Fo. LXXX Or̄o Ieremie gentibus qd̓qd̓ indigniſſimum ini­quiſſimū eſt peruenit: ad inferiores videlicet atꝫ ſuꝑbiſſimos. Interea aduerſus hereticos hec concluſio cur­rit: qui hereditatē eccīe xp̄i: aut demo nibus aut prauis tradidere inſtitutꝭ Unde alia interpretatio ſignant̉ ait. Hereditas noſtra cōuerſa eſt alienis domus noſtre extraneis: qꝛ qͥcquid cōuertit̉: erat qͥdem: ſed poſtea in ali­ud cōmutatur. Ita de ſcripturis ſa­cris recte intelligi poteſt. ſit heredi­tas fideliū. de qua vt dixi hec tranſſa­tio ait cōuerſa eſt ad alienos ſꝫ uerſa eſt alienis. Illis videlicet qui a deo facti ſunt alieni. eo ſcriptura ſa­cra alijs eſt odor vite in vitam. Alijs odor mortis in mortem. Idcirco alie nis conuertit̉ ad perfidia. cum fideli­bus catholice intelligentibꝰ maneat ad ſalutē domꝰ noſtre extraneis vl̓ peregrinis. Exquo patet ſenſus: quic quid exterius interiuſqꝫ idem habuit populus ad liquidū qd̓ ab extraneis totum ſit poſſeſſum vl̓ tranſmutatū. Sed tropologice domꝰ ſcriptura rum: intelligentie cognoſcunt̉ diuine in quibꝰ habitaculū noſtre mentis ſe­pe firmamꝰ. Aliter enim in eiſdem ha bitare poſſumꝰ: niſi ſenſibus tan­quā ianuis patefactis: intelligentiaꝝ latitudinem teneamus. Quas he retici male ẜm ſue prauitatis inuen­tionem conuertunt domus noſtre ali enis incolis tranſferunt̉. Sed ſpiri­tales neqͥtie extranei poſſunt cōgruē­ter intelligi. qui peruerſis cogitatio­nibus: diuinarum ſcripturarū ſermo nibus falſas inferūt prauitates. Nec non domus noſtre: mentes videlicet humane conuertunt̉ ad extraneos immundos ſpiritus: cum preuarica­tione peccati ad vicia anīas inclinat. Quarum ſcilicet hereditas ad extra­neos conuertitur dum per vicia im­mundi ſpiritꝰ corda noſtra poſſident Aliter em̄ ad nos ingredi poſſent qꝛ non ex natura originem poſſiden­di ſed ex culpa ſumunt. Quā ꝓpheta reterens coram ſummo iudice miſeri am: minꝰ en̄ contra hoſtes qͣꝫ etiā nr̄i ad clemētiā inuitat. Un̄ ſequitur. Upilli facti ſum­abſqꝫ patre ma­tres quaſi vidue Ubi alius interpres. orphani facti ſu mus inquit velud habentes pr̄em Ex quo liquet propheta ad deum patrem oculum intendit qui plebem iudaicam ſibi adoptauerat in filios. exquo ait. Filius meus primogenitꝰ iſrael. At vero hi facti ſunt velut non habentes patrem: qui ſuis ex culpis: qͣꝫuis eum haberent per inuocatōnē adoptionis: tamen qua irritauerant eum malis ſuis iam non habebant propicium per affectum pietatis. Et ideo ſignanter ait. Sicut non habe­mus patrem vt flectat per lamēta ob­ſecrationis paterna viſcera ad miſeri cordiam pie recordationis. Et matres noſtre in­quit ſicut vidue Matres vero ſynagoge intelligun­tur ſeptem que principaliter in mon tem oliueti conſtituti fuiſſe noſcunt̉. de quibus lac doctrinarū flueret vel a quibus lex nunciaretur: ſed obſidio nis tempore vel caldaice vaſtitatis ſublatis filijs deſtitute ſunt: et igni­bus concremate: qua bene quaſi ma tres deflet viduas et deploret. que videlꝫ ſolebant in lege filios educare