Liber Tercius eſſent. Quos plangit ꝓpheta ſuis lamentis: immo chriſtus caput ⁊ omnis eccleſia eius quaſi corpus vetuſtate delictorū ꝯſumptos. Et adiecit. Contriuit oīa oſſa mea Per oſſa nanqꝫ fortiores quiqꝫ intel ligunt̉. Quia in paſſiōe chriſti etiam ipſi apl̓i contriti ſunt: ⁊ pauore mortis fugati. Sꝫ ꝙ ait Hec omnia deū feciſſe: inſinuat iuſto ꝑmiſiſſe ſuo iudicio ad cōſummandas paſſiōes: et in eius corpore veraciter que plangū tur accidiſſe. A principio eī hꝰ alphabeti nulla minutat̉ ꝑſona. ſed alia qͥdem hoꝝ vt dixi ad caput pertinent. Alia ꝟo ad corpus vti preſens ꝟſus Qm̄ in xp̄o neqꝫ interius aut exteri vlla vetuſtas peccati attigit. Neqꝫ os eius contritū fuiſſe ꝓbatur ſed hec in membris contigiſſe iure planguntur eo ꝙ exterius ⁊ interius. etiam queqꝫ fortia contrita in eiꝰ corpore: ⁊ vetuſtate delictoꝝ ꝯſumpta videant̉. Pre terea ⁊ Ieremias nō minus in illa pͥ ma captiuitate qͣꝫ etiā ⁊ in ſcd̓a talia ſceleratoꝝ ex cauſa ꝓueniſſe aꝑte plo rans: ꝯnumerare videt̉. ¶ Porro moraliter peccatrix anima merito deflet vetuſtatē ſuoꝝ facinoꝝ: ita dicens. Uetuſtate fecit pellē meaꝫ ⁊ carnem meam. Neqꝫ em̄ pluralit̉ pelles ſed pellē ſin gulariter vetuſtate infectā lugens gemit: qͣ primi homines expulſi a paradiſi gaudijs ſunt induti. Merito ſiqͥdem multorū vna eſt pellis vetuſtate fuſcata. qꝛ mortalitas ꝓculdubio liuore peccati contracta: per preuarica tionem primi hominis: vna om̄s veſtiuit delictorum ⁊ mortis conſperſione. Quia non minus ⁊ caro peccati exterius qͣꝫ ⁊ illa om̄ia que infra cō ſcientiam tegunt̉. Unde pſalmiſtaſi voce humani generis loquens. int̓ malignos ſpūs deprehenſus. Inueteraui inquit: inter omnes inimicos meos. A feruore etenim mentꝭ inter ſpiritales inimicos vl̓ inter carnales quoſqꝫ ꝓximos. Aliquo modo vſu v uendi vetereſcimꝰ: atqꝫ aſſumptē ne uitatis ſpeciem fuſcamꝰ. idcirco gemens dicit anima: vetuſtam fecit peſ lem meā ⁊ carnē meā. dū eius conſcientis quaſi exteriꝰ vt pellis inuēter tur. Et omnis eiꝰ interiꝰ decor: qͣſi caro corrupta tabo peccati conſumitur Hinc quoqꝫ dauid ait. Dū adpropiant ſuꝑ me nocentes vt edant carne meas. Per quas nimirū carnes carnales in anima affectꝰ deſignat. Ad quos qͣſi ad ſuas leges diabolus ad propiat: vt eos in qͥbus ſunt qͣſi cenē edens in ſuo corpore cruciat. Uibus ꝓfecto finitꝭ carnibꝰ: qͥd alid̓ noqͣꝫ ſpūs erimus: vt nihil in nobis qꝛ edat reperiat inimicus. Sꝫ qꝛ men⁊ conſcientia nr̄a: intrinſecus huiumodi affectibꝰ cottidie replet̉. Qu aliud qͣꝫ pellis mortalitatis nr̄e: ⁊ ro deſideriorum carnaliuꝫ vetuſti corrumpitur. Contriuit inquit om̄ oſſa mea. Per oſſa nanqꝫ v̓tutes anme demonſtrant̉. qꝛ ſicut oſſa firma mentū ſunt corporis: ita virtutes fotitudo ſunt anime. Quibꝰ confractis aut oblectamentis ſeculi aūt terrori bus minarum: aut vllis inſidiarū de lis recte plangit anima merēs: quia contrita ſunt oſſa eius: ⁊ omne cor pus eius interius exterius ve: ad nihi lum vetuſtate conſumptū. Sequit̉. Edificauit in giro meo ⁊ cirundedit me felle et
