Seite
Liber cunqꝫ ſint: etiā ſi qͦtidie ꝑpetrēt̉ nec ab eis vita diſcēdat ī meliꝰ cōmutata: ꝑ elemoſynā venia nō negata remitti ſibi poſſe p̄ſumūt. Sꝫ bn̄ ꝙ iſti dignas ꝓ pctīs cōmonēt elemoſynas eē fa ciēdas: qm̄ ſi dicerēt qͣleſcūqꝫ elemoſynas pro pctīs ⁊ qͦtidiāis ⁊ magnis: ⁊ qͣꝫtacūqꝫ ſceleꝝ cō ſuetudīe miſcd̓iaꝫ poſſe īpetrare dīnā: vt ea qͦ tidiana remiſſio ſeq̄ret̉: viderēt rem ſe dice̓ ab ſurdā atqꝫ ridiculaꝫ. Sic eī cogerēt̉ fateri fieri poſſe: vt opulētiſſimꝰ hō decē nūmulis diurnis ī elemoſynas īpēſis: homicidia: ⁊ adulteria: ⁊ nefaria q̄qꝫ facta redīeret Qd̓ ſi abſurdiſſimū ⁊ īſaniſſimū eſt dice̓: ꝓfecto ſi q̄rat̉ q̄ digne ſint ꝓ pctīs elemoſyne: d̓qͥbꝰ etiaꝫ xp̄i p̄curſor ille Aat. 3. dicebat. Facite gͦ fructus dignos penitētie: ꝓ culdubio n̄ īuenient̉ eas facere: qͥ vitā ſuā vſqꝫ ad mortē qͦtidianoꝝ criminū ꝑpetratōe ꝯfodi unt. Primū qꝛ ī auferēdis rebꝰ aliēis lōge pl̓a diripiūt: ex qͥbꝰ ꝑ exigua pauꝑibꝰ largiēdo xp̄m ſe ad hͦ paſce̓ exiſtimāt: vt licētiā malefctōꝝ ab illo ſe emiſſe vel qͦtidie potiꝰ emere credētes: ſecuri dānabilia tāta cōmittāt. Qui ſi pro vno ſcelere oīa ſua diſtribuerēt īdigētibꝰ membris j. Coꝝ. 13. xp̄i niſi deſiſterēt a talibꝰ factis: habēdo carita tē q̄ nō agit ꝑperā: aliqͥd eis ꝓdeſſe n̄ poſſet. qͥ gͦ dignas ꝓ ſuis pctīs elemoſynas fac̄: priꝰ eaſ face̓ īcipiat a ſeip̄o. Indignū ē em̄ vt ī ſe n̄ faci­Mat. 22. at qͥ fac̄ ī ꝓximū cū audiat dicētē dn̄m. Diliges ꝓximū tāqͣꝫ teip̄m. Itēqꝫ audiat. Miſere̓ anīe Ecc̄i. 30. tue placēs deo. hāc gͦ elemoſynā.i. vt deo pla ceat: nō faciēs aīe ſue: quō dignas ꝓ pctīs ſuis elemoſynas face̓ dicēdꝰ ē? Ad hͦ em̄ ⁊ illud ſcri Ecc̄i. 14. ptū ē Qui ſibi malignꝰ ē cui bonꝰ erit? Or̄ones qͥppe adiuuāt elemoſyne. Et vtiqꝫ intuēdū eſt qd̓ legimꝰ. Fili peccaſti: nō adijcias iteꝝ: ⁊ d̓ p̄ Ibid̓. 2j. teritis tuis dep̄care vt dimittāt̉ tibi. Propt̓ hͦ gͦ elemoſyne faciēde ſūt: vt cū d̓ p̄t̓itis pctīs d̓­p̄camur. exaudiamur. nō vt ī eis ꝑſeuerātes li cētiā malefaciēdi nos ꝑ elemoſynas comꝑare credamꝰ. Iō āt dn̄s ⁊ dextris elemoſynas ab eis factas. ⁊ ſiniſtrꝭ nō factas ſe īputatuꝝ eē p̄ dixit. vt hīc on̄deret qͣꝫtū valeāt elemoſyne ad pͥora delēda. nō ad ꝑpetua īpune cōmittenda pctā. Tales āt elemoſynas n̄ dicēdi ſūt face̓. qͥ vitā nolūt a cōſuetudīe ſceleꝝ ī meliꝰ cōmuta re. Quia ⁊ ī hͦ ꝙ ait Qn̄ vni ex minīs meis nō abat. 25 feciſtis mihi nō feciſtis on̄dit eos n̄ facere etiā qn̄ ſe facere exiſtimāt. Si em̄ xp̄iano eſurienti panē tanqͣꝫ xp̄o darēt. ꝓfecto ſibi panē iuſticie qd̓ ip̄e xp̄s ē n̄ negarēt. qm̄ deꝰ n̄ cui det̉. ſꝫ quo aīo det̉ attēdit. Qui gͦ xp̄m diligit ī xp̄iāo. hoc aīo ei porrigit elemoſynā qͦ accedit ad xp̄m. n̄ qͦ vult recedere īpunitꝰ a xp̄o Tāto em̄ magis qͥſqꝫ deſerit xp̄m. qͣꝫto magꝭ diligit qd̓ īprobat xp̄s. Nā qͥd cuiqͣꝫ ꝓdeſt qd̓ baptizat̉: ſi nō iuſti ficat̉? Nōne qͥ dixit: niſi qͥs renatꝰ fuerit ex aqͣ Ioh̓.3. ⁊ ſpūſancto n̄ ītrabit ī regnū dei: ip̄e etiā dixit Niſi abūdauerit iuſticia vr̄a ſuꝑ ſcribaꝝ ⁊ pha Math̓. 