Seite
Ca. LXX Fo. XLVI lena: qͥd ei p̄dixerat: Et rn̄dit a ne­gatiōe ⁊ narrauit: ⁊ addidit ꝙ alia plura predixit eis ī cena de paſſiōe ſua. Dixit dn̄a: vellē audire de his q̄ dicta vel facta ſunt ī cena ꝑ eum Et petrus annuit ioh̓i vt ip̄e refer­ret. Ioh̓es āt incepit ⁊ narrat oīa. Sil̓r ⁊ petrus q̄rit de paſſiōe dn̄i. Et ioh̓es dicit totū. Et ſic tā de his qͣꝫ de alijs q̄ fecit dn̄s ieſus cū eis narrāt adinuicē: mō vnus: mō aliꝰ ⁊ ſic totū diē de ip̄o ſermocinādo ꝑ currunt. O qͣꝫ attente auſcultant̉ iſta verba. O quotiēs dn̄a dicebat ī narratōe geſtoꝝ: benedictus ſit fi lius meus. Cogita in qͣ afflictione erāt Quid eī ē videre ꝙ dn̄a mūdi pͥncipes eccl̓iaꝝ: ⁊ oīm ppl̓oꝝ du­ces totius exercitus diuini cultus ſic afflicti ⁊ timoroſi ſtant recluſi in qͣdā domuncula neſciētes qͥd face re debeāt: niſi ꝙ ſe ſic ꝯfortāt ⁊ ꝯfe­runt d̓ verb̓ ⁊ factꝭ dn̄i ſui. Dn̄a tn̄ ſtabat mente tranqͥlla ⁊ pacata: qꝛ certiſſimā ſpem habebat de reſur­rectiōe filij ſui. Et in ip̄a ſola remā ſit fides die ſabb̓i: iō ſpecial̓r ei dieſ ſabb̓i attribuit̉. Nō tn̄ poterat ip̄a dn̄a ꝓpt̓ mortē filij ſui letari. Sero autē facto poſt ſolis occaſum cuꝫ licuit operari: Maria Magdale­na ⁊ altera Maria venerunt eme­re aromata ꝓ faciēdis vnguentis. Sero autē p̄cedenti cuꝫ redierunt a ſepulcro dn̄i: ceperūt parare vſqꝫ ad ſolis occaſum: poſtea ſiluerunt Nam ſabbatū oportebat cuſtodiri abſolis occaſu diei venerꝭ: vſqꝫ ad aliū ſolis occaſum. Nunc gͦ vadūt emere aromata ad pothecadū de­uote corpus dn̄i ſui: eis cōpatientꝭ ⁊ faciētꝭ eaꝝ voluntatē. Que poſtu ant aromata: ⁊ eligunt q̄ meliora pn̄t: ⁊ p̄cio ſoluto redeunt parātes ſe ad faciēdum vnguēta. Cogita qͣꝫ diligēter ⁊ deuote laborant ꝓ dn̄o ſuo cū lachrymis ⁊ ſuſpirijs vt me lius pn̄t. Dn̄a vero ⁊ apl̓ireſpiciūt ⁊ forte iuuant. Quibꝰ factꝭ nocte il la ſiluerunt. Et hec q̄dā meditatio deuota fidei ſabb̓i de dn̄a ⁊ ſociabꝰ eius ⁊ diſcipulis. Quid fecit dn̄s Ieſus in ſabbato. Ca. LXXXI Enit autē meditatio qͥd fec̄ dn̄s Ieſus in ſabbato: vel ī ip̄o die ſabb̓i. Nam ſtatī vt mortuus fuit deſcendit ad inferos ad ſctōs pr̄es ⁊ ſtabat cum eis: et tunc fuerunt ī gloria. Nā viſio dei eſt ꝑfecta gloria. Cōſidera qͣꝫta fuit eius benignitas ī infernuꝫ deſcen dere: qͣꝫta charitas ⁊ hūilitas. Po terat ei vnū angelū ad eos mittere ⁊ facere ſicut ſeruos ſuos liberari: ⁊ ſibi p̄ſentari vbi voluiſſet. Sꝫ nō ſuſtinuiſſet hoc amor ſuus: humi­litas ſua: per ſeip̄m in infernuꝫ de­ſcēdit: nec vt ẜuos ſꝫ vt amicos eos dominꝰ oīm viſitauit: ⁊ ſtetit ibi cū eis vſqꝫ ad diē dominicā prope au roram. Cogita ⁊ mirare qualiter iu bilant ſancti patres in ſuo aduen­tu: repleti īmenſa iocunditate: om̄i diſplicētia procul pulſa. Et ſtabāt in canticis et laudibus coram eo: Quas laudes potes in hunc mo­dum meditari: imaginādo eos ac ſi eſſent in corporibus: ſicut poſt re ſurrectionē erunt. Similiter aīam dn̄i noſtri Ieſu. Cum gͦ p̄ſenſerūt eius aduētuꝫ occurrerūt ei gaudē tes: ſeip̄os exhortātes ⁊ dicētes. Canticū ſanctoꝝ in lim­bo. Cap̄. L. XXII h 2