Seite
Ordo. ij. acquiren. poſſeſſ. quia in ſacramentis requirit̉ ta­ctus corporalis. vt pꝫ in baptiſmo. vnctōe ⁊ hmōi Et hoc pꝫ in paſtorali. ſecus dicūt quidā de impo ſitione manuū. qꝛ nō reqͥrit̉ tactus. ſꝫ Goſ. ⁊ Ho­tenēt ꝙ ſimiliter eſt neceſſarius. ꝑ. c. fi. de ſacra. nō iteran. Ego teneo ꝙ lꝫ in impoſitione manuū nō tangat ꝙ nō ſit aliqͥd ſupplendū. Et ſimilit̉ in in­ſtrumētis in quibꝰ caracter ex eoꝝ traditione non imprimit̉: ſꝫ ſufficit porrectio. licet ſit meliꝰ tangere Secus in traditōne inſtrumētoꝝ. ex qua caracter inprimitur. 10 Sed nunqͥd oportet tangat ambabꝰ manibus Itē omnia. puta patenā ſimul cuꝫ calice ⁊ hmōi? Rn̄. ꝙ nō credo. ſꝫ ſufficit ſolū tangat modicū qͥd alicuius rei que nullum intermediuꝫ diſcontinu­ans habeat ad totum. ar. c. vnici. de conſe. eccleſie li. vj. Utrū ſufficiat traditio euangelioꝝ ꝓ libro exor ciſmoꝝ. vl̓ ſuꝑpelliciū ꝓ dalmatica ⁊ hmōi? Rn̄. ꝙ nō. niſi in eodem libro continerent̉ oīa ſimul. ⁊ tūc haberet intētionē tradendi illū libꝝ qui ꝑtinet ad illum ordinē. 13 Quid ſi ep̄us facit actus ⁊ alius dicit verba vl̓ ecōtrario? Rn̄. nihil valet. qꝛ ſacramēta ſunt vni tatis que diuidi non pn̄t. de con. diſt. ij. qꝛ paſſus ⁊. xxiiij. q. j. loquit̉. Fallit hoc in minoribꝰ ordini­bus vt dictū eſt. 13 Utꝝ requirat̉ neceſſario exp̄ſſio verboꝝ cū tra ditione inſtr̄i. Rn̄. ẜm Inno. in. c. p̄ſbyt̓. de ſa. nō ite. ꝙ ſic. ita ꝙ ſi pars illius or̄onis ſit dimiſſa a ca pite eſt inchoāda. ⁊ bene quia materia cuiuſſibet ſacramēti eſt inſtrumēti traditio. forma v̓o eſt ex­preſſio verboꝝ. Quid ſi aliqͥd ſit omiſſum? Rn̄ ꝙ ſi omiſſuꝫ ſit de neceſſitate ſeu ſubſtātia ordinis ſic totuꝫ eſt ite­randū. Si v̓o nō ſit niſi de bene eſſe. vt ea que nō ſunt de neceſſitate: ſic in alia ordinatione eſt ſuꝑ­plendū. ⁊ ab eodē qui pͥus ordīauerat ſi pōt ⁊ nō ab alio. ẜm Inno. vbi s. Niſi qn̄ pͥmꝰ nō pōt ꝑfi­cere: nec ante ſuppletionē pōt exeqͥ ea q̄ ſunt illius ordinis. ar. lij. di. ſollicitudo. hec ex Inno. ⁊ Ho. ⁊ Goſ. in. d. c. p̄ſbyt̓. nec poterit talis ſuppletio fie ri niſi tꝑe debito ad ordinatōes tenēdas. ar. p̄fati. ca. ſollicitudo. 15 Sꝫ quō ſupplebit̉ qn̄ aliquid eſt omiſſū: Rn̄. ſi erat de ſubſtantia vel dubium. an ſit de ſubſtan tia ẜm Inno. vbi sͣ. totū replicabit̉. Si v̓o certuꝫ eſt ꝙ nō erat de ſubſtantia tunc indutus qn̄ ordi nes dant̉ veniet ⁊ accipiet qd̓ eſt omiſſum ſolum. Propterea qͥ nō habuit impoſitioneꝫ manuū ẜm Ho. ſolūmodo eā accipiet. quia ẜm eū non eſt de ſubſtātia. vt dictū eſt. Et ſi qͥs p̄ſbyter in ſua ordi natione habuiſſet īpoſitione manuū. ſꝫ nō fuiſſēt dicta p̄dicta verba. accipe ſpūm ſanctū ⁊cͣ. ſed alia ẜm aliqua paſtoralia ep̄oꝝ: tunc nihil iterandū ē vel ſupplendū. 16 Utrū in collatione ordinū conferat̉ gr̄a gratū faciens: Rn̄. Ri. in quarto. di. xxiiij. ꝙ ſic ſi ſuſci­piat̉ digne. 17 Utrū caracter vnius ordinis de neceſſitate p̄­ſupponat caracterē alterius ordīs. Rn̄. ꝙ nō ẜm cōmuniter docto. in quarto di. xxiiij. Sed quo ap executionē ſic. de quo dic vt sͣ. Irregularitas pri­mo.