Seite
Quartus Liber des p̄cioſarū virtutū ſpeciē in anima bus ſanctoꝝ teneant multis in locis luce clarius doctoꝝ eloquijs declara tur. Sed cū mens ad exteriora ⁊ pre­ſentis vite oblectamenta ſuas diffun dit cōcupiſcentias: quaſi in capite pla tearū oīa ſua diſꝑgit virtutū ornamē ta. Et lapides quos ſuꝑ rationale iu­dicij adnexos in pectore portare de­buit. ad gloriā ⁊ laudē dei ſuiqꝫ deco­ris. demū colore dilectōis dei in dete rius cōmutato diſꝑſos in capite pla­tearū ac iacentes atrocius expoliata bonis luget. Tamē verbi dei ſubſiſtē tia in nobis. licet nr̄is obſcuret̉ pecca torum tenebris: incorrupta manet. Propterea ſignant̉ nō natura ſub­ſtantie violata. ſed obſcurata ī nobis nr̄is ex culpis recte plangitur. Nam heretici qͣꝫuis verbi dei integritatem corrūpere videant̉. ipſa tn̄ vis verbi ⁊ natura quātū ex ſe eſt integra manet. Obſcurat̉ quidē ꝓpter nō credētes vel etiā ꝓpter nō recte intelligētes. manet tn̄ inuiolata veritas. quia ⁊ obſcurari ad tēpuſ pōt. corrūpi omnino nō pōt At ꝟo color verbi charitas videlicet qͣ ꝑfundimur ⁊ cōuertimur. cōmutat̉ in penis dū ex dilectione dei ⁊ ꝓximi tranſit̉ in ꝯcupiſcētias rerū terrenaꝝ Et dū mens ad ſingula ſe exponit. qͣ ſi in capite totiꝰ vite latitudinis accu­ſatōes ſuas ⁊ deſideria mittit. Quas cuꝫ ad ſe redierit miſera aīa qͥd aliud qͣꝫ diſꝑſas int̓ lata ⁊ ſpacioſa mortis itinera dolet ⁊ gemit. Acſi patent̉ di­cat. Quō in me mihimet obſcuratū ē illud dei verbū ignitū ⁊ ſplēdidū. ita vt mea ignauia cecatꝰ p̄ceptū dei luci­dū videre qd̓ cōuertit aīas neqͥuerim. Quō mihimet obſcurari potuit illud qd̓ oībꝰ lucet. ⁊ cōuertit etiā refugas. verū qd̓ me latuit nec videre potuit ſi bi fulſit. Idcirco ⁊ in me īmutatꝰ eſt color optimus. ⁊ diſꝑſi ſunt lapides ſanctuarij. Sanctuariū qͥdē erat de aīa fidel̓ deo. dū aurū ſcꝫ v̓bū diuini in ea fulgebat ignitum. Sed mox o­ſcurari cepit in ꝑfidia ⁊ caligine deli­ctoꝝ īmutatꝰ etiaꝫ color optimꝰ. fitqꝫ feda q̄ pulchra erat. ⁊ diſpergunt̉ oī­intrinſecꝰ. ita vt nulla remaneāt vite ornamēta dū cūcta pellunt̉ foras bo­na ⁊ repletus intus malis. Magni igitur huiꝰ vis lamēti. magnꝰ ⁊ tanti vigor doloris ꝓph̓e qͥ ad oīa ſe extēdi­Plangit em̄ cecitatē iudeoꝝ plangit ⁊ eccleſiarū dei diſꝑſionē ac damna­Plangit nuditatē animarū atqꝫ fedi tates oīm. Recolit exordia. deplora amiſſa ⁊ cum gemitu ſe diffundit a­vniuerſa. Unde ſequitur. BETH Ilij ſyon īduti ſūt ⁊ amicti auro pri­mo quomodo reputati ſunt in vaſa teſtea opu­manuum figuli. Ex quo iudeoꝝ ⁊ p̄rogatiua ſctō ſinuat patꝝ dignitate qd̓ nō ſolū illi terrene ſyon fuerint filij verū etiā cel­ſtis hierl̓m inclyti ex legis doctrina­gr̄e pͥuilegio adoptati. Incliti qͥdē ge nere cultu ⁊ doctrina ita vt pre cūctis gentibꝰ filij dei diterent̉ ⁊ amici ſum appellati. Quibꝰ facta ē repromiſſio­legiſlatio. quoꝝ patres ⁊ ex qͥbꝰ xp̄s Un̄ ꝓfecto iure valde inclyti vocani qͦꝝ deꝰ ductor mirabil̓ in medio eoꝝ ⁊ ꝓtector fuiſſe laudat̉. Amicti inquit auro pͥmo. Per aurū nanqꝫ ſapīa dei