5. riſeoꝝ: nō ītrabitis ī regnū celoꝝ? Cur illud ti mēdo multi curāt baptizari: ⁊ hͦ nō timēdo: nō multi curāt iuſtificari Sic̄ gͦ nō dic̄ fratri ſuo fa Ibidem. tue: qͥ cū hͦ dic̄: nō ip̄i frat̓nitati ẜ pctō eiꝰ īfēſus ē: alioqͥn reꝰ erit gehēne ignis: ita ecōtrario: qͥ porrigit elemoſynā xp̄iano: nō xp̄iāo porrigit: qͥ nō ī eo diligit xp̄m: nō āt diligit xp̄m: qͥ iuſtifi cari recuſat a xp̄o. Et quēadmodū ſi qͥs p̄oc­cupatꝰ fuerit ī aliqͦ delicto: vt fratri ſuo dicat fa tue.i. nō eiꝰ pctm̄ volēs auferre cōuincit̉ īiuſti cie: parū ē illi ad hͦ redimēdū elēoſynas facere niſi etiā qd̓ ibi ſequit̉ remediū recōciliationis adiūgat. Ibi eī ſequit̉. Si gͦ offers munꝰ tuum Ibidem. ad altare: ⁊ ibi recordatꝰ fueris qꝛ frat̓ tuꝰ hꝫ a liqͥd aduerſū te: relinq̄ ibi munꝰ tuū an̄ altare ⁊ vade priꝰ recōciliare fratri tuo: ⁊ tūc veniēs offeres munꝰ tuū: ita parū ē elēoſynas qͣꝫtaſli­bet facere ꝓ qͦcūqꝫ ſcelere: ⁊ in ꝯſuetudine ſce leꝝ ꝑmanere Or̄o ꝟo qͦtidiana quā docuit ip̄e dn̄s: vn̄ ⁊ dn̄ica nuncupat̉: delet qͥdē qͦtidiana pctā cū qͦtidie d̓r. Dimitte nob̓ debita nr̄a. quā Mar. 6. do id qd̓ ſequit̉ n̄ ſolū d̓r: ſꝫ etiā fit. Sic̄ ⁊ nos di mittimꝰ debitoribꝰ nr̄is Sꝫ qꝛ fiūt pctā iō dicit̉ nō vt iō fiāt qꝛ d̓r. Per hāc em̄ voluit ſaluator on̄dere: qͣꝫtūlibet iuſte in huiꝰ vite caligīe atqꝫ īfirmitate viuamꝰ: nō nob̓ de eē pctā ꝓ qͥbus di mittēdis dēamꝰ orare: ⁊ eis qͥ ī nos peccāt vt ⁊ nob̓ ignoſcat̉ ignoſcere Nō itaqꝫ ꝓpterea dn̄s ait. Si dimiſeritis pctā hoībꝰ: dimittet vob̓ et Ibidem. pr̄ veſter pctā vr̄a: vt d̓ hac or̄one ꝯfiſi: ſecuri qͦ tidiana ſcelera faceremꝰ: vel potētia qͣ n̄ time remꝰ hoīm leges: vel aſtucia q̄ ip̄os hoīes fal­leremꝰ: ſꝫ vt ꝑ illā diſceremꝰ: nō putare nos eē ſine pctīs. etiā ſi a crimībꝰ eēmꝰ īmūes: ſic̄ etiā legꝭ veterꝭ ſacerdotes hͦ ip̄m deus d̓ ſacrificijs admonuit: qͥ iuſſit eos pͥmū ꝓ ſuis: deinde pro ppl̓i offerre pctīs. Nā etiā ip̄a ꝟbatāti magiſtri ⁊ dn̄i nr̄i vigilant̓ ītuēda ſūt. Nō em̄ ait. Si di­Aat..e. miſeritꝭ pctā hoībꝰ: ⁊ pr̄ veſter dimittet vobis qͣliacūqꝫ pctā: ſꝫ ait pctā vr̄a. Quotidianā qͥp­pe orationē docebat: ⁊ iuſtificatꝭ vtiqꝫ diſcipul̓ loquebat̉. Quid ē gͦ pctā vr̄a: niſi pctā ſine qͥbꝰ nec vos eſtꝭ: qͥ iuſtificati ⁊ ſāctificati eſtis Ubi gͦ illi qͥ ꝑ hāc or̄onē occaſionē p̄petrādoꝝ qͦtidie ſceleꝝ querūt: dicūt dn̄m ſignificaſſe etiaꝫ ma gna pctā: qm̄ nō dixit: dimittet vob̓ pctā ꝑua: ſꝫ pctā vr̄a. Ibi nos ꝯſiderātes qͣlibꝰ loq̄bat̉: ⁊ au diētes dictū pctā veſtra: nihil aliud dēmꝰ exiſti mare qͣꝫ ꝑua: qm̄ taliū iā nō erāt magna Uerū tamē nec ip̄a magna a qͥbꝰ oīno mutatꝭ ī meliꝰ moribꝰ recedendū eſt: dimittunt̉ orātibꝰ: niſi Ibidem. fiat qd̓ ibi d̓r. Sic̄ ⁊ nos dimittimꝰ de bitoribus