¶ Sermo habitus maſſilie mihi formā. redde vitā. redde etiā cuꝫ dn̄o gratū locū īuenire/ cū hͦ tꝑe regnū iſrael reſtitueris. ¶ Hec eccl̓ia tecū. Cuius vocibꝰ nihil aliud adijcio niſi p̄cationē hūilē. vt det deꝰ dies vite ac robur ꝟtutꝭ vt ſub tuo pōtificō pulcre pacis dilatationē ampliſſimam videre poſſimus/ Amen. Finit. . Incipit ſermo eiuſ dem hītus maſſilie corā papa BenedictoAnno. Mcccciij. nona nouembris. Enedic hereditati tue ſctīſſime pater Benenedicte bene dic obſecramus/ vt ẜm nomē . tuum ſit ⁊ laus ⁊ oꝑatio tuadet benedictionē benedictus quoniā abſqꝫ benedictione preuia eloqui um noſtrū prorſus eſſet inualidū. eloquiū inqͣꝫ quod ego ſeruus tuꝰ pro parte ⁊ nomine hereditatis tue peculiaris. que ē vni uerſitas pariſiēs p̄clariſſima abſqꝫ dubita tione ⁊ primogenita ſtudioꝝ. habiturꝰ ſuꝫ cum iſtis legatis ſuis p̄clariſſimis ⁊ proba tiſſimis certe viris. S. t. fideliſſimis/ quibus aſſociatus ſum immeritus ⁊ dux verbi factꝰ. ⁊ hoc te propicio/ pater beatiſſime te benedicēte. te benigno. Alioquin niſi tu dominꝰ dederis benignitatē terra noſtra q̄ eſt heriditas tua. quo pacto dabit fructum ſuū. Niſi benedictionē dederit legiſlatorſubditi quibꝰ paſſibꝰ ibūt de virtute in ꝟtu tem. Deniqꝫ niſi tu dominꝰ iuſſeris benedicere. quo auſu auderet paruitas mea cōram ſūma tue beatitudinis celſitudīe in cō ſpectu huius celebris conuentus indig num os aperire. Igit̉ Benedicte pater ſan cte benedic tu mihi. benedic ⁊ hereditati tue. Hanc ego benedictionis gratiam reportare ſperās a beniuolētiſſimo ⁊ ſereniſſimo S. t. ſpū/ aperio rurſus fident̓ os me um vtēs cōpellatione ſingulari nō quideꝫ ꝓ indignitate(ꝓcul nefas tale) ſed ꝓ ſingulari dignitate. ſicut tua ſingularis eſt digni tas. ne qͥs indigne ferat morē iſtū loquendi ad deū ⁊ pͥſca ſcōꝝ patꝝ ⁊ oratoꝝ ꝯſuetu dinē. ⁊ obſecrās dico ꝓphetica īprecatione Bn̄dic hereditati tue. ¶ Hereditas hec tua cuius benedictione expetimꝰ. duplex inuenit̉. vl̓is ⁊ ꝑtial̓. iuxta qd̓ orōem nr̄am in duos ſecernimꝰ articulos ſic̄ ad duo pͥn cipalit̓ miſſi ſumꝰ. ¶ Primū ⁊ hͦ p̄cipuū ē q̄rere pacē ſuꝑ iſrael. hͦ eſt ſuꝑ eccīam q̄ eſt vl̓is hereditas tua. Hereditas mea iſrael ait ille cuiꝰ vicariꝰ es in terris. ⁊ a qͦ tu paſtor illi. tu colonꝰ ⁊ agricola ſup̄mꝰ p̄latꝰ es Propterea ſane cū btō Martino cuius in ſtat celebritas felicē hāc virtutū ſuaꝝ conſummationē exiſtimare debes ſi pacē eccīe integrā reliq̄ris. ¶ Alter ꝓinde nr̄e legatō nis articulus ē/ bn̄dictionē gr̄aꝝ poſtulare ꝓ altera hereditate tua quodammō peculiari. ⁊ q̄ eſt eccl̓iaſtice hereditatis ꝑs q̄dā florētiſſima ⁊ p̄clariſſima ⁊ electa. pace aliaꝝ dixerim. De qͣ gl̓iari potes ꝓphetica exultatione/ et enī hereditas mea p̄clara eſt mihi. Hec eſt hūilis ⁊ d̓uota S. t. filia/ pa riſienẜ vniuerſitas. q̄ cum iacob nō dimit tet te. niſi benedixeris ei. conſurgente aurora benignitatis tue ⁊ ſerenitatis tue. Eget nimiū vtraqꝫ hereditas iſta bn̄dictō ne tua. vt aꝑiēte te manū tuā manū tue bn̄ dictionis/ oīa īpleant̉ bonitate. ⁊ dn̄i ſit ſalus ⁊ ſuꝑ ppl̓m tuū bn̄dictio tua. Inuaſit itaqꝫ hereditatē eccīe aper de ſilua ⁊ ſingularis ferꝰ depaſtus eſt eā. Ques qͦqꝫ ⁊ ceteros armētoꝝ greges hͦ eſt ppl̓os ſimpliceſ ⁊ oīs ꝯditionis hoīes miſerādo more ⁊ execrāda penitꝰ diuiſione diſꝑſerūt. ⁊ hereditatē tuam vexauerūt. Quā ego olim cladeꝫ iuuenis paſtorio carmine deplorās Etheꝰ inqͣꝫ. Heu gregis īpacata lues nimis. heu graueruris exitiū exꝑta. hen pecoris ſors altera ſemꝑ aut perit externo inſultu ſuffert vl̓ acerboſ herēteſqꝫ cuti morbos vicīa ve dāna/ qͣlia miſteriū nc̄ patit̉ pecꝰ omīa poſtqͣꝫ fato ꝟſa malo tꝑs tulit ⁊ fuit errorrixaqꝫ paſtorum ſub quem meet innocugrex ductorē trepidat/ fugiunt ꝑs alteratibrim/ ꝑs rodanum nullo in certo pars altera ſiſtit. ¶ Tuū ꝟo eſt pater btīſſime tali bus hereditatis tue calamitatibꝰ obuiare. ſue deſolationi opem ferre. ſuū quoqꝫ maledictionis ſciſmatice opprobriū in benedictionem pacis decorā ⁊ fecundā īmutare. Ques in hac hereditate tua diſꝑſe ſunt. tn̄ eas collige. ꝯfracte ſunt. tu alliga. ſaucie ſunt. tu ſana. errantes ſunt. tu reuoca. ꝑdite ſunt. tu eas q̄ſitas ⁊ inuētas ꝓprijs hūeris ⁊ btīs benignꝰ imponēs gregi ſuo ꝯſocia. Ꝙ ſi aliq̄ fortaſſis miẜabili viciſſitudi ne mutate ſūt in lupos ⁊ beluas feroces et ſeuas. vt de ſocijs vlixis ꝑ circē poetica et moralis ē narratio. tu eas nō enecare nō ꝑdere volueris. Bonis qͥdē ⁊ diſcholis debitor es ſapiētibꝰ ⁊ inſipiētibꝰ. Sꝫ potēti ꝟtute bn̄dictionis tue. in mīa ⁊ māſuetudīe.
