Capitulum II nolle reflectere frontē. ordinatas caſtroꝝ acies contra cū primo direxit. Et appropinquantibꝰ inuicē inimicis durū bellū extitit inter eos. ⁊ tandē campum obtinuit victor cōſtātinus. britonū regeꝫ p̄lio interempto Cui regi defūcto vnica tm̄ fuerat filia noīe helena. quā ſecrete rapiens prudēs eius prīcipalis pediſſequa timore inimicoꝝ ne ab eis impudice tractaret̉ ⁊ p̄nimia ipſi us puelle pulchritudine. oc cultauit illam in domū cuiuſdam molendinarij qͥ ſin gulariter regem britonū dilexerat. ex frequētatiōe aule regie Conſtātinus ꝟo habita victoria in britania mīori: que nūc ſimpliciter ſine diſtinctiōe maioritatis aut minoritatis britania vocat̉ Et in eadem inſula vicario dimiſſo. multos ex britonibus viros vt expediens vidit ſecum ducens. aciē dire xit verſus angliā. que tunc tēꝑis vt aſſerūt quidā. magna britania dicebatur. qͥa licet iaꝫ mortuo ſuo rege. vt audiuimus. nihilominus tamē anglici in ſua duricia ꝑſiſtebant. Et tranſito con ſtātino ꝑ mare ꝑuenit in an gliam. ⁊ ſtans ſecus litus. dux ipſe prudens ⁊ probus totū nanigiū ſuꝑ quo mare trāſierāt igne cōburi p̄cepit Deinde ꝯſtituit vt britōes qͥ cū eo erant ante om̄s īua derēt anglicos. ne ꝓditorie poſt romanos incederēt Et turmatim romāi exercitus ordinās acies. ꝯſtāter circū aſtātibꝰ dixit turmis. Audi te me victores electi Roma noꝝ cōmilitones ⁊ ppl̓i qui aſtatis. mēores eſtote. qm̄ pr̄es nr̄i nūqͣꝫ in bello victi retroceſſerūt: ſꝫ potius mor te ꝓ honore ciuitatis nr̄e ⁊ romani imꝑij ſuccumbere volebāt: aut certe vt trium phatores inimicoꝝ ad propria remeabāt. Nō ergo degeneres ſimus in moribꝰ. qꝛ illis neqͣqͣꝫ deteriores ſumꝰ in virtutibꝰ iam exꝑtis. Et vt nulli ſit abſqꝫ victoria retrocedendi ſpes: ⁊ fruſtra circūire noſtꝝ nauigiū iam eſt combuſtū. Inſuꝑ anglicos fore barbaros noſcite: ac beluis exiſtere crudeliores marinis. Minime autē ex hoc ē timēdū. ſed fortius
