¶ Ca. XXXV Fo. XXIIII. qͣ ad deū venimus: ⁊ ſpecial̓r inui ſibilibꝰ loquor qͥ in tam longā regionē ab eo diſgreſſi ſumus ꝑ peccata. Ad euꝫ igit̉ rediens qͥs: d̓r de lōga via venire. Poſt verba ſic dicta fecit omp̄s facta. Conſpice igit̉ qͣliter illos panes accipiēs: ⁊ gratias patris agēs: dedit diſcipulis vt apponerēt turbe ⁊ in manibꝰ eo rū ita multiplicauit: vt oēs ꝓ ſuo libito comederēt ⁊ multa ſupereſſent fragmēta. Cōſidera igit̉ qͣliter aſpicit eos comedere ⁊ in eoꝝ iocū ditate letat̉. ꝯſpice illos etiā quō d̓ iſto miracl̓o admirant̉: vnꝰ ad alte rū inde loquit̉: letant̉: ⁊ cum gr̄aꝝ actiōe manducāt: nō ſolū corporis ſꝫ ſaltē aliqui ex ip̄is: ⁊ mētis refectionē percipiētes. Sꝫ nunqͥd fuit ibi dn̄a noſtra vt de panibꝰ libēter mulieribꝰ porrigeret: ⁊ d̓ eaꝝ recre atiōe gauderet Scriptura de hoc nō loquit̉. Tu aūt meditare prout dn̄s tibi dederit. ¶ De fuga dn̄i Ieſu quando turba voluit eum facere regē. Io. vi. ¶ Ca. XXXV Oſtqͣꝫ dn̄s Ieſus ſatiauit turbas: vt ſupius cōtinet̉: voluer̄t eū facere regē. Cōſiderabāt em̄ ꝙ poſſet eoꝝ neceſſitatibꝰ ſubuenire. Dn̄s āt Ieſus vi dens volūtatē eoꝝ: fugit ab eis in montē: ita ꝙ illi nō perpender̄t nec euꝫ inuenire potuer̄t. Noluit ergo tꝑaliter honorari. Et vide quō vere ⁊ nō ficte hunc fugit honorem. Miſit em̄ diſcipulos per mere: et ipſe aſcendit in montē: vt ſi eum in ter diſcipulos quererent: ipſum in uenire nequirēt. Diſcipuli aūt nolebant ab eo ſeparari: ſꝫ ip̄e coegit eos intrare nauiculā ⁊ tranſfretare. Bonū erat eoꝝ deſideriū. ſcilicet velle ſemper cū domino ſtare: ſꝫ ip̄e aliter prouidebat. Conſpice ergo eos quomodo ab eo inuite deſcendunt: ⁊ quomodo coegit eos: oſtendens penitus ſe ita velle: ꝙ ſi ne ip̄o vadunt in naui. Tunc ipſi obedierūt: quantūcunqꝫ graue et durū videret̉ eis. Sic quottidie no biſcum facit: vellemus em̄ bene ꝙ nunqͣꝫ a nobis diſcederet: ſed ipſe aliter ſe habet cū anima: vadit ⁊ re dit nō ꝓ velle ſuo: ſꝫ pro noſtro bono. Ideo forte ſubſtrahit ſe: ſcd̓m Bernardū: vt auidius reuocetur ⁊ fortius teneat̉. Unde aliquādo ſimulabat ſe longius ire: nō qꝛ hoc vellet: ſꝫ quia volebat audire: mane nobiſcū dn̄e qm̄ adueſperaſcit. Eſt ire quidē diſpenſatiuū: redire ſemper voluntariū ergo ſi morā fecerit: nō tardat quo ad meritū: ſed quo ad votū. Debet igit̉ anīa deū inuocare inſtanter ⁊ interim ſuſtinere procellas maris exemplo diſcipuloꝝ nauem intrantiū ⁊ expectantiū liberationē. Sꝫ redeamus ad dominū Ieſum. Ingreſſus em̄ diſcipulis mare: ipſe ſolus aſcendit in montem ⁊ ſic euaſit manus eoruꝫ qui querebant eum. Uides quanto ſtudio ⁊ cautela regnū declinauit ⁊ honorē. Exemplū nobis in hoc dedit vt ſimiliter faciamus Non em̄ pro ſe: ſed pro nobis fugit. Cognoſcebatem quantū peccatum ſit ad honores aſpirare: ſiue prelatiōis ⁊ pompe ſiue ſcientie. Et hoc probat̉ multipliciter. Primo: quia oportet procurare et nutrire amicos: quibus habeantur
