Seite
Liber Secūdus Sed cauſas indagātem cum talem inuenerit oportere altius ſpeculari donec cām videat qͥ effectū norit ⁊ intēdat. hāc autem in ſtellis vbi fatū collocant. quia rōne carēt. nō inuentā quęremꝰ in ſpūalis natura ſubſtā tię. q̄ deo ⁊ angelis bonis ⁊ malis eſt cōmunis. cām ergo talem arbitra­tu ſuo ⁊ temere. vt aiūt: cuncta diſpenſantē fortunam indigitāt. q̄ ꝓfec­to nihil aliud eſt. niſi deus. ⁊ āgeli in mīſteriū dei creati. qͥ ſi aliqn̄ vident̉ dando aut auferendo temerarij. nihil tn̄ agunt incōſulte. ſꝫ eſt potius in humano intellectu cœcitas. ⁊ in iudicio hoīm magis qͣꝫ in oꝑatiōe illo rū temeritas. cauſas huiōi īmateriales ⁊ incorporeas qͣ re vera mundū adminiſtrant viſus eſt Ariſtoteles nō curare. ꝙ nihil de eis exploratuꝫ haberet. ⁊ ꝙ id negocij ſupra humanū iudicauit ingeniū. in hanc diſpu­tatiūculam me traxit ꝓuidentię diuinę reuerentia a cuiꝰ autoritate ſub trahi vident̉ quecunqꝫ fortune tribuant̉. fortunę inqͣꝫ quę quid ſit neſci tur. ac cū eam eſſe ꝯſtat dei ꝓuidentiā. leuius patientia ſuadet̉ ⁊ ęmulus qͥdam deo ſubtrahitur. Sed ijs iam parcēdum exiſtimo ne in philoſo­phoꝝ qͥ phyſici dicuntur. ſpineta te ducam. ſocratica illa philoſophia v­tilior q̄ vitam ⁊ mores inſtituit: illa enim doctos tantum facit. iſta ve­ro ⁊ doctos ⁊ bonos In quo conſiſtat felicitas in hac vita contra Peri­pateticos et Sticos Ca. xij. Ic fortaſſe quiſpiam dixerit. cur nō ęgre: cur non moleſte feren­de ſunt ęgritudines. cum nos in hac vita miſeros reddāt. Arri­ſtoteles em̄ cuius tāta eſt omnis autoritas vt ab eo preuaricari neſſas putent. in ethicis dicit: felicitatem humanam in ꝟtutis oꝑatione cōſiſtere. ſed ꝑfectam nō eſſe. niſi ꝟtuti animi corꝑis ⁊ fortune bona con iūgant̉. cuiuſmodi ſunt corꝑis ſanitas. forma liberalis. honeſta familia diuitię etiā quę nobis familięqꝫ ſufficiant. amici quoqꝫ optimi. quibuſ­cum iucunde viuere ⁊ omnia cōmunia habere poſſim ⁊ vt ipſe Ariſto teles inqͥt ſine amicis nullus eligeret viuere etiā ſi cūcta poſſideat bona. At inter corꝑis ⁊ fortune bona. ſic em̄ vocāt ipſi bona externa pͥmū locū tenere videt̉ corꝑis ſanitas. ſine qua neqꝫ amicoꝝ congreſſus: neqꝫ diui tiaꝝ vſus. neqꝫ bonoꝝ ſplendor. neqꝫ liberoꝝ copia delectare tantuꝫ ſuffi­cit: vt fœlices ſimus. paucis ego Reſpondebꝰ. affirmabꝰqꝫ Ariſtotelis humanam eſſe ſentētiam Et ꝓpterea oportere eā ſacris eloquijs cedere. ⁊ veritati reuelate diuinitus nō em̄ potuit ipſe qͥ ad ſpeculatōeꝫ corꝑe naturę ſe ꝯuerterat: ſupra in corporea oculos cleuare Nec aliud fœlicita tis genus vidit qͣꝫ eius q̄ in huiꝰ vitę turbinibus p̄t vel nullis certe ad modum paucis accidere Sed filius hoīs qui de cœlo deſcendit nos ad