Hante A wil mag ſich erhebē zuͦ got) exercere deuotionē orando vl̓ alias.i. alio modo. ſic habitꝰ ē diſpoſitio vel gr̄a ī aīa latēs. nullꝰ ſꝑ actū ē deuotꝰ.i. ī exercitio deuotōis ele uatiōis mentis. Sed habitu multi ſunt. qn̄ volūt pro tꝑe loco. ⁊c̄. reducere poſſunt talē habitū in actū. Itē ha bitu credūt ſciūt oīa. tn̄ eis ꝓponūt̉. tūc credūt fide aſſentiūt ꝓpoſitꝭ ſibi tales credūt oīa credēda etiam ignorāt credūt. dico in habitu(in einer muglichkeit in ei­ner furbereytūg/ in vel durch ein gnadrich geſchicklich keit durch die ir ſele bereitiſt vn̄ mugick zuͦ glauben) Itē habitus fidei facit inclinationē in hoīe ad repellēduꝫ cō­traria fidei(die gewōlich haltūg ges glaubēs macht. ⁊cͣ. .i. der krafft zu wurcken) ſicut em̄ facere meliꝰ eſt qͣꝫ fa cere. ita potētia faciēdi melior eſt qͣꝫ impotētia faciēdi. Itē habitꝰ eſt melior qͣꝫ pͥuatio(daß weſen der wircklickeit iſt beſſer beraubung der wurcklichkeit. hoc eſt facere eſt melius qͣꝫ facere. Itē habitu corde hūilitatē ſeruare. in vſſerlichē wādel vl̓ kleydūg. ⁊cͣ. Itē hītu ordinās ī deū creaturas(noch vel in gewonlich wurkūg) Itē habi bitu(durch gewonheit vel gewonlichkeit/ noch gewon­heit. intēdere aliquē finē. ſic actu cogitat de tali fi ne. ſꝫ ſi cogitaret actualiter faceret. Prudētia eſt habitus actiuꝰ rōe(wurcklichkeit mit der vernunfft. Habitus tꝑantie(tuglich gewōlichkeit. Diſciplina d̓t. ſis diſpoſitus in habitu.i. in oībꝰ rebꝰ ꝑtinent ad(die eim zu ſteen) debet hr̄e inſcorꝑe in aīa. Chriſtꝰ habi­tu redemit oēs ſua paſſione.i. potētia(macht halb) ita ex ꝑte ip̄ius qͣntum in ip̄o fuit nullus damnabit̉. ita xp̄i paſſio hītuſufficiēs eſt redimere oēs homines ſalua­re. ſed non actu redimit nec ſaluat oēs. ideo eſt. qꝛ mali reſiſtūt ex ſua culpa indiſpoſitōe ſunt ꝑceptiui gr̄e Itē habitꝰ ꝑticipiū(iſt gehaltē) vt habitus eſt vt. ⁊c̓. iſt gehalten worden vor ein menſchen Habitualis gr̄a(zierlichkeit der ſele. gewonlich neygūg die einen tribt zun wercken. Habitual̓ intētio oronis(gewonlich vffmerckūg/ ita qͥs