaniſſima plangit excidia. qꝛ ⁊ ſi redire vel lent amiſſo ſponſo poſt percuſſiones multiplices ⁊ vulnera poſt nuditatē ⁊ maculas forſitan ⁊ ſi non mox dilectum: ſaltim filias hierl̓m ſanctoꝝ ſcꝫ inueniſſent animas que illa ſuis ꝑ cibus ⁊ meritis ſuis deniqꝫ monitis ⁊ exemplis ad dulcia ſponſi oſcula reueherent. ſi ſe de puluere excuterent: mentēqꝫ a terrenis erigerent. Unde adhuc ⁊ filie vocant̉ iuda ⁊ ierl̓m que tinus audito noīe vere fidei cōfeſſio. nē recipiant ⁊ adiuſſionē pacis quardoqꝫ ꝑ bonam voluntatem intendāt donec rurſus ꝑ adoptionem cōtem. plationē diuine inſpectionis clementer recipiāt. ¶ Moraliter aūt anima cum ſpūs cōſilia amiſerit quaſi de ſe nectute grauitatis ⁊ dignitate matu re vite in terrenis reſidens infatuat̉. quia nullo ſapientie ſale cōdit̉: dum terrena inhiat: carniſqꝫ ſectat̉ in lecebras. Et hoc eſt ſenes ſedere in terra omnes cōſilij cogitatus ⁊ prudentie actus in voluptatibꝰ huius vite ⁊ lucris ſeculi verſari. Quibus cum anīa occupat̉ curis: cōticeſcunt apud deuiomnes animi conatus. Un̄ ⁊ dauio gemens. Quoniā tacui(inqͥt) inuēte rauerūt omnia oſſa meā dum clama rem tota die. Ergo ea que intus qua ſi inuetereſcunt duꝫ veteris hominis lucra ſectant̉ qͥd alid̓ qͣꝫ curioſi ſenes de ſpecula celeſtis vite prolapſi in te ra conticeſcūt a bonis ⁊ ſi videantur tota die in p̄ſentiarū videlicet negocia vite huiꝰ clamare ac querere. Un de ⁊ filie ſyon cogitationes ſcꝫ anime mentem quā polluere talibus nō ꝑ timeſcunt actibꝰ. qͥd aliud qͣꝫ puluere aſpergunt caput. Deinde vicioruꝫ ſetis circumamicta: ⁊ caprarū pilis gloriaꝫ quā in celeſtibus habere poterat mente iacens de t̓ra deuoluit. donec in puluerem reuertat̉ caro vnde ſum pta eſt ⁊ finis eius interitus fiat ſem piternus.
