Seite
Capitulum XI ſuꝑflua ⁊ irrationabilis eſt vt nulli ſanemētis r̄cipiēda videatur. Quid enim tam abſurdū ⁊ ab humana rati­on tam alienū qͣꝫ vt ih̓um quē crucifixerūt iudei. d̓i fi liū aſſeratis. quē vt vos di­citis ⁊ virilis ignara ꝯſor­tij virgo cōceꝑit ⁊ cōceptuꝫ clauſo vtero peperit. qui a diſcipulo traditus crucis ſuſpendio interijt. de cruce depoſitus triduane ſepul­ture moras ꝑtulit. de hinc reſumpto ſpiritu de ſepul­chro ſurrexit Que ſane om nia vana ⁊ nulli ſapiēti cre dibilia habentur. Nec ſuf­ficit vobis tam ſtulto erro­ri adhibere conſenſum. qui et immortales d̓os noſtros ſcꝫ ſolem et lunam temera­ria in ſectatione condem­natis. quoꝝ beneficio vten tes mortales. honorem qui hominibꝰ non debetur ſol uere ſine eorum offenſione fieri non poteſt. Que enim tam remota celi plaga et ſe­creta orbis regio ab huma na cōuerſationē adeo ẜuat ignotum vt magno deo ſo li votiuā non exhibeat reli­gionis culturā. Que deni­qꝫ gēs tam barbara que lu­ne regine ſcilicet celi. diui­nos non exhibeat honores. Ad hunc ergo ſermonem v̓ go reſpondens ait terrāno. Totam in errore veſtraꝫ di ſputatiōem ex hoc eſſe patꝫ. ꝙ his de quibꝰ ſermo eſt et ceteris elementis diuinita tis nomē inaniter attribui­tis. quoniā nec illis preeſſe cōuenit. ſed nec ineſſe eis di uinitatem affirmamus: qꝛ alterius adiuuamīe diuini tas ſola nō indiget. ſꝫ vna ſola ſimplex atqꝫ ꝑfecta cō­ſiſtit. qꝛ incorporeus et in­uiſibilis et incorruptibilis deus ip̄e eſt. ad cuius nutū hec ipſa mundi elemēta ve­lut factori ſuo famulantia. impoſitis eis officijs ſb̓ſer uire cōſpicimus. ⁊ ꝓ meri­tis hominū dei iudicio. vel vitales mortalibꝰ: aut cor­ruptrices auras ingerunt. Nullam igit̉ talibꝰ diuini­tatis eſſentiam cōſtat ineſſe quibus officij naturaliter. obſeruantia nō ex ꝓprio ar­bitrio ſed ex creantis pēdet imperio. Aſpice nunc curſū ſolis luneqꝫ diſcurſus. am­bo quotidie ꝑ viciſſitudīeſ