Ca. XLVII Fo. VI proijcere: ⁊ tanqͣꝫ inſenſibil̓ ⁊ mortuus eſſe vt ſoli deo vacare poſſit: niſi neceſſitas eū implicet vel inui tum. Oportet ꝙ īmoret̉ actu: ⁊ tacet exēplo Marie: q̄ quantūcunqꝫ ⁊ quotiēs interpellata fuit: ſemper tacuit ⁊ dimiſit rn̄dere deū ⁊ facere nec vnqͣꝫ ꝯqueſta eſt: ꝙ ſoror ſua re liquit ea ſolā vacare. Sꝫ ⁊ dn̄s ſꝑ rn̄dit ⁊ defendit eā a phariſeo indi gnāte: a ſorore ꝯquerēte: a diſcipulo murmurāte ſeu diſcipulis. Debet gͦ ꝯtemplator om̄ia dimittere: maxīe exercitia corꝑalia ſi vult vacare deo: qꝛ talis occupatio recte opponit̉ vacatiōi: ⁊ eſt vnū de maioribꝰ impedimētis: q̄ poſſit habere ꝯtemplator. ¶ De impedimentis ꝯtemplationis ⁊ que vita prefera tur actiua vel ꝯtemplatiua et que maioris eſt meriti. ¶ Cap̄. XLVII Ontemplatiōis quattuor ſunt impedimēta ſeu quāt tuor ſt̓ modi qͥbꝰ ꝯtēplator impedit̉. Primū eſt infirmitas ⁊ d̓ fectus corꝑalis: tm̄ eī aīa ad corꝑafficit̉: ꝙ ex eo patiēte famē: ſiti: fri gus: aut hmōi: vel infirmitatē in quacūqꝫ parte corꝑis ꝯtēplari nō delectat̉: niſi dn̄s faciat de ſpeciali gr̄a. Scd̓m eſt ſolicitudo curaꝝ vl̓ occupationū: qꝛ ſicut puluis miſſus ⁊ electus in oculo corꝑali impedit viſum eius: ſiccura terrenoꝝ actuū ꝯfundit intellectū. Tertium pctm̄: ⁊ hͦ dupliciter: pͥmo cū pctm̄ eſt in aīa: ſcd̓o cū fuit deletū ꝑ ꝯtritionē ⁊ ꝯfeſſionē: ſꝫ tn̄ adhuc in me moriā reuocat̉. Nam ſicut tenebre impediunt viſuꝫ corꝑalē: ita pctm̄ cū eſt in aīa impedit eā: qꝛ ē tenebro ſa. Quare tꝑe ꝯtēplatiōis dꝫ cauere a cogitatiōibꝰ pctōꝝ. Oī em̄ tꝑe dēmus nos reputare pctōres: ſed ſingl̓r nō dēmus reflectere noſtrā cogitationē ſuꝑ aliqͦ pctō tꝑe qͦ vo lumus ꝯtēplari. Quartū impedimentū ꝯtēplatiōs ē fantaſma corporaliū imaginū: qd̓ eſt difficilius oībꝰ p̄dictis: iō ml̓tꝫ valet in hͦ ſtatu ſolitudo. Oportet eī ꝯtēplantē eſſe ſurdū mutū ⁊ cecum: vt vidēs nō videat: audiēs nō ītelligat: nec loqͥ delectet̉: eſſeqꝫ ita abſtractū ab alijs trāſitorijs ⁊ deo ꝯiunctū: ꝙ ī vidēdo loquēdo ⁊ audiēdo nō minuat curſū ſuū: ſꝫ fugiat qͣꝫtum p̄t Et ſi qn̄cunqꝫ neceſſitas ad id cogit nō reportet imagines q̄ ꝑ has feneſtras ad aīam intrāt dum ꝯtē platiuis ⁊ actiuis nō tenet̉ obſerua re mores alioꝝ ne inde fantaſma reportet. Ergo magꝭ dꝫ ceſſare a ſe culariū colloquio. Et hec dicta ſuf ficiant de impedimentis ꝯtempla tionis. ¶ Queritur autē ſi vita cō tēplatiua preferatur actiue: quia d̓r optima ꝑtē elegit ſibi Maria? Qd̓ ſi veꝝ eſt: vbi erit illud: Siqͥs mihi mīſtrauerit honorificabit euꝫ pr̄ meus. Et illud. Qui maior ē ve. ⁊cͣ. Et exͣ: q̄ eſt ꝯſolatio laboris qͣſi in eius ſuggilationē ſororis ꝑtē attollere. ¶ Rn̄ſio. Unū videt̉ ex du obꝰ: qꝛ aūt d̓ electōe Maria lauda tur ꝙ ꝑs ip̄a inqͣꝫtuꝫ in nob̓ eſt ſit ī oībꝰ eligēda: aut vt veꝝ fuiſſe dica tur in ꝑtē aliquā p̄cipitaſſe ſnīam: licet ad obediētia p̄ceptorꝭ ad vtrā libet ſit parata. Un̄ Dauid bis dixit. Paratū cor meū d̓s paratū cor meū. vt on̄dat ꝙ erat paratus ⁊ va care deo ⁊ ꝓximis mīſtrare. Hec
