Liber Roma. j. quaquauerſum oculos duxerimꝰ: clariſſima ꝑ ſpicuitate videamꝰ: nō ſicut nūc inuiſibilia dei ꝑ ea q̄ facta ſunt intellecta ꝯſpiciunt̉ ꝑ ſpeculū j. Coꝝ. 13. in enigmate ⁊ ex ꝑte: vbi plus in nobis valet fi des qͣ credimꝰ: qͣꝫ reꝝ corꝑaliū ſpecies quā per oculos cernimꝰ corꝑales. Sꝫ ſicut hoīes inter quos viuētes: motuſqꝫ vitales exercentes viuimꝰ: mox vt aſpicimꝰ nō credimꝰ viuere ſꝫ videmꝰ cū eoꝝ vitā ſine corꝑibꝰ videre neq̄amus quā tn̄ in eis ꝑ corꝑa remota oī ambiguitate cō ſpicimꝰ ita quacūqꝫ ſpiritalia illa lumīa corpoꝝ nr̄oꝝ circūferemꝰ: incorꝑeū deū oīa regenteꝫ etiā ꝑ corꝑa ꝯtuebimur. Aut ergo ꝑ illos oculos ſic videbit̉ deꝰ. vt aliqͥd habeant in tāta excellentia menti ſimile qͦ ⁊ incorꝑea natura cernat̉: qd̓ vllis exemplis ſine ſcripturaꝝ teſtimonijs diuinaꝝ vel difficile vel īpoſſibile eſt on̄de re. Aut qd̓ eſt ad intelligendū faciliꝰ: ita deus nobis erit notꝰ atqꝫ ꝯſpicuꝰ: vt videat̉ ſpū a ſin gulis nobis in ſingulis nobis: videat̉ ab altero in altero: videat̉ in ſeip̄o: videat̉ in celo nouo: ⁊ in terra noua: atqꝫ in oī q̄ tunc fuerit creatura. videat̉ ⁊ ꝑ corꝑa in oī corꝑe quocūqꝫ fuerīt ſpiritalis corꝑis oculi acie ꝑueniēte directi: pa tebūt etiā cogitatōes nr̄e inuicē nobis. Tunc j. Coꝝ. 4. em̄ īplebit̉ qd̓ apl̓s cū dixiſſet: Nolite an̄ tp̄s iudicare quicqͣꝫ: mox addidit donec veniat dn̄s: ⁊ illumīet abſcōdita tenebraꝝ: ⁊ maīfeſtet cogitatōes cordis: ⁊ tūc laus erit vnicuiqꝫ a deo. Uāta erit illa felicitas Ca. XXX vbi nullū erit malū: nullū latebit bonū: vacabit̉ dei laudibꝰ: qͥ erit oīa in j. Coꝝ. 15. oībus. Nā qͥd aliud aget̉ vbi neqꝫ vlla deſidia ceſſabit̉: neqꝫ vlla indigētia laborabit̉: neſcio. Admoneor etiā ſctō cātico vbi lego vel audio Ps.43. Btī qͥ habitāt in domo tua dn̄e: in ſcl̓a ſcl̓oꝝ lau dabūt te. Oīa mēbra ⁊ viſcera īcorruptibil̓ cor poris q̄ nunc videmꝰ ꝑ vſus neceſſitatis varios ⁊ motꝰ diſtributa: qm̄ tūc nō erit ip̄a neceſſitas ẜ plena: certa: ſecura: ſempiterna felicitas: ꝓfi ciēt laudibꝰ dei. Oēs qͥppe illi de qͥbus iā ſum lo cutꝰ: qͥ nūc latent harmoīe corꝑal̓ numeri nō la tebūt intrinſecꝰ ⁊ extrinſecꝰ ꝑ corꝑis cuncta di ſpoſiti: ⁊ cū ceteris rebꝰ q̄ ibi magne atqꝫ mira biles videbunt̉: rōnales mētes in tāti artificis laude rōnabilis pulchritudīs delectatōe ſucce dēt. Qui motꝰ illic taliū corꝑm ſint futuri teme re definire nō audeo qd̓ excogitare nō valeo: tn̄ ⁊ motꝰ ⁊ ſtatꝰ ſic̄ ipſa ſpēs decēs erit: qͥcunqꝫ erit vbi qd̓ nō decebit nō erit. Certe vbi volet ſpūs: ibi ꝓtinus erit corpꝰ: nec volet aliqͥd ſpiritꝰ. qd̓ nec ſpm̄ poſcit decere nec corpꝰ. Uera ibi gl̓ia erit vbi laudātis. nec errore quiſqͣꝫ: nec adulatōe laudabit̉. Uerꝰ honor qͥ nulli negabit̉ digno: nulli deferet̉ indigno: ſed nec ad eū ambiget vllus indignus. vbi nullꝰ ꝑmittet̉ eē niſi dignus. Uera pax ibi eſt. vbi nihil aduerſi nec a ſeipſo. nec ab alio qͥſqꝫ patiet̉. Premium virtutꝭ erit ip̄e qͥ virtutē dedit: eiqꝫ ſeip̄m quo meliꝰ ⁊ maiꝰ nihil poſſit eſſe ꝓmiſit. Quid eſt em̄ aliud qd̓ ꝑ ꝓph̓am dixit. Ero illoꝝ deꝰ. ⁊ ipHierre. 