¶ Carmē de cauſa canendi que fuiſſent aliūde nec tollerabilia nec tolleranda. Uideo ꝙ eccleſie reformatio nunqͣꝫ fiet per conciliū ſine preſidentia ductoris affectati bene prudentis ſimul ⁊ conſtātis/ prouideant ſibi dum ſciuerint ⁊ potuerint membra ꝑ prouincias aūt regna: non quidē in multiplicatione conſtitutionum nouellarū hoc magis interturbat qͣꝫ adiuuat ſed per executionē viuacem ⁊ virilem earum legū que iam late ſunt abundantiſſime/ ſuꝑuacuis etiā reſecatis vel omiſſis: Uideo ꝙ in doctrinis que fidem/ que reli gionem/ que bonos ⁊ ſalubres reſpiciunt mores/ vix inueniet̉ in hac tempeſtate/ rebus vt ſunt manentibꝰ/ nec habito forti fa uore/ potentie ſecularis/ terminatio debita/ vel expedita iuſticia. Experto crede/ ne qꝫ deductionē pro nūc aliam pete/ neqꝫ de remedijs opponēdis verbum feceris/ ſurditati/ vbi non eſt auditus/ iubet fapiens/ non effundas verbū/ his interim contentus Habes enī de theologica cōſolatione grandius opuſculuꝫ. Tecum habita/ gratus deo/ qui te ſegregauit ab his ſolicitudinibus/ ⁊ pro ceteris in poteſtate conſtitutis/ ora cōpatiēs flēs ⁊ lugēs. ¶ Moni cus ¶ Conceſſerit ita deus/ bene vale volucer precauens vie caſus Salutaueriſqꝫ nomine meo fratrem monens eum ſedulo circūſpicere vigilanter/ quēadmodum in medio nationis praue viuendū ſit. ¶ Uo lucer ¶ Et tu bene valeto monice nr̄i memor in orationibus tuis: Finit. Sequūtur nōnulla carmina Ioh̓. de gerſon/ que ⁊ precedētibus ⁊ ſubſequentibꝰ tractactibꝰ cōnexionem aliquā habere videntur. Primū carmen ad Iohannem germanum ſuum de cauſa canendi. Loquitur aquena ad monicum. Heu perurgent monice/ monice3 Anni nefaſti ſanguinei ⁊ necis Ciuilis enſis cuilibet imminet Qui iuſte viuit/ vera vel edocet ¶ Reſpondet monicus Meme fruaris aduena conſule Hac in ruina peſtifere vicis Ad te redito ſolus in ocia Eſto virilis vim facito tibi Mens in ſuperna ſe leuet ocior Odas canoras pſallat alacrior Quales ſophie dictat amor pius/ Non quas libido ſordida ſuggerit. Quas muſa garrit ſcenica crebrius/ Ut cor malignis vrat amoribus. Cure cōquentes anxia pectoraTriſtes abibunt/ credito/ longius Nam ſpiritus cor viſere celicus Gaudet quod almū perſonitat deum Opponit aduena At cum ſodales mors mihi ſuſtulit Cum pallas arcem vix habitet ſuam/ Quero ſonabunt cui mea cantica Nerui loquentes/ quos lira temperat ¶ Reſpondet monicus Omitto muſas/ angelus audiet Sanctiqꝫ tecum/ nonne ſatis tibi Nec prorſus omnes mors tulit effera Petrus ſuperſtes/ quem ſapientia Totum repleuit cardo dedit ſibi Nomen ſtatūqꝫ/ ſufficit vnicus Carmen melodum cui reſonet tuuꝫ Uiuit gerardus quis rogo par ſibi Qui veritatis exul amore fit Noſtri clamengis dulce ſapit ſtilus Etas nouellam progeniem dabit Pro patribus quos perdidit atropos Aliud eiuſde aſclepiadeum catalecticum. Ernū tempus adeſt/ fac hilareſce Cor tepens gelide frigore bruine Surſum ſurrige te more volucris Que vires reparat ſole tepenti Odas dulciſono gutture formant Alternantqꝫ modos/ cernis alaudaꝫ Se pennis liquidum librat in ethra Senſim peruolitans/ deſerit ima Extra ſe rapitur ebria cantu Affariqꝫ deuꝫ leta videtur Huic ſpaſmata cadens vt redit ad ſe Iam degit ſolitis ſobria terris O ſi te rapit hec extaſis alma Felix/ ſi iubilans excidis a te Hec ſemper ſtolidas incolis oras Carmen iugubre pro deſolatione vniuerſitatis pariſien̄. ꝓpter bella ciuilia. Ngeli pacis gemitus amaros ¶ Si cadunt in vos) facitote toto Mentis eniſu/ roboate celi
