Seite
De accentu id eſt extra ꝯtextum.i. in alia clauſula. tūc acu unt̉ in illa ſyllaba. ad quā ꝑtinet accētus re­gularis. vt ſortes currit qͥ mouet̉.i. ſortes cur rit ⁊ ipſe mouet̉. Et ſic ſumitur in Luca. qͥ fuit Iacob qͥ fuit Heli. Sūt em̄ hmōi noīa ⁊ ad uerbia inceptiua clauſulaꝝ. ⁊ tunc faciunt re­latōem explicitā. ⁊ tunc acuunt̉ ad oſtenden­dum hanc vim. Qn̄qꝫ aūt inſerunt̉ clauſule ſui antecedētis. ⁊ tūc faciūt relatōem implici tā. ⁊ tūc trahunt̉ a ſuo an̄cedēte. ⁊ ideo amit­tunt naturalē accentū. ⁊ regunt̉ gͣui. Et hꝫ lo­cū p̄dicta diſtinctio in oībus noībus interro gatiuis ⁊ adu̓bijs q̄ relatiue accipi pn̄t. vt qͣ­lis qͣꝫtus qͦtiens qͦt cuiꝰ cuias. quo qͣ vnde et vbi. qn̄ cū qͣꝫtū qual̓r qͦtennis. Et qͦqꝫ diſtin­ctio cauſa quare ꝯpoſita ab inde acuunt an̄pe. vt exinde deinde ſubinde. cum penul. que ē lō­ga poſitōe acui deberet ẜm regulaꝫ. Priſcianꝰ aūt d̓t hoc ꝑ Grecimuꝫ fieri. qꝛ ſic accidit in aliqͥbus aduerbijs grecis. ⁊ hoc fit ne p̄poſitō videatur venire ꝑ appoſitōem. Sed eadē rō­ne ꝯpoſita ab intus. ⁊ a longe. ⁊ ab orſum. vt deorſum. ſic deberent ꝓferri. Dd̓m ꝙ omnes cō cordant ꝙ in deinde ſubinde ꝓinde. ⁊ ceteris ꝯpoſitis ab inde. antepenul. acuatur. Et ſimi­liter a quando ꝯpoſita. vt ſiquādo nequādo ⁊ aliquādo. In alijs aūt non omnes cōcordāt vt abintus deintus. alonge delonge deorſum. et deſurſum. deinceps decontra Ideo de quādo et inde indubitanter teneamus. ꝙ ab eis cō­poſita debent in antepenul. acui. cetera aūt ſūt regulariter ꝓferenda. tamen ꝓpter ꝯformita­tem tenendam ꝑſuadetur ſuper bibliam. vt ta lia etiam non antepenul. acuantur. Qui autē corrigit non multum inſtet. ſed potius diſſi­mulet. quia hoc non videtur autori. ſcꝫ Pri­ſciano niſi de ꝯpoſitis a quādo. ⁊ ab inde. Ut etiam aduerbia a nominibus diſtinguantur contra quartā regulam. hec aduerbia vltimo acuuntur alio aliquo ⁊ alias Cauſa etiā di ſtinguendi p̄poſitiones variant accentus ſu­os. de qͥbus tres regule dant̉ Prima eſt. ꝙ p̄poſitiones per ſe prolate acuuntur in fine. ſcꝫ quando ponuntur material̓r. vt ad que pars eſt. Secunda regula eſt. ꝙ prepoſite ſuo caſuali(vt extra domum iuxta portam) vel in terpoſite ſuis caſualibus(vt tuā extra domū) vel prepoſite caſui relato ad ſuum caſuale(vt extra mundi terminos) grauantur in omnibꝰ ſyllabis Tercia regula eſt ꝙ p̄poſitōes poſt poſite caſibus quos exigunt. vel poſite per de­fectum verboꝝ. vt tu mihi de multis nati ſo­lus ſuꝑ.i. ſuꝑes. vel poſite in fine. vt mille ho mines venere ſupͣ ẜuant generalē regulam. vt ſcꝫ monaſyllaba acuat̉. ⁊ diſſyllaba dictō acu at pͥmā. ⁊ triſſyllaba me. ꝓd. Et ſi me. eſt bre uis acuit an̄ penl̓. ſaluis exceptionibꝰ ſupͣdic­tis. Hec p̄poſitio verſus poſtpoſita accuſati­uo trahit ip̄m ad faciendū vnū aduerbiū lo­cale. ẜm quoſdā. vt italiā verſus. ⁊ tunc acuit̉ pe. vel dicatur ꝙ ſunt due ꝑtes. ⁊ ꝟſus incli­nat accentū p̄cedētis dictōis ad hanc ſyllabā ver ⁊ oēs alie gͣuant̉ ⁊ illa ſola acuit̉. ſiue circū flectit̉. ⁊ eſt encleſis. Cōiunctōes cā diſtinctio nis variant accentū. nam p̄poſite grauant̉ in oībus ſyllabis ſuis. vt ſortes currit igit̉ mo­uetur. poſtpoſite vero ẜuant accentū regularē vt ſortes currit mouetur igitur. ⁊ hoc p̄ter en­cleticas. q̄ poſtpoſite grauant quemadmoduꝫ ſi p̄ponerent̉. Diſtinctio regularis accentꝰ co­git accentū in alijs ſyllabis quādoqꝫ corripi. vt meimet grauat me. qͣꝫuis ſit lōga ꝓpter p̓n cipalem accentū qͥ erat ſuꝑ pͥmam qn̄ dicebat̉ mei quē non potuit mutare ſyllabica adiectio Et ſic tene de ſimilibꝰ. vt egomet illemet. Sic in imꝑatiuo dicimus beneſac calefac. ponen­tes accentum ſuꝑ vltimā. quia principalis ac centus in integro erat ſuper eam. Sic vultei pompei ⁊ virgili. ⁊ tepefit ⁊ calefit. de qͥbus di ctum eſt. Item accentū ponimus ſuꝑ hanc ſyl labā li. in hoc datiuo alicui quo metrici vtū­tur tanqͣꝫ triſyllabo vn̄ deberet acui antepenl̓. ſed ꝓſaici eo vtuntur tanqͣꝫ tetraſyllabo. ideo ponunt accentū ſuꝑ eam quā habent ꝓ an̄pe. De interiectionibꝰ non poteſt dari certum documentū. nec de barbaris. niſi hoc ꝙ Om­nis barbara vox nō declinata latine. accentuꝫ ſuꝑ extremā ẜuabit acutū. Interiectōes quo­qꝫ in fine ſepius acuūtur. In. c. terminata di cunt qͥdam in fine acui vt allec allecis. De be nefac p̄dic ⁊ introduc ⁊ ſimilibꝰ nō eſt dubiū de allec ſatis approbat vſus. de donec nō for­te ſic. Interea loci ſub vna dictōne ꝯputatur. et vt tollat̉ omnis ambiguitas a ẜmone ꝓfe­rat̉ ſub vno accētu. ⁊ ponatur ſuꝑ an̄penl̓ In libro accentuū qͥ d̓r Priſciani. d̓r. ꝙ adu̓bia in e. terminata breuiant̉ in penl̓. vt hodie ſe­dule. q̄ a ꝓprio noīe veniūt ꝓducunt̉. vt Tul liane Martiane. Si in. m. ꝓducunt̉. vt mea tim tuatim. Si in. i. breuiant̉ vt veſperi. Si in o. cā differentie in vltimo ẜuant accentū vt falſo. Si in a. ſil̓r vt vna. ne putetur eſſe no­men. Si in as. in vltimo. vt alias. ne nomen eſſe videat̉. Si in r. breuiant̉ vt breuit̓ Si ī ol ſil̓r. vt edepol. Si in c. in vltimo ẜuant ac­centū. vt illic iſtic Si ī s. breuiant̉ vt funditꝰ