Seite
Sunt nempe quibꝰ nil ſit gratius qͣꝫ ſperare qui ſpem ip̄am ſpataꝝ reꝝ nullis euentibꝰ ꝑmutatā velint qͥbꝰ ego quid alid̓ optauerim niſi vt ꝓcraſtinātes om̄ia boniſqꝫ ſe ſuis inter ſpoliātes inter irritas ſpe ſeneſcāt qͦ nihil ſic intelligant inaniter ſe ſpaſſe ⁊ in tergū verſi videant fru­ſtra ſe alibi q̄ſiuiſſe qd̓ ſecū erat G Spo pacē r̄qͥemqꝫ animi R Magna ꝑs reꝝ humanaꝝ vmbra eſt mag­na ꝑs mortaliū vento paſcit̉ ⁊ in ſomnis gaudet. O qͣꝫ multi cū hac ſpe ad eternos labores ac bella deſcendunt De Spe Uite eterne. Ca. cxxij Pero eterna vitam. R Nulla maior nulla pul­chrior nulla ſecurior ſpes mō nō ceca p̄ceps veſit Sint em̄ qͥ ſꝑ male agendo bonū ſperent quo ni hil eſt ſtultius. G Eternā vitā ſpo. R Ea eſt virtu­tū ꝯſanguinitas atꝫ ꝯnexio ſic a ph̓is diſputatū eſt vt ne ceſſe ſit eū qui vnā hr̄e oēs v̓tutes cui illud eſt cōſequēs vna carentē cūctis carere virtutibꝰ qd̓ ſi de moralibꝰ ve­rum eſt qͥd de theologicis opinent̉ Itaqꝫ ſi ſpem habes caritatē ſil̓ hēas oꝑtet ac fidē ſi q̄ harū deſit non iā ſpes ſpes illa ſed p̄ſumptio incōſulta eſt G Uitā eternā ſpe ro. R Rē bonā ſiue optimā ſꝑas illud vide vt qd̓ bo­num agis agas bn̄. Sūt ⁊ qui bona male agant nec mi­nus infallibilis extimator qͣliter qͣꝫ quid fiat aſpicit nec minus aduerbia qͣꝫ verba liberat ac nōia G Spero vitam eternā. R Nō celeſtes tantū ſed terrreſtres dn̄i de ſe ſꝑari amat ſꝫ a quibꝰ ꝓfecto ab his quibꝰ ſe caroſ ac dilectos ſciūt aut qͥ ſi qn̄ forſitā odioſi fuerint ac rebelles redire in gr̄am optātes ad miſericordiā ꝯfugerunt G Uitā eternā ſpo. R Uitā tꝑalem corrige hac ad illam ꝑgit̉ G Uitā eternā ſpo. R Una omniū ſpes eſt qͥ n rite illam ꝯcipis ⁊ ſelicē te faciet ⁊ iam facit. G Eter nam vitā ſpero. R Primū eſt vt miſericordiā de hinc vitam ſperes vtramqꝫ ſobrie ac modeſte. G Spero eternam vitam. R O felix niſi te ſpes iſta fefelleritꝰ Finit liber primus dn̄i Franciſci petrarche. de Remedijs vtriuſqꝫ fortune laureati poete. Fo.