Ca. XLVIII pars optima eſt q̄ nō auferet̉. Bonū em̄ acquirit gaudiū qͥ bene miniſtrauerit. Eſt melior forte qͥ bene deo vacauerit. Optimꝰ aūt qͥ perfectꝰ eſt in vtroqꝫ. Ex his ſumit̉ vitā ꝯtemplatiuā preferenda actiue. Que aūt ſit maioris meriti d̓s nō uit: crederē tn̄ qui fert̉ amore maiori magis meret̉: ſꝫ ꝯtēplatiua cōmunit̉ videt̉ magis affici ad amorē ⁊ maxime in ſpeculatōe dn̄i frui deo ꝯuerſari: cū deo voluntatē eiꝰ agnoſcere: q̄ ad ꝯtēplatiuū ꝑtinēt. Et hͦ vident̉ tenere ſancti: ꝙ ꝯtēpla tiua ſit maioris meriti. Sꝫ quicqͥd fuerit d̓s vult d̓ vtriſqꝫ. Et ſic̄ multā membra in eodē corꝑe nō habēt eundē actū: ita nos multos in cor pore eccl̓ie multis modis oportet ſeruire deo. Et nō oībꝰ idē ſpūs da tur: ſꝫ alijs dat̉ ſermo ſapientie ⁊cͣ. Unuſqͥſqꝫ gͦ in ſua vocatiōe maneat: vt qͥ aptus eſt ꝯtēplatiōi moret̉ in ea: qͥ vero mīſterio ꝓximi: exerceat ſe ī illo. Nam ⁊ dn̄s ſicut dixit ꝙ Maria optimā partē elegit. ſic Petro ſuas oues cōmendauit: cū ter eī hoc impreſſit: Paſce oues meas. Hucuſqꝫ d̓ dictis Bernh̓. Quāuis pluries d̓r ꝙ ꝯtemplator ſoli deo vacare debet ⁊ nō obmittere: hͦ eſt veꝝ generaliter ſꝫ nō ſemꝑ Nam ꝓpter tria qͥs a iocūda ꝯtemplatōe ſe ad tꝑs ſeparat: ⁊ ſe recipit in actiuā. Prima cauſa eſt ꝓpter lucrū aīaꝝ: vt habet̉ sͣ. quō ꝯtempla tiua precedit ſcd̓am partē actiue. Sciens em̄ ſponſa voluntatē ſpō ſi zelantis aīaꝝ ſalutē: exit ad tꝑs cū neceſſariū eſt ad ip̄a operandā: ⁊ poſtea redit ad ꝯtēplatōeꝫ. Scd̓a rone officij īminetis. Nam cū prelatus ſubditoꝝ neceſſitatibꝰ habet intendere: omittit tūc ꝯtemplationē. Un̄ dicit Bernhar. in tali caſu. Non querā q̄ mea ſunt neqꝫ qd̓ eſt vtile mihi: ſꝫ qd̓ vultis id mihi vtile iudicabo. Id ſolū deprecor vt fiat illis acceptū fructuoſūqꝫ miniſteriū meū: ſi forte ex hͦ in die mala inueniā miſcd̓iaꝫ in ocul̓ pr̄is eoꝝ Dicit etiā ꝙ dū cōperit aliqͥd ꝓfeciſſe ex ſuis meritis: tunc nō piget pretuliſſe curā Symonis ocio ꝓprio ⁊ quieti: vt cum hō iracundus mutat̉ in mittē: ⁊ ſuperbꝰ in humilē puſillanimꝰ in fortē ⁊cͣ. Tertia qn̄ more ſuo recedēte ſponſo nō ſentit aīa ſolitas ꝯſolatiōes: vadit em̄ et redit ſpōſus ꝓ ſuo velle: vt dictum eſt: qn̄ voluer̄t facere Ieſum regē⁊ cū recedit: aīa languet ex deſiderio eius: ⁊ toto conatu ſuo reuocat eū dicēs. Reuertere dilecte mi. Et ſic nec tūc redijt: vocat ſodales ſpō ſi in auxiliū ſui.i. angelos: ⁊ dicit. Adiuro vos filie hieruſalē: ſi videritis dilectū meū nunciate ei: qꝛ amore langueo. Si nec ſic redire di gnat̉: aīa tūc ſciens voluntatē ſpō ſi: reducit ſe in actiuā vt vel ſic fructificet ſpōſa: qꝛ nō decet ꝯtemplatiuū eſſe deſidioſum. Et hec de ꝯtē platiōe dicta ſufficiāt. ¶ Quomodo dn̄s Ieſus p̄dixit iudeis ꝙ eccleſia deuo luere ⁊ gentiles per ſimilitu dinem cultoꝝ vinee qui fili um dn̄i ſui occiderunt. Mat thei. xxi. Luce. xx. Marci. xij. Ca. XLVIII. Ominus ac redēptor nr̄ me I lans aīaꝝ ſalutē ꝓ qͥbꝰ venerat poſiturus aīam ſuā:
