Ca. XIIII Nec vnqͣꝫ erit forte: niſi poſt diē iu dicij: cū oēs electi tibi p̄ſentabunt̉ cū corporibꝰ glorificatis. Propterea dixi tibi in pͥncipio: ꝙ hec ſolennitas oībꝰ ꝯſideratis ſupereminet cunctis. Percurre per ſingula ⁊ vi debis ſi veꝝ loquor. Magnū paſcha ⁊ ſolenne eſt incarnatio dn̄i ⁊ initiū oīs boni noſtri: ſꝫ hoc nobis nō ſibi. Nam ip̄e tunc in thalamo vteri virginalis incluſus eſt. Ma gnū etiā paſcha natiuitatis dn̄i: ſꝫ illud: nob̓: non ſibi. Compatiendū eſt ꝙ ad tantā paupertatē vtilitatem ⁊ penuriā natus eſt. Magnū eſt quo ad nos feſtū eius paſſio: qꝛ tunc oīa peccata deleta ſunt. Nihil em̄(vt ait Gregꝰ) nob̓ naſci. profuit niſi redimi ꝓfuiſſet. Sꝫ ꝓpter tormenta duriſſima ⁊ mortē turpiſſimā quā ſuſtinuit: nec ſibi fuit nec nob̓ ibi materia gaudij: ſꝫ triſticie ⁊ meroris. Magnū ⁊ ſolēne feſtū eſt veꝝ paſcha reſurrectōis dn̄i noſtri tam pro nob̓ qꝛ ip̄e glorioſus triūphator apparuit: ⁊ nos iuſtificati ſumꝰ. Uenerabilis igit̉ dies mul tum: ideo in ip̄o ſingulariter cantat eccleſia. Hec eſt dies quā fecit dn̄s. Et ẜm Auguſtinū: Hec dies ſanctior eſt alijs: intellige de precedentibꝰ. Nam hec dies aſcenſiōis maior ⁊ ſanctior videt̉: qꝛ licet reſur rexit dn̄s. Adhuc tamē peregrinat̉ in terris adhuc eſt clauſa ianua pa radiſi adhuc ſancti patres nō iuuerunt ad patrē que oīa in aſcenſiōe completa ſunt. Et ſi bene inſpicis quicqͥd deus fecit vſqꝫ modo: fecit vt ꝑueniret ad hanc diē: ⁊ ſine hac die erāt imperfecta oīa opera ſua. Nam celū: terra: ⁊ oīa que in eis ſi facta ſunt ꝓpter hoīem homo autē ꝓpter gloriā habendā. Ad ip̄m vſqꝫ nunc nullus poterat ꝑtingere poſt pctm̄ qͣꝫtumcunqꝫ iuſtus. Uides igit̉ qͣꝫ magnificus ⁊ mirificus eſt dies iſte. Sil̓r magnū paſcha valde dies penthecoſtes: ⁊ eū multū ſolēniſat eccleſia. Et rō eſt: qꝛ tunc ſummū donū.ſ. ſpm̄ſanctū recipit ſꝫ illud nob̓: nō ſibi. Sꝫ hodiernꝰ dies aſcenſiōis eſt ꝓpe feſtū ſolēniſ ſimū dn̄i noſtri Ieſu xp̄i: qꝛ hodie incipit ſedere ad dexterā patrꝭ: ⁊ re quie capit a peregrinatiōe ſua. Et eſt feſtū ſupernoꝝ ciuiū: qꝛ nouuꝫ gaudiū ſuſcipiunt de dn̄o ſuo: quē ante ibi in humanitatis forma nō viderāt: ⁊ qꝛ pͥmo incipiunt reſtau rari ruine eoꝝ in tanta multitudine beatoꝝ. Et etiā ꝓprie feſtū illoꝝ egregioꝝ patriarchaꝝ ꝓphetaꝝ et aīaꝝ ſanctaꝝ: qꝛ ad ſupernā hodie patriā primitꝰ venerunt. Si ergo facimus feſtū de aliquo migrante ad celos: qͣꝫtomagis de tot milibꝰ ſꝫ ⁊ qͣꝫtomagis de ſancto ſanctoꝝ. Eſt etiā feſtum dn̄e que filiū regali dyademate coronatū ſic vidit tanqͣꝫ veꝝ deū ſuper excelſa aſcendere Et eſt feſtum noſtrū quia humana natura hodie ſuper celos eſt exaltata: quia niſi chriſtus aſcendiſſet: illud donū: ſcilicet ſpiritūſanctū ꝓ quo ſic merito ſolēniſamus recipe re nequibamus. Unde dicebat di ſcipulis ſuis. Expedit vobis vt ego vadā. Si eī nō abiero paraclitus nō veniet ad vos. vn̄ Ber. Solēn tas iſta chariſſimi gl̓oſa ꝯſūmatio ē: ⁊ adīpletio aliaꝝ ſolēnitatū: ⁊ fe lix clauſura totiꝰ itinerarij dn̄i nr̄i ieſu xp̄i filij dei viui. Merito ſolēnitas diei huiꝰ agit̉: qꝛ ſol celeſtis iuſticie nr̄is ſe p̄ſentauit obtutibꝰ.
