Seite
Auto. li. ij. et iij. retori. Ariſt. Unde dicit homerus. ꝙ ira eſt dulcior melle ſtillante. Infirmi coeuntes. bellantes. amantes. ſitientes. ⁊ vniuerſaliter de­fiderantes aliqͥd ⁊ non conſequentes illud de facili iraſcuntur. Si qͥs in ph̓ia cupit delectari iraſcetur qui eam decepit. Obliuio eſt ſignum paruipenſionis Manſuetudo eſt quietatio ire Nullus ſeipſum paruipendit Seruos arrogantes ⁊ ꝯtradicentes magis flagellamus Manifeſta negare irreuerentia eſt Tempus quietat iram Amicus ē qui amat ⁊ ecōuerſo qui amatur Amicus gaudet de bonis ⁊ dolet de triſtibus ſui amici Signa voluntatis ſunt delectationes ⁊ triſticie Seꝑari ab amicis ⁊ ꝯſuetis miſerabile eſt Ira eſt feminarum inimicicie ⁊ odij Laudare pn̄tem adulari eſt Aliquem ſua propria cum laude narrare iactantia eſt. Hinc Ariſtotiles voluit in neutram partem quemqꝫ de ſe debere loqui. Turpe eſt ignorare quod omnibus ſcire contingit Oē malū erubeſcibile eſt. de bonis aūt oꝑbꝰ nullus erubeſcere dꝫ Superari ab inimicis mirabile eſt (figulus odit figulū Similis ſimili inuidet ſi in hoc ꝙ ſunt ſimiles vnꝰ excedit aliū vn̄ Nobilitas egenitorū. nobilitas attenditur ẜm virtuteꝫ generis Generoſum non dicitur de genere ſed a natura. Multi ſunt qui indigent habentibus Peiores ſunt nuper ditati qͣꝫ ditati ab antiquo Si ſine arte et oꝑatione aliquid fieri poſſibile eſt. magis ꝑ artem et curam aliquid fieri poſſibile eſt Un̄ vbi veri ph̓i fuerūt p̄ſides fe lix fuit ciuitas. ſil̓r impie ⁊ ſacrilege agūt qͥ dicut fieri deos ⁊ qͥ mo ri dicunt eos. vide Ione pote fabulantur Nihil eſt ſine cauſa Omnis fur malignus eſt. Autoritates li. tercij retoricorum Ariſto. Uod mirabile eſt vt ſic delectabile eſt. Honeſtas vel turpitudo noīs vel eſt ſignato vel ſigno Qui mortuos ſpoliāt aſſimilant̉ canibꝰ qͥ lapidē mordēt Omnia terminant̉ numero. pōdere. ⁊ mēſura Quod eſt breuiꝰ ſemper eſt delectabilius Intellectus eſt lumen quod deus infundit Ex quo clare habetur Ariſtotilem ſenſiſſe animam rationalem eſſe a deo Omnem trāſferentē oꝑtet tranſferre a ſimilitudinibꝰ ⁊ manifeſtis Proemium eſt principium orationis. Proemium habet ſe in oratione ſicut p̄ludium in fiſtulis. Oportet facere viam in aīa auditoris future orōis qd̓ fit ꝑ ꝓemiuꝫ Quod aūt dicturis qͥs eſt. de hoc ꝓemizare debet. G iij