Seite
neceſſitatē. non tollitur quin voluerit aliquas res eſſe que de neceſſitate ſint. ⁊ aliquas que ſint contingēter ad hoc ꝙ ſit in rebus diuerſitas ordinata. Nibil igitur probibet res quaſdā diuina voluntate productas neceſſarias eſſe. Et conſequēter hec declarando ſubdit eſſe neceſſe ſimpliciter non repugnat ad rationem eſſe creati. Nihil enim habet aliquid neceſſe eſſe quod tamen ſue neceſſitatis cauſam habet ſicut concluſiones demonſtrationum. Nihil igitur probibet quaſdam res ſic eſſe productas a deo. vt tn̄ eas eſſe ſit neceſſe ſimpliciter. Et iterū poſtea ibidem aliam rationeꝫ concludit. Sic igit̉ aliqua crea tura de neceſſitate habet eſſe. Ex quibus clare patet ꝙ non ſolum concedit quaſdam res diuina voluntate productas ne­ceſſarias eſſe vel eas neceſſe eſſe. ſed etiam concludit ꝙ quedā de neceſſitate ſunt. ⁊ ꝙ eas eſſe eſt neceſſe ſimpliciter. ⁊ de ne ceſſitate babent eſſe. modo hoc repugnat libertati diuine volū tatis. quod arguitur ſic. Quia iſta cōſequentia eſt bona. deus vult creaturam eſſe. ergo creatura eſt ⁊ econtra. et per conſe­quens ſi antecedens libere ⁊ voluntarie verificatur de aliqua creatura. conſequens conſequenter verificatur de eadem. qꝛ ſi deus libere ⁊ contingenter vult quamlibet creaturam eſſe. ſe quitur ꝙ quelibet creatura eſt contingenter ⁊ nulla eſt de ne­ceſſitate. vnde etiam ex oppoſito ſumitur oppoſitum. qꝛ ⁊c. Quartus error huius doctrine eſſe dicitur in quadam rōne que ibidem ſequitur. que dicit ꝙ quāto aliquid magis diſtat ab eo quod per ſeipſum eſt ens. ſcilicet a deo. tanto magis pro pinquum eſt ad non eſſe: quanto igitur aliquid eſt propinquiꝰ deo. tanto magis recedit a non eſſe. que autem iam ſunt pro­pinqua ſunt ad non eſſe per hoc quod habent potentiā ad nō eſſe. Illa igitur que ſunt deo propinquiſſima ⁊ per hoc a non eſſe remotiſſima. talia eſſe oportet ad hoc ꝙ ſit ordo rerum cō pletus. vt in eis non ſit potentia ad non eſſe. talia autem ſunt neceſſaria abſolute. Sic igitur aliqua creatura de neceſſitate habet eſſe. Hec autem ratio deficit in multis. Primo in hoc ꝙ ſupponit ꝙ entia deo propinquiſſima ſicut angeli tāto magis recedunt a non eſſe hoc enim proprie loquendo non eſt verum quia proprie nihil diſtat vel recedit a non eſſe ⁊c. Quintꝰ er. ror predicte poſitionis eſt in ipſius declaratione in qua dicit­Sciendum eſt itaqꝫ ꝙ ſi rerum creaturam vniuerſitas conſi­deretur. prout ſunt a primo principio inueniuntur dependere exvoluntate non ex neceſſitate principij niſi neceſſitate ſuppo­ſitionis vt dictum eſt. Si vero comparētur ad principia prima inueniuntur neceſſitatem habere abſolutam. Nihil enim pro­hibet ailqua principia non ex neceſſitate produci. quibus ta­men poſitis de neceſſitate ſequitur talis effectus ſicut mors animalis huiuſmodi neceſſitatem abſolutam babet propter hoc ꝙ ex contrarijs iam eſt compoſitum ꝙͣuis ipſum ex con­trarijs cōponi non fuiſſet neceſſarium abſolute. Similiter au­tem ꝙ tales rerum nature a deo producerentur voluntarium fuit ꝙ autem eis ſic ſtatutis aliquid proueniat vel exiſtat ab­ſolutam neceſſitatem habet. Ex quo patet ꝙ hec poſitio eſt lo cutio impropria ⁊ petit principiuꝫ. qꝛ hoc aſſumit ꝙ debet pro bare. Nam per exemplum poſitum patet ꝙ vocat neceſſitateꝫ abſolutam illam que non eſt ex conditione vel ſuppoſitione