3 ſi er̄t mihi plebs. niſi ego ero vn̄ ſatiēt̉. ego ero quecūqꝫ ab oībꝰ honeſte deſiderent̉. ⁊ vita et ſalꝰ. ⁊ victꝰ. ⁊ copia. ⁊ gloria. ⁊ honor. ⁊ pax et oīa bona? Sic em̄ ⁊ illud recte intelligit̉. quod ait apoſtolꝰ. vt ſit deꝰ oīa in oībꝰ. Ip̄e finis erit j. Coꝝ. 15 deſiderioꝝ nr̄oꝝ. qͥ ſine fine videbit̉. ſine faſtidio amabit̉. ſine fatigatiōe laudabit̉. Hoc munus. hic effectꝰ. hic actꝰ ꝓfecto erit oībꝰ. ſic̄ ip̄a vita eterna cōmunis. Ceteꝝ qͥ futuri ſint pro meritis p̄mioꝝ etiā gradꝰ honorū atqꝫ gloriarū. qͥs eſt idoneus cogitare. qͣꝫtomagis dicere Qd̓ tn̄ futuri ſint. nō eſt ambigenduꝫ. Atqꝫ id etiā beata ciuitas illa magnum in ſe bonū videbit. ꝙ nulli ſuperiori vllus inferior inuidebit: ſicut nūc non inuidēt archangelis āgeli ce teri: tā nollet eſſe vnuſqͥſqꝫ qd̓ non accepit: qͣꝫuis ſit pacatiſſimo ꝯcordie vinculo ei qͥ accepit obſtrictꝰ: qͣꝫ nec in corꝑe vult oculus eē qͥ eſt digitus: cū membꝝ vtrūqꝫ ꝯtineat totius carnis pacata cōpago. ſic itaqꝫ habebit donū aliꝰ alio minus. vt hoc qͦꝫ donū habeat: nec velit ampli us. Nec iō libeꝝ arbitriū non habebūt: qꝛ peccata eos delectare n̄ poterūt: Magis qͥppe erit libeꝝ a d̓lectatōe peccādi vſqꝫ ad delectationē non peccādi indeclinabilē libertatē. Nā pͥmuꝫ libeꝝ arbitriū qd̓ hoī datū eſt qn̄ primū creatꝰ ē rectꝰ: potuit nō peccare: ſꝫ potuit ⁊ peccare: h̓ aut nouiſſimum eo potentiꝰ erit: qͦ peccare nō poterit. Uerū hͦ qͦꝫ dei mūere: nō ſue poſſibili tate nature. Aliud ē em̄ eē deū aliud ꝑticipē d̓i Deꝰ naͣ peccare nō poteſt. ꝑticeps ꝟo dei ab illo accipit vt peccare nō poſſit. Se ruādi āt gra dus erāt diuini muneris. vt pͥmū daret̉ liberū arbitriū qͦ nō peccare poſſet hō. nouiſſimum qͦ peccare nō poſſet. atqꝫ illd̓ ad comꝑandū meritū. hoc ad recipiendū p̄miū ꝑtineret. Sꝫ qͥa peccauit iſta natura cū peccare potuit. largiore gr̄a liberat̉ vt ad eā ꝑducat̉ libertatem. in qͣ peccare nō poſſit. Sic̄ em̄ pͥma īmortalitas fu it. quā peccādo adā ꝑdidit. poſſe nō mori. nouiſſima erit nō poſſe mori. ita primū liberū arbitriū poſſe nō peccare. nouiſſimū n̄ poſſe peccare. Sic em̄ erit inamiſſibilis volūtas pietatꝭ ⁊ equitatis. quō ⁊ felicitatꝭ. Nam vtiqꝫ peccan do: nec pietatē nec felicitatem tenuimus. voluntatē vero felicitatis: nec ꝑdita felicitate ꝑdi dimus. Certe deus ipſe nunqͥd qꝛ peccare non 