Capitulum. I. ſtantibus romanum impe­rium ipſis romanis cau­ſam querentibus. eſt per de os reſponſum datum vt illi ſi vincere vellent. imperato rem habere curarent. quem comedentem in menſa fer­rea reperirent. Diſcurren­tibus ergo vndiqꝫ militibꝰ ſollicite querebant. ſi aliqͥs ex potentibꝰ mēſa ferrea vte retur. vero nullum talē penitus inueniſſent. quidā ex militibus propter hec dalmatiā tranſeuntes. et deuia oberrantes. ad locuꝫ vnū venerūt. inquiſitione dimiſſa redire decreuerunt. Et cum ruſticū quendā ꝓ­ſpicerent arantem. qui iam fatigatos ſoluerat ab ara­tro boues. vt reficerētur in paſcuis. ipſe vt ſe reficeret reſedit. tūc venerūt ad eum vt de via requirerēt. In­uenerūtqꝫ panem ſuꝑ vo merē poſuiſſe. quo loco ſe vtebatur in agro. At ille dum eos venire ad ſe ꝓſpe xit illis curialiter aſſurrexit de via eos edocuit. Et eis cōferēs ſuꝑ multis pru­dēter querebat ſuggerebat queſitis prudentiſſime re ſpōdebat. acute obiecta diſ­ſoluens. Uidētes ergo mili tes qꝛ eſſet corꝑe valde de­corus. facūdꝰ eloquio. mo­ribꝰ multū compoſitus. ſen ſu quoqꝫ plurimuꝫ videbat̉ acutus. nihilominꝰ aduertē tes verificatuꝫ foret in eo p̄ſagiū. eo comederet ſuꝑ ferrum cauſam itineris ſui pandūt illi. ſupplicant vt eoꝝ pareat voluntati. Sic qꝫ ille ab illis ad exercitum ductus. romanū ad imꝑiuꝫ eſt ꝓmotus. Hic ergo inter reges alios magis honoreꝫ zelatus eſt ydoloꝝ. ceteris crudelius ꝑſecutus ē nolē­tes ydolis ymmolare. Ea cauſa vt ī dicta cronica cō­tinetur. quia deorū oracu­lum ſe ad imperiuꝫ videbat fuiſſe ꝓmotuꝫ. Et ſicut eu­ſtacius dicit. ſenatus dyo cleciano gr̄am preſtare vo­lēs: maximianū collegā. im­perij illi fecerūt. Quis aūt maximianꝰ ille fuerit et de eius origine hoc ꝑfecte reꝑi in dicta cronica. Hic enim maximianus ruſticus ſicut dyoclecianꝰ. genere extitit dalmatinꝰ. Et fuit vir cor­ꝑe fortiſſimꝰ. ideo forte ab