ſi­cut mors huius animalis non ex ſuppoſitione vel conditione qd̓ animal nō ſit ex ꝯͣrijs ꝯpoſitū nō bꝫ neceſſitatē. et iō nō hꝫ neceſſitatē niſi cōditionalē ⁊c. Sextus error doctrine predi­cte aſſignari poteſt in quodam dicto quod ſequitur ibidem vbi ait. Manifeſtum eſt ꝙ omnia que contrarium habēt vel excō trarijs ſunt. corruptibilia ſunt. que autem huiuſmodi nō ſunt ſempiterna ſunt niſi pars corrumpatur ſicut forme que nō ſub ſiſtunt. ſed eſſe earum eſt per hoc ꝙ inſunt materie. Ex hoc em̄ ſequitur ꝙ gratia in anima vel in angelo cum non habeat con trarium. nec ex contrarijs exiſtat. nec ſit forma que inſit mate rie eſt ſempiterna. ⁊ idem videretur ſequi de luce vel lumine ſi eſſet fine materia ſicut accidentia ſacramenti altaris ſunt ſine ſubiecto hoc etiam fauet articulo Pariſius condemnato alle­gato ſuperius. in quo dicitur. Omne quod non habet materiā eſt eternuꝫ. Et breuiter hec ⁊ alia multa erronea falſa ⁊ impro prie dicta videntur multis in predicta doctrina contineri. que tamen ex tedio pertranſimus. Dicunt etiam ꝙ in terminis ph̓ie ⁊ naturalibus principijs in eodem li. ca. xxv. errauit ma­nifeſte. vbi declarando qualiter deus omnipotēs dicatur que dam non poſſe. inter alia dixit ꝙ deus non poteſt facere vnum ⁊ idem eſſe ⁊ non eſſe. quod eſt cōtradictoria ſimul ⁊ poſtea ſub dit ꝙ contradictio in contrarijs ⁊ priuatine oppoſitis includi­tur. ſequitur enim ꝙ ſi eſt album ⁊ nigrum ꝙ album ⁊ non al­bum. ⁊ ſi eſt videns ⁊ cecum ꝙ ſit videns ⁊ non videns. vn̄ eiuſ dē rationis ꝙ deus nō poſſet facere oppoſita ſimul in eſſe eidē ẜm idem. Ex quo patet ꝙ ponit ꝙ deus non magis poteſt face re duo contraria ſimul ineſſe eidem ẜm idem ꝙͣ duo contradi­ctoria. Hoc autem eſt erroneum. qꝛ de facto corporis xp̄i ẜm ſe totum in ſacramento altaris in diuerſis altaribus ſunt motus contrarij ſurſum.ſ. ⁊ deorſum ⁊ pari ratione poſſet facere deꝰ idem corpus ẜm ſe totum eſſe album ⁊ nigrum. Dicunt etiā ꝙ in pluribus locis doctrine ſue ipſe errauit per hoc ꝙ princi pia philoſophie ſeu potius quedam philoſophorum verba ad concluſiones theologie nimis applicauit. Nō em̄ loqui taliter debent theologi qualiter loquunt̉ ph̓i. ſicut docet Aug. x. de ci ui. dei. ca. xxiij. dicēs Liberis verbis loquunt̉ ph̓i. nec in rebꝰ ad intelligendum difficillimis offenſionem religioſarum auriū perime ſcuut nobis autem ad certam regulam loquī phas eſt. ne verborum licentia etiam de rebus que his ſignificantur im piam gignat opinionem ⁊c. Concluſio. Huic ergo tractatui vtinam aduerſo errori: finem ſtatuimꝰ Illi laus bonor ⁊ gratiarum actio. qui nobis cauſam ſuaꝫ tra ctantibus non defuit. quo docente aſſertam hic veritatem ſen­timus. quo inſtruente probamus. quo precipiēte defendimus: ⁊ ꝑ quem poſtremo fraterna charitate permoti ad omnes de­uenire ⁊ nobiſcū ſentire vehementer affectamus. qꝛ ſi veritati huic: iudicio noſtro: clariſſime nec ſic credit̉. aut alio fauore vt ipſi conant̉. alioue fine ꝙͣ eius poſtulet dignitas criminemur. Teſtamur te chriſte. teſtamur ⁊ illam cui teſtimoniū perbibes eſſe totam pulchram ⁊ in ea maculam non eſſe. oēs ad extremū tui atqꝫ ipſius amatores in teſtimoniū euocamus noſtrū nunc debitū ſufficienter ⁊ vt putamus abundanter expleuiſſe. Deo gratias. A B C D EFG H I k L. Omnes ſunt quaterni. pre­L qui eſt ternus.