De impen. in re. dota. fac. utilitatē: aut ad utilitatē illius āni. Sꝫ circa hoc q̄rit gl. ꝗd ſi fit expēſa ad utilitatē. x. annorū. Et rn̄det ꝙ dicit̉ expēſa neceſſaria: ⁊ uenit d̓ducenda qd̓ no. hoc intellige veꝝ ſi poſt impenſas factas matrimoniū ſtatiꝫ eſt ſolutū. Sꝫ ſi mr̄imōiū nō eēt ſolutū: tūc ꝑ totū d̓cēniū ꝑderet expēſas cū fructibꝰ. ar. l. diuortio.§. qd̓ ī ānoª. sͣ. ti. i. Itē ſi matrimoniū durauit ꝑ mediā ꝑtē tꝑis medie tas tm̄ q̄ reſpicit vtilitatē futuri tꝑis veniet repe tēda. argu. d.§. qd̓ in āno. T in totū. Ex pͥn. ſume regu lā q̄ impenſe dicāt̉ neceſſarie. qd̓ declaraui. sͣ. eo. l. i. in pͥnci. ¶ Ex fine no. ꝙ ſufficit ab initio intereſſe. licꝫ ex poſtfacto d̓ſierit. qd̓ tractat dy. hic ⁊ plenius per Cy. in. l. ad cōparādas. C. mā. dixi in. l. ꝗ aūt.§. .i. sͣ. ſiquis cau. Ex. l. ſequēti. ¶ Quid ſit dicere nomē iuris: et an̄ poſſit maritus potius repetere īpēſas ꝙͣ retinere funduꝫ: ⁊ ꝗd ſi mulier vult penes maritū dimittere fundū potius ꝙͣ ſoluere expēſas: an maritꝰ poſſit ꝯtradicere. ⁊ an aliquo caſu ꝑꝑ impēſas dos d̓ nouo uideat̉ dari. Et an maritus debeat facere īpēſas utiles. Et an ſi plures fratreſ hn̄t autiquum feu dū: ⁊ vnus cōmittat feloniaꝫ deinde dominus remittat: an dicat̉ nouū feudū uel retineat natu rā antiꝗ: ⁊ an cōpēſatio fiat ipſo iure. Uod dicitur. Expēſe ne ceſſarie in dotē facte minuūt dotē ⁊ ꝙͣtitatē in dote ꝯtētā nō corꝑa dotalia: ſecꝰ ſi extra dotē ſint facte. Itē muliere ſoluente eas dos creſcit. h. d. Et eſt ſubtilis ⁊ difficilis multū: ⁊ diuidit̉ in qͣtuor ꝑtes vſqꝫ ad.§. ſi doſ. primo declarat regu lā de dote minuēda ꝓpter īpēſas nō porrigi ad corꝑa: ⁊ hoc ꝓbat ꝑ abſurdū: ⁊ marito cōſulit. Scd̓o d̓clarat regulā ꝑtinere ad ꝙͣtitates. Tertio d̓clarat regulā nō ꝑtinere ad expēſas factas exͣ dotē. Quarto determīat vnā qōnē circa p̄dicta vſqꝫ ad.§. ſi dos. ſcd̓a ibi. igit̉. tertia ibi. d̓ hiſ qͣrta ibi: ſꝫ ſi impēſis. ¶ Op. hͨ dr̄ ꝙ corpora nō minuūt̉ ꝓpter īpenſas. Cōtra d̓. l. ſi is.§. qd̓ dici tur. sͣ. d̓ iure do. Huiꝰ timore ſunt hͦ in glo. mag. qͣttuor opi. prīa ꝙ nō minuit̉ corpus ꝓpter īpē ſas.ſ. ab initio: ut hic: ſed ſi mulier ceſſat ſoluere ꝑ ānū: tunc minuitur: ut in cōtrario. uide gl. q̄ īcipit vniuerſitas. ibi ſed ſi poſtea mulier: ⁊ ibi ſꝫ ſi maritus. Iſta opi. non placet glo. nec doc. ꝗa ib vr̄ tex. ꝙ ab initio minuat̉. vn̄ alij dicūt ꝙ ſta tiꝫ minuit̉ corpus. ſꝫ muliere ſoluēte īfra ānū fin git̉ nō eē minutū. q̄ opi. nō ē uera. nā in cōtrario ſceuola dicit. aut īpenſe