§. xxxvj. Utrū ordo liberet a fortuna ẜuili? ℟. ꝙ ſic. ep̄a 18 tus vel ſacerdotiū ſiue ſit ſeruilis vl̓ aſcripticia vel curialis. xlv. di. ſeruus ſi ſciente. r̄do. ij. a quo poteſt dari? Rn̄. ẜm Ho. in. c. cuꝫ contingat de eta. et quali. ⁊ ſequit̉ Pa. in. c. quāto. de ꝯſue. ꝙ pͥma tōſura q̄ clericatus dicit̉. vel pſalmiſtatus qͥ idē ſunt pōt dari a qͦcunqꝫ ſa­cerdote parochiali ſuis ſubiectis. Et iſtud tꝫ Hu go. Ray. Io. Inno. ⁊ etiā Archi. in. c. nullus ep̄s de tēpo. or. li. vj. Goffre. tenet ꝙ nō pōt. Et ſic vi­detur habere vſus eccleſie romane. Ego cum Io. an. in. d. c. cuꝫ cōtingat. dico ꝙ ſi hꝫ ſupra laicu qͣſi ep̄alem iuriſditionē pōt. c. abbates. de pͥui. lib. vj. ſi nō habet ſic nō pōt. Et hoc ſequit̉ do. Anto. in d. c. cū cōtingat. Abbas v̓o ſi eſt p̄ſbyter. ⁊ ab ep̄o benedictꝰ vel recuſatus benedici poteſt dare tres ordines minores.ſ. clericatum vel primā tonſurā. hoſtiariatū. ⁊ lectoratuꝫ in ſuo monaſterio et ſuis monachis: ſeu illis qui vt efficiant̉ monachi illuc acceſſerunt. ⁊ etiaꝫ ſecularibꝰ omnibꝰ ſuper quibꝰ habet quaſi ep̄alem iuriſditionē. lxxj. diſt. c. j. et. ij. Et etiā in alio monaſterio poteſt eos cōferre ſi eſt inuitatus ab eoꝝ abbate. ⁊ illud monaſteriū ſit ex emptum. al̓s non. ar. lxix. diſ. c. j. Tenet tamē Io. lxix. diſt.§. i. ⁊. c. i. ꝙ hodie abbas prefatus poteſt etiam dare alios duos minores.ſ. exorciſtatum et acolitatum. Et hoc ſequit̉ Hoſtiē. ⁊ do. Anto. in d. c. cū contingat. de hoc no. in. c. Abbates. de pri­uil̓. li. vi. Epiſcopus v̓o poteſt dare omnes ordi­nes omnibus de ſua dioceſi oriundis: aut qͥ ī ſua dioceſi habent domicilium vl̓ beneficium: aut de licentia epiſcopi cuius eſt ſubditus ordinandus. Uel capituli ſede vacāte vel vicarij generalis epi ſcopo in remotis agente. vel ſui prelati ſi ſunt reli­gioſi exempti. hec no. in. c. nullus. de tempo. ordi­li. vi. Sed quid ſi ſacerdos vel ep̄s aūt abbas ordīat aliquē nō ſibi ſubditū. vt ſupra dictū eſt. Rn̄. ẜm Inno. in. c. i. de ſupplen. negli. p̄la. ꝙ nihilominꝰ caracter confert̉. ar. ix. q. ij. lugdunenſis. De pena v̓o tā ordinātis ꝙͣ ordinati vide sͣ. Irregularitas p̓mo.§. xxxij. Utrū papa poſſit dare licentiā nō epiſcopo cō­ferendi ordines ſacros? ℟. Inno. in. c. quanto de conſuetudiue ꝙ ſic. dūmodo ille cui datur talis li centia habeat ipſos ordines: quos alteri vult dare al̓s non. Utrū ep̄s qui reſignauit ep̄atui vel degradatꝰ ⁊ hereticus. aut excōicatus eſt conferre poſſit ordi­nes? Rn̄. ẜm Ric. vbi sͣ. di. xxv. ꝙ ſi fuit legittime ep̄s ordinatus. ⁊ confert ordines et caracter impͥ­mitur. ſꝫ nō executio. et de hoc vide ſupra. Irregu laritas.i.§. xxx. et. xxxi. mortaliter tamen peccant ſcienter a talibus ordinē ſuſcipientes ẜm eundeꝫ Ricar. vbi ſupra. Et ſimiliter ſupradicti ordinan tes niſi in caſu. de quo ſupra Irregularitas pͥmo §. xxxi.