Seite
Liber Secūdus rectitudinē ⁊ immotam ſtabilitatem retineat. ita homo cordatus ⁊ ve­re ſapiēs quo res cūqꝫ cadant. ⁊ in quamcūqꝫ fortunā inciderit. feret op­time. ac per omnia omnino decēter. ꝙ ſi quotidianos caſus ſic ferre debe mus. quomodo non feremus etiam eos quos euitare cōmunis omnium parens natura non potuit De quattuor corporis humoribus Ca. iij. Unt qui laborant bile atra. quam noſtri. Medici gręco vocabu­lo melancholian vocant Sunt qui praſina ſeu porracea vel etiaꝫ fulua(gręce Xo Ad̓r) plus Iuſto abūdent. Sunt qui phlegma te quam vocant latini pituitam ſuffocent̉. Sunt qͥbus impedimento ē ſuꝑfluus ſanguis hęc(vt ſupra diximus) ante primi hoīs culpam tanta harmonia ꝯtinuata erāt. vt ex ipſis. neqꝫ mors. neqꝫ morbus. neqꝫ mole ſtię quicqͣꝫ emergeret. At ſoluta hoīs in deum obedientia. ſoluta eſt hu­morum huiuſmodi pax. diſſipata cōcordia. Pituita prę dominās ſynā­chias Melancholia quartanas. Cholera tercianas. Sanguis qͦttidia nas febres facit. Hoc autem exempli gratia dictum ſit. Nam multis ⁊ innūerabilibus pene modis humores iſti a medio diſcedētes genera in­finita morborum inducūt. Cholera item fulua: quia acuta eſt ⁊ ignea. re pentinas iras tollit. ⁊ quaſi nimbus. Aeſtiuus cito deſiſtit. atra ſi iram ꝯcipiat. eiꝰ ē ꝑtinax. ⁊ ſero ſe cohibet. qui illam patiūtur Iracūdi vocant̉ Qui vero hac amari ⁊ acerbi. ſunt etiam qui atram eū fulua miſcuerint ⁊ in his ſicut humoꝝ. ſic ⁊ morum mixtura ꝯſurgit. ⁊ mediū locū tenent inter p̄dictos Hippocrates vocatus ab abderitis vt curaret Democritū ſꝑ ridentē. inuenit eum in agro auiculas exenterantē. ⁊ receptacula hu­moꝝ iſtorum veſtigantē. multum em̄ confert. ⁊ ad Salutem corpoꝝ ⁊ ad mores humanos iſta cognitio. ⁊ beneficio medicinę fieri p̄t vt quis ī nouam ꝯplexiōem. ⁊ ꝑ ſequelā in moꝝ trāſeat nouitatē. ſicut in his pa­tet qui bilem atram polypodio ⁊ elleboro. fuluam ꝟo curant tu pontico qd̓ pharma copolę reubarbaꝝ vocant Quō complexiōes diſtribuātur a deo Ca. iiij. T dicet iterum quiſpiam. cur hęc ita diſtribuit deus. vt bilē ho ratio phlegma heraclito. ſanguiem Socrati. melancholiam. Oreſti tribuerit. Que nam ratio fuit ita diſpēſandi: caſu ne iſta an prouidētia vlla gubenātur. reductꝰ ſum in ſyrtes quas pͥus effugerā tentabo igitur breuibus verbis etiā hinc elabi ⁊ ſi quid nouę mercis in uenero. poterit his q̄ ſupra diximus applicari. vt ex his duobus locis vna ſententię veritas. ⁊ ex duobus capitibus vna diſciplinę fiat integri­