equalēt toti fūdo: ⁊ totuſ fūdꝰ d̓ſinit eēt dotalis: ut ibi. ſed qn̄ equalēt parti nil dicit. vn̄ alij dicūt ꝙ equalēt toti fūdo. ⁊ tūc totꝰ fūdus d̓ſinit eē dotalis: ut ibi. Aut eꝗ ualēt ꝑti fūdi: ⁊ ꝓ ꝑte nō minuit̉ corpus: ut hic Iſta ſo. eſt ꝯtra tex. huiꝰ. l. vbi reputat̉ abſurdū diminutionē fieri ī totū vel ī ꝑteꝫ. ibi ceterū. hec res ⁊cͣ. Vn̄ alij dicūt ꝙ ibi ponit̉ opi. ſceuole. hͨ Uulpiani ꝗ eū manifeſtiſſime rep̄hendit: ⁊ iſta ē ꝟa. Et uide gl. ibi uel illd̓ qd̓ dicit̉ ⁊cͣ. ¶ Vt er go hͨ examinemus. arguo prīo ꝓ ſceuola. ꝓ quo facit ꝙ d̓bemꝰ leges legibus ꝯcordare: vt. l. i. C. d̓ inof. do. Scd̓o ꝗa ibi in tex. dr̄ d̓ſinit. Itē ibi in tex. dicit reuertat̉: ergo d̓ſinit eē. Itē dicit ꝙ ē rō ꝗa pars fūdi deſinit eē dotalis ne inducat̉ cōio q̄ rō ceſſat qn̄ īpēſe equalēt toti fundo: ⁊ iſtā rōnē ponit Io. in ꝯtrario. Et hanc opi. Sceuole: vt diſtinguamꝰ an expēſe equalēt toti fundo vel ꝑti tꝫ gl. C. de rei vxo. ac.§. ſꝫ nec ob impēſas: ut ibi tꝫ Ia. de ra. ⁊ Cy. ⁊ gl. īſti. de ac.§. fi. ⁊ etiam dy. ¶ In ꝯtrariū ꝯtra Sceuolam ꝓbat̉: ꝗa in. l. a ¶.§. ꝙ in anno. ſed ille tex. nō bn̄ facit. ſed bo nus tex. ē in .l. domos. d̓ le. i. ⁊ ibī uide moder. d̓ iſtis īpenſis factis: ⁊ no. bn̄ qn̄ ſit vti litas ad certū tp̄s vid̓ q̄ dixi pꝰ imo. in. d. l. domos. ꝯtraria dr̄ manifeſta iniꝗtas. ⁊cͣ. Itē ꝗa ibi dr̄ īpleat̉. Tertio ꝑ rōnē nō dꝫ eē d̓terior ꝯditō mu lieris ꝙͣ alterius īmo melior: ut. l. i. sͣ. ti. i. Sed ſi alius expēdit in rē meā neceſſario pluſꝙͣ valeat nō deſinit res eē mea: ut. l. ſi ẜuos. sͣ. de pig. act. ergo ⁊cͣ. Pretera vr̄ tex. pone ſi ẜuus dare d̓beret dn̄o pluſꝙͣ habeat in peculio. an corꝑa deſināt eē peculiaria. Caſus eſt ꝙ nō in. l. peculium .§. ſi ere. sͣ. d̓ pecu. Preterea ꝯtra Sceuolaꝫ eſt tex. in ꝟſi. ceterū. ꝙ iniquū ē minui in totuꝫ vel ī ꝑtē. Sed ad hoc vidi rn̄deri hoc mō exponēdo ſic ꝟſi. ceterū. hec res facit d̓ſinere eē fundū dotalē. ſubaudi.ſ. totū. eo caſu quo impēſa equalet toti fūdo: qd̓ ē uerū. Seꝗt̉ vel eiꝰ ꝑti. ſubaudi.ſ. eo caſu quo equalet ꝑti fūdi qd̓ eſt abſurdū: ſed hec expoſitio ē manifeſte ꝯtra tex. ꝗ dicit vtrūqꝫ abſurdū. Itē ꝯtra tex. ꝗa rō tex. ē qͣre nō ſit dimi nutio: ꝗa nō ſit cōpēſatio ſpeciei ad quātitatem vt pꝫ in ꝟ. igit̉: teneo ergo opi. Vulpiani reprobata opi. ſceuole. ¶ Ad ꝯtrariū rn̄. ⁊ dic ꝙ nos debemꝰ leges legibꝰ cōcordare ſi poſſumus. ſꝫ hͨ nō poſſimꝰ: ꝗa directe ꝯtradicūt. Nō ob. qd̓ ibi dr̄ d̓ſinit: ꝗa ibi loꝗt̉ ẜm opi. Sceuole reprobatā ꝑ Vulpianū. Nō ob. qd̓ dr̄ reuertat̉: ꝗa ē impropria locutio. ſicut ꝟbū reddere ponit̉ ꝓ dare. vt. l. cū ꝗdā. d. le. ij. ⁊. l. v̓bū reddēdi. d̓ ꝟ. ſig. nō ob. rō Io. ꝗa non ē illa rō ne inducat̉ cōio: ſꝫ illa ꝗa ſpeciei ad ꝙͣtitatē nō ſit ꝯpēſatio: ut hic. ¶ Op. dicit̉ hic ꝙ diminutio fit ꝓpter īpēſas ne ceſſarias qn̄ pecunia ē in dote. Cōtra in peccūia nō pōt fieri īpēſa neceſſaria. Sol. gl. intelligit ꝙ in dote erat corpꝰ ⁊ pecunia. ſecus ſi ⁊ pecunia tm̄: ⁊ vide gl. q̄ dicit qn̄ corpꝰ ineſtimatuꝫ ⁊cͣ. Et ſic habes ꝙ qn̄qꝫ ē pecunia ſeu quātitaſ tm̄ ī do te: ⁊ nō ſit dotis diminutio ꝓpter impēſas neqꝫ rei ī dotē cōprehenſe. qn̄qꝫ eſt corpus tm̄ in dote: ⁊ tunc ſit diminutio dotis: ⁊ iuris. quādoqꝫ ē corpus: ⁊ quantitas ſeu pecunia in dote: ⁊ tunc ꝓpter impenſas neceſſarias diminuit̉ pecunia. ¶ Oppo. hic dicitur ꝙ vir remanet in d̓tētatiōe rerū. Cōtra. C. de rei vxo. ac.§. ſꝫ nec ob īpēſas. So. ꝗdā dicūt ꝙ hic vir remanebit ⁊cͣ. corrigit̉. dic ueriꝰ ꝙ.§. ſꝫ nec ob īpēſas: loꝗt̉ de īpēſis vtilibus vel uolūtarijs. ſꝫ ꝓ neceſſaris ꝯpetit retentio: ut hͨ. iō nō corrigit̉. ¶ Quero dr̄ hic. nec.n. ip̄o iure corporū: ſꝫ dotis ſit diminutio. ꝗd vult dicere. Gl. mirabiliter d̓clarat ꝙ dos ē quoddā nomē iuris ſic̄ hereditas peculiū: ⁊ ſil̓ia qd̓ not. ⁊ declaraui. sͣ. ti. i. in rub. ¶ Quero ꝗd ē dicere nomē iuris. Rn̄deo.i. nomē eiꝰ qd̓ ē ius: uel dic id ē nomē a iure īductū. pͥmum plus placꝫ. Iſta aūt noīa iuriſ q̄dā ſūt ꝑticularia: vt obligatō ſer uitus: ⁊ ſil̓ia: ⁊ de iſtis loꝗt̉ inſti. de re. cor. ⁊ in cor. ⁊. l. i.§. fi. sͣ. de re diui. Ouedā ſūt nomīa iu ris vl̓ia: ⁊ iſta q̄dā ꝯtinēt vniuerſitatē ꝑſonarū: vt populꝰ collegiū: ⁊ ſimilia: vt. l. ꝓponebat̉. sͣ. de iud. ⁊. l. mortuo. jͣ. d̓ fideiuſſo. Quedā ſūt no mīa iuris uniuerſitatis reꝝ tm̄: ut grex. Quedaꝫ ſūt noīa vniuerſitatis iuriū: ⁊ reꝝ: ut hr̄ditas pe culiū dos pr̄imoniū: ⁊ ſimilia: ⁊ d̓ hͨ. nō multuꝫ curo. ¶ Quero ꝗd ſi uir vult potiꝰ repetere impēſas ꝙͣ hēre fūdū. gl. magna hic dicit ꝙ p̄t ibi ſꝫ ſi maritus ⁊cͣ. Mihi vr̄ ꝙ iſta qō ſit fūdata ſu per illa opi. quā ſupra reprobaui. ſed tenēdo ꝗ ꝓpter īpēſas equalētes toti fūdo fūdꝰ d̓ſinit eē dotalis: tūc.n. ē qō. q̄ro ꝗd ſi uir velit reſtituere fūdū ⁊ repetere expēſas: ſꝫ vt dixi nūqͣ fūdꝰ deſi nit eē dotalis: nec vir p̄t retinere muliere nolēte ſoluere ẜm opi. Vulpiani. dꝫ ergo ſic formari q̄ ſtio. ¶ Quid ſi uxor vult apud viꝝ dimittere fū dū: ⁊ īpēſas nō ſoluere: an vir poſſit ꝯtradicere: ⁊ tūc bn̄ ꝓcedūt leges allegate in glo. ꝓ quo vr̄
