Seite
Liber II Omelia XIIII in via angelum inuenit cum quo in lucta magnū certamen habuit. Gen̄. 32. Is enī qui certat in luctamine aliquādo ſuperio rem ſe: aliquādo vero eū cū quo contēde­rit inferiorē inuenit. Deſignāt autē ange­lus dn̄i ⁊ iacob qui cum angelo contēdit vniuſcuiuſqꝫ ꝑfecti viri animā: ⁊ in ꝯtem platiōe eā poſitā exprimūt. Que videlicꝫ cū contēplari deū nitit̉: velut in quodam certamine poſita modo quaſi exuꝑat. qꝛ ī telligēdo ⁊ ſentiēdo de incircūſcripto lu­mine aliquid deguſtat. mō ſuccūbit: qꝛ ⁊ deguſtādo iterū deficit. Quaſi ergo vin­citur angelꝰ: quādo intellectu intimo ap­prehēdit̉ deus. Sꝫ notandū ꝙ idē victꝰ angelus neruū femoris iacob tenuit. eūqꝫ marceſcere ſtatim fecit. atqꝫ ab eo Iacob tēpore: vno claudicauit pede. qꝛ ſcꝫ omni potēs deꝰ cū iam ꝑ deſideriū ⁊ intellectū cognoſcit̉: omnē in nobis voluptatē car­nis arefacit. Et qui priꝰ quaſi duobꝰ pedi­bus innitētes. ⁊ deū videbamur querere: ⁊ ſeculū tenere. poſt agnitionē ſuauitatis dei vnꝰ in nobis pes ſanus remanet: atqꝫ alius claudicat. qꝛ neceſſe eſt vt debilita­to amore ſeculi: cōualeſcat ad amorē dei. Si ergo tenemꝰ angelū vno claudicamꝰ pede. qꝛ dū creſcit ī nobis fortitudo amo­ris intimi: infirmat̉ ꝓculdubio fortitudo carnis. Omīs quippe qui vno pede clau dicat: ſoli illi pedi innititur quē ſanuꝫ ha bet. Quia ⁊ cui deſideriū terrenū iaꝫ are­factū fuerit: in ſolo pede amoris dei tota virtute ſe ſuſtinet. Et in ipſo ſtat. quia pe dem amoris ſeculi quē ponere in terra cō ſueuerat: iā a terra ſuſpenſum portat. Et nos ergo ſi ad parentes ꝓprios: id eſt ad ſpiritales patres redimus: teneamus in via angelū: vt ſuauitate intima apprehen damus deū. Contēplatiue etenī vite ama bilis valde dulcedo eſt: que ſuper ſemet­ipſam animā rapit. celeſtia aperit. terre­na autē debere eſſe contēptui oſtēdit. ſpi­ritalia mētis oculis patefacit. corporalia abſcondit. Un̄ bene eccleſia in cāticis cā­ticorū dicit. Ego dormio: ⁊ cor meū vigi­lat. Cant̓. 2. Uigilanti etenim corde dor mit. quia per hoc ꝙ interius contemplā do proficit: ab inquieto foris opere quie ſcit. Sed inter hec ſciendū eſt. quia ꝙͣdiu in hac mortali carne viuitur: nullus ita in virtute contēplationis proficit: vt in ipſo in circūſcripto luminis radio mentis ocu los infigat. Neqꝫ enī omnipotēs deus iā in ſua claritate conſpicit̉ ſed quiddaꝫ ſub illa ſpeculatur anima vnde refota profici­at: ⁊ poſt ad viſionis eius gloriam pertin gat. Sic nāqꝫ Eſaias cum ſe dominū vi­diſſe fatetur: dicēs. Anno quo mortuus ē rex Oias: vidi dominū ſedentē ſuper ſo lium excelſum ⁊ eleuatū. Eſaie. 6. Pro­tinus adiūxit. Et ea que ſub eo erāt imple bant templū. Qn̄ orias rex ſuꝑbus ac p̄­ſumptor morit̉: dn̄s videtur. quia cū mun di huius elatio a deſiderio mētis occidit̉ tūc ipſa mens dei gloriā contēplatur. Et notandum ꝙ dominus ſuper ſoliuꝫ excel­ſum ⁊ eleuatum ſedit. Quid nāqꝫ eſt eiꝰ ſoliuꝫ: niſi creatura angelica vel humana cui per intellectum quem dedit preſidet. Quod videlicet ſolium excelſum ⁊ eleua tum dicitur. quia ⁊ natura humana ad ce leſtem gloriam eleuata proficit ⁊ creatu­ra angelica dū multis ſpiritibus cadenti­bus iam ſolidata eſt in celo ne cadat. inde ⁊ eleuata eſt. vnde ⁊ confirmata. Tem­plum vero eius hoc eſt qd̓ ſolium. quia eternus rex ibi habitat vbi ſedet. Nos ergo templum illius ſumus: in quorum mētibus habitare dignatur. Sed ea que ſub eo erant implebant templū. quia qͥc­quid de illo modo conſpicitur adhuc non eſt ipſe: ſed ſub ipſo eſt. Sic iacob ange­lum vidit ⁊ vidiſſe deū fatetur. quia cum miniſteria eius conſpicimus: iam multuꝫ eſt quod ſuper noſmetip̄os leuamur. Nō tandū vero ꝙ dicit̉: implebāt templum. quoniā ⁊ ſi angelꝰ apparet: infirme tamē mētis deſiderio ſatiſfacit. vt ſi adhuc ma­ius non poteſt: iā tamen minus qd̓ videt admiretur. Ea ergo que ſub eo ſunt im­plent templū. quia ſicut dictuꝫ eſt: ⁊ cum mens in contemplatiōe ꝓfecerit non iam quod ipſe: ſed id qd̓ ſub ipſo eſt ꝯtempla­