Opetiit saevo septembribus ense kalendis. Sideribusque animam dedit, artus saxo fidelis Abstulit, huc retulit, dignoque hic clausit honore." NB. das epitaphium könnte wol von dem Walafried sein. Da nun wie bekannt Gerold in der Reichenau begraben wurde; so muss diese grabschrift not- wendig, wie es auch der zweite vers sagt, die arbeit eines Reichenauer mönches sein, und hat sich nur zufällig in dem St. galler codex unter die gedichte des abts von fleurj mischen können. Pag: 176. Poëmata Walafridi strabi. incipiunt pg 233. De Einharto magno. Nec minor est magni reverentia patris habenda, Beseleel fabre primum qui percipit omne Artificum praecautus opus, sic denique summus Ipse legens infirma deus, sic fortia temnit. Magnorum quis enim maiores receperat umquam Quam radiare brevi nimium miramur homullo. (Wettinus mon: aug: fuit frater Grimvaldi capellani regis, huic Walafrid: strabo dicavit visiones wettini, quas metrice scripsit) pag 245. Ad amicam Cum splendor lunae fulgescat ab äthere purae Tu sta sub divo, cernens speculamine miro, Qualiter ex luna splendescat lampade pura. Et splendore suo charos, amplectitur uno, Corpore divisos, sed mentis amore ligatos, Si facies faciem spectare requivit amantem, Hoc saltem nobis lumen sit pignus amoris. Hos tibi versiculos fidus transmisit amicus, Si de parte tua fidej stat fixa catena, Nunc precor ut valeas felix per secula cuncta. Pg: 251. Ad maurum Rhabanum abb: fuldens: magistrum suum, pro calciamentis. Hrabano patri per verba precantia Strabus, Ante aliguot menses spondebat epistola nobis, Huc autumnali venturos tempore missos Usibus ut nostris ferrent, quae nostra poposcit